O Jonathan Richman είναι μία μοναδική καλτ φιγούρα που, αν και έχει μείνει στα ροκ χρονικά για το αριστουργηματικό garage-pop album ("The Modern Lovers") που ηχογράφησε το '72 (αν και τελικά κυκλοφόρησε το '76) μαζί με τη μπάντα του (μέλη της οποίας υπήρξαν ο Jerry Harrison των Talking Heads και ο David Robinson των Cars) και σε παραγωγή του John Cale, εν τούτοις από το '79 μέχρι και σήμερα έχει κυκλοφορήσει -είτε μόνος του, είτε με υποτυπώδη συνοδεία μπάντας- μια σειρά από naif-rock album, τα οποία πολύ λίγο απασχόλησαν κριτική και κοινό (με μόνη εξαίρεση το "Jonathan Sings!" του '84), απευθυνόμενα αποκλειστικά σ' ένα μυημένο κοινό που είχε τη διάθεση να εκτιμήσει -να συγκινηθεί μάλλον- με μια σειρά από νοσταλγικές καρτ-ποστάλ για μια εποχή (τις rock'n'roll ημέρες) και για όλα εκείνα (εφηβικούς έρωτες, πάρτι στην παραλία, παγωτά, ζωγράφους, UFO) που ο Richman ως αιώνιος νεανίας αναπολεί.
Σε αυτό εδώ, το 18ο συνολικά άλμπουμ του, όλα φαίνονται σχεδόν ίδια και απαράλλακτα. Έτσι ο Jonathan Richman επιστρέφει σε δικά του τραγούδια (διασκευάζει το "V. Van Gogh" από το άλμπουμ "Rockin' and Romance" του '85), συνεχίζει να υμνεί τους ζωγράφους (μετά τους Pablo Picasso και V. Van Gogh ήρθε η σειρά του "Salvador Dali") παραμένει ρομαντικά αυτο-εξομολογητικός (το ομώνυμο του άλμπουμ τραγούδι), ενω τραγουδά στα ιταλικά και στα γαλλικά -εδώ έχει ηχογραφήσει ολόκληρο άλμπουμ στα ισπανικά- πλην της μητρικής του γλώσσας. Σε αυτό που διαφοροποιείται κάπως είναι ότι παίζει την κιθάρα του περισσότερο σαν ένας κιθαρωδός του φλαμένκο παρά σαν ένας lo-fi
Ένα είναι το σίγουρο: για να εκτιμήσεις αυτό που κάνει -εδώ και χρόνια- ο Jonathan Richman πρέπει να έχεις εξοικειωθεί με την αφοπλιστικά αδιόρθωτο ρομαντισμό του. Διαφορετικά μπορεί και να νομίσεις ότι έχεις να κάνεις μ' ένα χαμένο ταλέντο, ένα σοφο-βλάκα.
Για μας τους υπόλοιπους: Welcome back jojo!!
