Για τον κύριο Toop τα είπαμε πρόσφατα, όταν ασχοληθήκαμε με τη συλλογή Haunted Weather την οποία ο ίδιος επιμελήθηκε. Μπορεί το όνομά του να είναι περισσότερο γνωστό από τις δραστηριότητες του σαν δημοσιογράφος/συγγραφέας, αλλά φροντίζει και κατά τακτά χρονικά διαστήματα να μας υπενθυμίζει ότι κατέχει και την ιδιότητα του μουσικού. Η δισκογραφία του κινείται αποκλειστικά σε πειραματικές και ambient φόρμες και περιλαμβάνει τόσο solo κυκλοφορίες όσο και αρκετές συνεργασίες. Η πιο γνωστή του μάλιστα συνεργασία είναι αυτή με τον Max Eastley, η οποία εδώ επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά μέσα στα τριάντα χρόνια από την πρώτη τους συνεύρεση.
Αν για τον Toop αναφέραμε ότι αρέσκεται να συνθέτει πειραματικές μουσικές, τι να πούμε για τον Eastley ο οποίος πειραματίζεται όχι μόνο με τους ήχους αλλά και με τις πηγές τους, κατασκευάζοντας περίεργα μηχανήματα και installations. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάνει ένα είδος ηχο-γλυπτικής μια και ρίχνοντας μια ματιά στα credits και τις περιγραφές των οργάνων του Eastley, διαβάζουμε για μηχανικά και περιστρεφόμενα κατασκευάσματα, λειαντικούς τροχούς, μηχανικά ζωύφια και βέβαια το Purple Ray Vitalator (ότι μπορεί να είναι αυτό). Συμπαρασύρει μάλιστα και τον Toop ο οποίος εκτός από τα computers του, τις κιθάρες και τα φλάουτα, χρησιμοποιεί και σελίδες βιβλίων, σφυρίγματα σκύλων, κρουστά και οργανική ύλη (?).
Αν συγκεντρώσουμε όλα αυτά τα στοιχεία, συν το ότι η πρώτη τους συνεργασία πίσω το 74 στεγάστηκε στην εταιρία του Brian Eno καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται καθαρά για ambient μουσική, γεμάτη μάλιστα με περίεργους ήχους, οι οποίοι μάλιστα μοιάζουν φυσικοί αλλά δύσκολα μπορείς να προσδιορίσεις την προέλευσή τους. Κι αυτό για όλοι τους ξεκινούν από τις περίεργες κατασκευές του Eastley και όπως ξεκάθαρα μας λεει και στο εσώφυλλο κανείς ζωντανός οργανισμός δεν χρησιμοποιήθηκε (ούτε βασανίστηκε) στις ηχογραφήσεις του cd.
Θα μπορούσε να είναι το τέλειο soundtrack για το φιλμ Microcosmos, αυτό το πρωτότυπο ντοκιμαντέρ στο οποίο παρακολουθούμε τις συνήθειες των ζωυφίων από εξαιρετικά κοντινές αποστάσεις. Ακούγοντας το Doll Creature μεταφέρεσαι σε έναν αντίστοιχο κόσμο που σε στιγμές μάλιστα γίνεται σκοτεινός και ολίγον τρομακτικός. Τα τριξίματα και οι περίεργοι ήχοι του Eastley βρίσκονται σε αρμονία με τα οργανικά μέρη του Toop αλλά η δομή είναι τόσο χαλαρή και αργοκίνητη που η μουσική συχνά χάνεται στο background.
Θέλει αρκετή υπομονή και επιμονή για να παρακολουθήσεις και τα 60 λεπτά του Doll Creature, κάτι που κατά τα φαινόμενα μόνο οι οπαδοί της ambient μουσικής και των περίεργων γενικά ήχων, θα είναι διατεθειμένοι να αφιερώσουν.
