Έχετε νοιώσει ποτέ ότι η μουσική που κυκλοφορεί δεν σας ικανοποιεί; Ότι τις περισσότερες φορές οι εταιρείες βρίσκουν κάτι θαυμάσιο και ακατέργαστο και αντί να επενδύσουν πάνω τους για αναπτυχθεί στην κανονική του μορφή, απλά του δίνουν ένα στυλίστα και το κάνουν αγνώριστο;
Όταν τα τελευταία πέντε χρόνια είχε αρχίσει να φαίνεται στον ορίζοντα μια τάση της μαύρης μουσικής να ανακαλύψει για άλλη μια φορά το παρελθόν της και αντί να το σαμπλάρει, να το αναδομήσει και να δημιουργήσει κάτι φρέσκο, είχα αρχίσει να χαίρομαι καθώς το υβρίδιο του r n’ b και hip hop ήταν περισσότερο για τα mainstream γούστα. Ποιος θα ξεχάσει τους πρώτους δίσκους της Jill Scott, της Erykah Badu και του D’Angelo με τον τελευταίο να παραδίδει δυο δίσκους που θα έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει ο Prince εδώ και καιρό.
Τώρα όμως η μουσική βιομηχανία βρήκε ένα ωραίο τρόπο να σας πακετάρει την neo soul χωρίς να χρειαστεί να ψαχθείτε καθόλου. Όχι δεν μπορεί να κάθεσαι και αν αγοράζεις το δίσκο της Jill Scott αφού έχεις μια γλυκιά λευκή πιτσιρίκα που θα σου απλουστεύσει τα πράγματα. Ο πρώτος της δίσκος ήταν πολύ συμπαθητικός και η διασκευή στο Fell In Love With A Boy ήταν ενδιαφέρουσα ιδιαίτερα αν συνοδευόταν με το videoclip. Επίσης, όταν είδα για πρώτη φορά την λίστα των session μουσικών που δούλεψαν για την δημιουργία του πρώτου της εγχειρήματος νομίζω ότι μάζευα το σαγόνι μου από το έδαφός. Μόνο ο κύρίος Questlove έδινε μια διαφορετική δυναμική στην έννοια «ρυθμός».
Τώρα έρχεται ο καινούργιος δίσκος και πάλι η λίστα των ονομάτων είναι μεγάλη. Η Beth Gibbons και ο Lamont Dozier, ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς της θρυλικής Motown, έδιναν μεγάλες προσδοκίες σε όλους μας. Όμως ο θησαυρός αποδείχθηκε άνθρακας και ο δίσκος αυτός είτε έπαιξε είτε δεν έπαιξε στο cd player μου, το ίδιο και το αυτό ήταν. Η παραγωγή είναι τόσο στυλιζαρισμένη και καθαρή που μερικές φορές ακούγεται μη – ανθρώπινη. Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται στο πως τραγουδάει τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου η αξιολάτρευτη δεσποινίδα Joss Stone. Συγγνώμη, δεν δήλωσα ποτέ συναισθηματικός τύπος αλλά πουθενά δεν ένοιωσα κάτι που να με συνεπάρει. Μια καλή τεχνική στην φωνή και τίποτε άλλο. Πιστεύω ότι όταν τραγουδάς για ένα χωρισμό το λιγότερο που πρέπει να κάνεις είναι να πείσεις το κοινό ότι νοιώθεις κάτι εκείνη την στιγμή. Αυτό που άφησε αυτός ο δίσκος ήταν η πικρή γεύση που σου αφήνει μια ηθοποιία κάποιου που δεν πείθει με τίποτα για τον ρόλο του.
Μήπως να προτιμήσετε το καινούργιο αριστούργημα της Jill Scott;
