Το να πούμε ότι ο Sam Preston, που ηγείται αυτού του hyped group από το Brighton (κυρίως για τις εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις του), έχει καλύψει τους τοίχους του δωματίου του με αφίσες του Paul Weller δεν είναι και ό,τι πιο πρωτότυπο μπορεί να ειπωθεί, ούτε φυσικά και η υπενθύμιση της προέλευσης του ονόματος του group του, που εμπεριέχει τον άλλο πόλο του διπλού φλερτ του. Το πως, βέβαια, η μουσική βιομηχανία της Αγγλίας ανακάλυψε τους νέους σωτήρες στο μετέωρο και καθόλου χωνεμένο σύνολο από προφανή δάνεια (πρώιμοι Jam με ολίγον από Morrissey, με τις παρακαταθήκες του) που μας φτάνουν το πολύ μέχρι το σωτήριο έτος 1994, είναι απορίας άξιον.
Punk-pop ευαισθησίες, μερικά πολύ αξιόλογα κιθαριστικά χιτάκια με πιο προφανή ημερομηνία λήξεως κι από χασάπικο της Πέγκυς, μερικά διάσπαρτα ska ψευτο-ανθεμ να φωσφορίζουν, με ναυαρχίδα μια πιο britpopάδικη διασκευή στο 'Little Bitch' των Specials και μικρές εκτροπές από την αισθητική μιας brit pop που στα μέσα της δεκαετίας του 90 έμοιαζε το κέντρο της μουσικής γης. Αυτό είναι το Over The Counter Culture, για να μην φλυαρούμε.
Πολλή modίλα, britpop κιθαριστική μελωδικότητα και μερικά pas mal ριφάκια και ρεφρενάκια, σαφώς και δεν συνιστούν μουσική πρόταση που θα μπορούσε κανείς να απολαύσει χωρίς χασμουρητά από τα μισά και μετά. Δεν υπάρχει κάτι βασανιστικό εδώ, ίσα ίσα τα περισσότερα ακούγονται μια χαρά (και τα υπόλοιπα δύο, τρεις), μόνο που δεν είναι ικανά να συνεγείρουν καμία από τις νοσταλγικές μας -έστω- πλευρές.
Κι άλλοι ανατρέχουν στο παρελθόν, αλλά δεν του δίνουν μια τόσο μπαγιάτικη χροιά που απλώς χαϊδεύει τα αυτιά μας -ενίοτε, δε, οι "άλλοι" πηγαίνουν με τον τσαμπουκά (άγνοιας) της υπέρβασης των ηρώων τους. Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει εδώ, παρά την καλή προσπάθεια...
