Οταν γίνονται τέτοιες συλλογές, από μία εταιρία με ένα τόσο δυνατό και φρέσκο roster όπως η Sup Pop, τότε το αποτέλεσμα είναι εγγυημένα επιτυχημένο.
Να τα πάρουμε με τη σειρά... Ένα από τα καλύτερα άλμπουμς της περυσινής χρονιάς, λοιπόν ξεκινάει την συλλογή. Οι The Shins, με το απογειωτικό Kissing The Lipless, από το γεμάτο φρέσκιες ποπ μελωδίες Chutes Too Narrow, ενώ τη σκυτάλη παίρνουν αμέσως μετά οι Thermals, με το δυναμικό, πλούσιο σε straightforward κιθάρες και ακατέργαστη ομορφιά How We Know, το οποίο σε συνδυασμό με το ευκολομνημόνευτο –ίσως και γιατί επαναλαμβάνεται συνέχεια;- ρεφραίν του είναι από τις πιο δυνατές συμμετοχές της συλλογής. Στη συνέχεια οι Constantines και ένα άλμπουμ που είχε εκθειαστεί από τον γράφοντα, εδώ με το Young Lions, όπου οι Pearl Jam συναντούν τον Boss, ενώ το punk revival των Catheters είναι μία ακρούντως καλή απάντηση της Sup Pop στην περσινή εκθειαστική υποδοχή των μουσικών media στην εμφάνιση των Kings Of Leon, από την RCA.
Και τα καλούδια δεν σταματούν εδώ. Κομμάτια όπως το Naked As We Came των (του δηλαδή...) Iron & Wine, από ένα από τα εξαιρετικά άλμπουμς αυτής της χρονιάς ή το Daytime Til Dawn των σπουδαίων All Night Radio, μάλλον... δεν είναι και από αυτά που λες fillings, πόσο μάλλον όταν συνυπάρχουν με εξίσου σπουδαίες μπάντες όπως οι Postal Service (που συμμετέχουν με το remix του Dj Downfall στο District Sleeps Alone Tonight), οι Album Leaf ή οι Frausdots, με την indie-pop του Soft Light, που μας γυρίζει στις ημέρες των Field Mice. Με λίγα λόγια, έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχει παράξει τους τελευταίους μήνες το ρόστερ της Sup Pop.
Ως εκ τούτου, οι όποιες ενστάσεις όπως καταλαβαίνετε θα μπορούσαν να έχουν να κάνουν με τις επιλογές της εταιρίας να εντάξει κάποιους από όλους αυτούς τους καλλιτέχνες στο ρόστερ της. Αν και δεν γνωρίζω αν όντως έχει νόημα μία τέτοια αξιολόγηση, θα πω τον καημό μου... 2 συγκροτήματα όλα κι όλα δεν μπόρεσα να συμπαθήσω, από τα 15 που υπάρχουν εδώ: το heavy stoner rock των Comets On Fire, με το εφιαλτικό Antlers Of The Midnight Sun, όπου μάλλον πουλάνε την τεστοστερόνη τους για τέχνη, αλλά και το industrial ανουσιούργημα των Wolf Eyes, όπου επαναλαμβάνεται ένα ριφάκι από το μπάσο επί 240 περίπου δευτερόλεπτα, με μία –κάτι-σαν-από-φίδι- φωνή να ουρλιάζει διαρκώς και η οποία κλείνει τη συλλογή. Είναι μάλλον δύο επιλογές που εμπορικά –σίγουρα- θα έχουν το κοινό τους, αλλά ποιοτικά δεν δείχνουν να έχουν να προσφέρουν κάτι αξιόλογο σαν πρόταση, ακόμα και για τα στενά όρια του εκάστοτε “είδους” τους. Να απολυθούν παρακαλώ (καλά, κόβω και κάτι...)!
Όσο για τις εκπλήξεις; Οι Elected, με την ρυθμολογική τους ομοίαση με τους Bright Eyes στο Greetings In Braille, αλλά και η γλυκιά folk της Rosie Thomas μάλλον ήρθαν από πουθενά για τον γράφοντα και θα επανορθώσει στη διάρκεια των διακοπών του με τον δέοντα τρόπο...
Μία από τις λίγες φορές, λοιπόν, που μία συλλογή από μία ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για έναν μέσο ακροατή. Χμ, μάλλον τον μέσο ακροατή που ψάχνεται λίγο παραπάνω από πατενταρισμένες pop σαχλαμαρίτσες ή καλύτερα –για να σας κολακέψω και λίγο- τον μέσο αναγνώστη του avopolis Πιστεύω πως καταλαβαινόμαστε, τέλος πάντων...
