Είναι μάλλον μια από τις καλύτερες και πιο παραγωγικές μουσικά χρονιές των τελευταίων είκοσι ετών. Και δεν είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των Concretes που μας κάνει να το λέμε αυτό. Είναι η πληθώρα των συγκροτημάτων που κυκλοφορούν συνεχώς ενδιαφέρουσες δουλειές, είναι η υπερμεγέθης παραγωγή νέων ιδεών, είναι η διαπίστωση ότι όλοι έχουν πιάσει από μια κιθάρα, ένα μπάσο και ντραμς ( ή ένα laptop αντίστοιχα…) και βγάζουν μουσική. Στην Νέα Υόρκη βγαίνουν στους δρόμους υπό τους ήχους των Killers, των !!! και των Stellastarr* και στη Γλασκόβη – την Μουσική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2004 - χορεύουν μαζί με τους Franz Ferdinand και τους Dogs Die In Hot Cars.
Περιμένατε η Σουηδία, η τρίτη τη τάξει Ευρωπαϊκή χώρα σε παραγωγή ποπ κουλτούρας και εναλλακτικής μουσικής να μείνει απ’ έξω από αυτό το πανηγύρι; Η μπάντα, η οποία ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια ως ένα τριμελές girl group από την Στοκχόλμη, κυκλοφορεί επιτέλους το πρώτο της LP – αν θεωρήσουμε ότι το προηγούμενο της άλμπουμ Boyoubetterunow ήταν συλλογή από τα δυο ΕΡ που είχαν κυκλοφορήσει. Από τριμελής έγινε οκταμελής, ενώ από πίσω υπάρχει μια ολόκληρη στρατιά από έγχορδα που θα έκανε τον Phil Spector να σκαλίζει νυχθημερόν τον τοίχο της φυλακής σαν την Μεγάλη Απόδραση και να ψάχνει μια μηχανή σαν αυτήν του Στιβ Μακουίν που θα τον μεταφέρει όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο στούντιο των Concretes. Και η Victoria Bergsman έχει μια από τις γνωστές αιθέριες γυναικείες φωνές - κάτι ανάμεσα σε Hope Sandoval και Nico - που ο Βογιατζής ξέρει πολύ καλά ότι μπορούν να κινήσουν διαδικασίες και πέραν του εγκεφαλικού μου υπογαστρίου.
Όταν έχεις ένα άλμπουμ να ξεκινάει με ένα κομμάτι σαν το "Say Something New" τότε ξέρεις καλά ότι το υπόλοιπο του δεν θα σε απογοητεύσει. Το καταλαβαίνεις, πώς να το κάνουμε; Ακούς τα όργανα να ξεχωρίζουν το καθένα στο δικό του σύμπαν και να μην ποδοπατάνε το ένα το άλλο, την παραγωγή να αφήνει χώρο στην φωνή να αναπνεύσει και τα έγχορδα να πιτσιλίζουν κάθε γύρισμα. Κι από το Doors-ικο οργανάκι η κονσόλα γυρνάει στις κιθάρες και τις τρομπέτες και τότε, πάει, έχεις χαθεί, είσαι αιχμάλωτος κι αναρωτιέσαι πόσο αληθινή ήταν εκείνη η ατάκα του John Cale σχετικά με τους Velvets, ότι μπορεί τον δίσκο τους να τον αγόρασαν μόνο 250 άτομα το 1967, αλλά και οι 250 αυτοί έφτιαξαν ένα συγκρότημα λίγο καιρό μετά. Άλλοτε ο ήχος προσπαθεί να κάνει update στον ήχο των girl group της δεκαετίας του ’70 κι άλλοτε επιδίδονται σε indie κατινιές προσπαθώντας να μιμηθεί μπάντες όπως οι Free Kitten,οι Seven Year Bitch ή οι νεοκυματικές Raincoats.Το "Seems Fine" πάντως ακούγεται σαν να παίζει κιθάρα ο Dick Dale σε δίσκο των Beulah. Για καλό το λέω, μην σκιάζεστε…
Ίσως με το "New Friend" να ήθελαν να γράψουν το δικό τους "Sunday Morning" κι ίσως επίσης το "This One's for You" να είναι η σουηδική απάντηση στο So Tonight That I Might See, αλλά το επίπεδο παραγωγής της μελωδίας είναι τόσο υψηλό που κανείς δεν μπορεί να τις κατηγορήσει για τίποτα, πόσο μάλλον για κάτι που στην μουσική αποτελεί κανόνα: παρθενογένεση δεν υπάρχει, όλοι κλέβουν από παντού - π.χ. ακόμη κι εγώ τις γραμμές που διαβάζετε τις έχω κλέψει από άλλα μουσικά site. Το "Warm Night" έχει μια Κεντροευρωπαϊκή χροιά που νομίζω ότι οι Air θα έπρεπε οπωσδήποτε να το «πειράξουν» με ένα remix τους , το "Diana Ross" προσπαθεί να βάλει τον Paul Heaton στα στούντιο της Motown και της Chess και το "You Can't Hurry Love" - το Shinny Happy People του 2004 - είναι τόσο ηλιοκαμένο που θα το βάλω πρώτο πρώτο στην συλλογή Καλοκαίρι 2005 που θα πάρω μαζί μου του χρόνου στο Primavera Sound της Βαρκελώνης.
Οι φίλοι των Mazzy Star – που στην Ελλάδα είναι αρκετοί έως πολλοί…- θα βρουν πολλές αγαπημένες τους μουσικές στο φερώνυμο άλμπουμ των The Concretes. Οι υπόλοιποι μπορεί απλά να ενθουσιαστούν ή να το αντιμετωπίσουν χλιαρά. Η κυκλοφορία αυτή μπορεί να βρίσκεται ένα σκαλί παρακάτω από τις αντίστοιχες άλλων συγκροτημάτων, αλλά για ένα πράγμα είναι ειλικρινής: δεν αναμασά τα ίδια και τα ίδια μουσικά κλισέ, ειδικά σήμερα που η λέξη αυτή για την Μουσική είναι σαν να φωνάξεις «Αδόλφε» μέσα σε Εβραϊκή Συναγωγή . Δέκα χρόνια έκαναν να βγάλουν άλμπουμ οι Concretes. Το λιγότερο που αξίζουν είναι να κάτσουμε από περιέργεια και μόνο και να ακούσουμε τι στο διάκο έκαναν τόσο καιρό κλεισμένοι σε ένα στούντιο.
