Ανέκαθεν θαύμαζα τους μουσικούς που τολμούσαν να κάνουν αυτό που κανείς δεν περίμενε απ' αυτούς, ακόμη κι αν το τελικό αποτέλεσμα δεν μου άρεσε τελικά. Κρύβει έναν τσαμπουκά μια τέτοια κίνηση, και ιδιαίτερα από εκείνους που ξέρεις καλά ότι ιδιαίτερα η δισκογραφική τους εταιρία περιμένει κάτι συγκεκριμένο για να επέλθουν οι πωλήσεις που θα τους αφήσουν ικανοποιημένους και τους πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Liam Howlett έκανε με το νέο άλμπουμ των Prodigy μια τέτοια κίνηση ματ, από την άποψη ότι σίγουρα δεν παρέδωσε το δίσκο - δυναμίτη που η εταιρία του θα περίμενε, ούτε και έγραψε το κομμάτι που θα αφήσει βαθύ σημάδι στα μουσικά τεκταινόμενα της τρέχουσας δεκαετίας.
Ως εκ τούτου, πολλοί έσπευσαν θα θρηνολογίσουν επάνω από τη μουσική που ακούμε στο νέο τους άλμπουμ, και ακούγοντάς το επανειλλημένα τον τελευταίο καιρό, εμείς τουλάχιστον δεν μπορούμε να αντιληφθούμε που είναι το "μέτριο" και το "αδύναμο" στο παρόν πόνημα. Το να περιμένουμε να ανακαλύψει για τέταρτη φορά τον τρόχο και να κυρήξει μια ακόμη επανάσταση στο χώρο της χορευτικής μουσικής, είναι πιστεύουμε υπερβολικό. Ας αρκεστούμε λοιπόν σε ένα ακόμη φοβερό δίσκο και ας απολαύσουμε τα καινούργια τους κομμάτια, που αν μη τι άλλο, θεωρούμε ότι δεν στερούνται δυνατοτήτων σε ότι αφορά στη δυναμική τους στην πίστα.
Από μια άποψη, είναι πολύ καλύτερα που έχουμε να κάνουμε με έναν ήχο που σε ίσες ποσότητες θυμίζει μα και δεν θυμίζει και τόσο Prodigy. Με άλλα λόγια, δεν θα ήταν βαρετό αν τα βήματά τους προχωρούσαν προς την κατεύθυνση του "Baby's Got A Temper"; Ο Howlett εξερεύνησε την προοπτική μιας ρυθμολογίας που να έχει πλείστες αναφορές στο παρελθόν που αγαπάει μα και να είναι προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις της σύγχρονης, τρέχουσας πραγματικότητας. Και τα κατάφερε παραπάνω από περίφημα, πιστεύουμε!Αν το παρελθόν του σχήματος έχει στιγματιστεί από κομμάτια σαν το "You're No Good", το "Breathe" ή το "Firestarter", στο "Always Outnumbered, Never Outgunned" (τι τίτλος!) μας χαρίζει ένα από τα καλύτερα σινγκλ της καριέρας του, και μάλιστα χωρίς να στηρίζεται στην τρέλα της ερμηνείας του Keith Flint (και αν οι ερμηνείες του ήταν ο καθοριστικός παράγοντας στη μουσική των Prodigy, τότε κάτι θα έκανε με τη σόλο δουλειά του ο τελευταίος και δεν θα περνούσε εντελώς απαρατήρητος, έτσι δεν είναι;). Τον προαναφερθέντα μανιακό αντικαθιστούν επάξια οι γνωστές μας από την παρουσία τους στην Poptones Ping Pong Bitches. Το "Girls" είναι ένα τραγούδι - δυναμίτης, και ο old school χαρακτήρας του φέρνει στο νου όμορφες αναμνήσεις από παλιές αγαπημένες εποχές και τους ήχους που τις διάνθισαν, σχηματίζοντας ένα αισθητικό σύνολο αντάξιο των κορυφαίων στιγμών της καριέρας του συγκροτήματος. Πλάι του θα βρουν πολλές ακόμη ανάλογες σε εκρηκτικό ταμπεραμέντο και ευφυείς σε σαμπλαρίσματα στιγμές. Στο "The Way It Is" θα ακούσετε γνώριμους ήχους από το "Thriller" του Michael Jackson και όχι απλά δεν θα ξεράσετε, αλλά θα χαμογελάσετε και πονηρά, στο "Phoenix" "δανείζονται ένα ριφ από τους Ολλανδούς ποπ χίπιδες Shocking Blue, ενώ στο "Hot Ride", η μου-βγάζει-μια-παράξενη-προστυχιά ηθοποιός Juliette Lewis ταξιδεύει αγκαλιά με το "Up Up And Away", την παλιά, γραμμένη από τον Jim Webb, flower power επιτυχία των Johnny Mann Singers από το 1967.
Όχι ότι δεν υπάρχουν και άχαρες απόπειρες στο δίσκο. Το "Shoot Down" που τον κλείνει χάνει πόντους από την ερμηνεία του Liam Gallagher, ο οποίος προσπαθεί ο κακομοίρης να ερμηνεύσει με δύναμη αλλά καταλήγεις να τον λυπάσαι για το σφίξιμο και το ζόρι που τραβάει, ή το "Action Radar", ένα ταξίδι στο electroclash τοπίο με πανκ στοιχεία, που παραπέμπει ατυχώς στο παλιότερο αναρχικό προφίλ του γκρουπ. Κρίμα, γιατί τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα όταν κινούνται με χάρη στο σκέτο electro, εκείνο το απλό, παλιομοδίτικο ηχητικό ύφος που απ' ότι φαίνεται, έχει τη δύναμη να συγκινεί ακόμα!
Το "Always Outnumbered, Never Outgunned" είναι ένας δυνατός δίσκος, ίσως ο χρόνος που πήρε να ολοκληρωθεί φούντωσε τις προσδοκίες του ακροατηρίου τους και δεν τις εκπλήρωσε στο ακέραιο. Είναι όμως και λάθος να το θεωρούμε έναν έστω και μέτριο δίσκο. Πιθανά ο χρόνος να αναπληρώσει όσα του στερεί η παρόρμηση της στιγμής, και να ιδωθεί σαν αυτό που εμείς βλέπουμε στο περιεχόμενό του: μια σπουδαία, ευφάνταστη δουλειά αντάξια του ονόματος που την υπογράφει.
