Μία από τις μεγαλύτερες ντίβες της μαύρης-soul μουσικής (έκανε σουξέ το Lady Marmalade, μεταξύ πολλών άλλων) επιστρέφει με ένα καινούριο άλμπουμ και επιλέγει την αφρόκρεμα ενός συγκεκριμένου ήχου, που μάλλον απέχει από αρκετά από αυτό που μας έκανε να την θυμόμαστε σαν μία από τις πιο αξιόλογες παρουσίες στην μαύρη μουσική παραγωγή των 70’s και 80’s. Φαίνεται άλλωστε από τις συνεργασίες που έχει επιλέξει να κάνει σε αυτό το δίσκο. Και οι Carlos Santana και Babyface δεν είναι βέβαια από τις προσωπικές συμπάθειες του υπογράφοντος, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, απολύτως...
Σημασία έχει πως η Patti LaBelle εδώ συνεχίζει να επιμένει στους λουσάτους r n’ b ηχητικούς δρόμους, που έχουν χαρακτηρίσει τις πρόσφατες δουλειές της, ανεβάζοντας ελαφρά ίσως τον καλλιτεχνικό πήχη. Σε αντίθεση με άλλες μεγάλες φωνές από τη δεκαετία του 60, που προτίμησαν να γυρίσουν στον ήχο που τους έκανε γνωστούς σε εκείνη τη δεκαετία (π.χ Al Green, Solomon Burke), ακολουθώντας και πιο «παλιομοδίτικους» τρόπους ηχογράφησης και πιο pure soul φόρμες, προτιμά εδώ να παίζει μπάλα με πιο λουσάτες ενορχηστρώσεις, στοχεύοντας σε ένα πιο ευρύ κοινό, όντας άλλωστε και πιο chart-oriented ερμηνεύτρια. Άλλωστε, το When You Smile συνδυάζει και εμπορικά εχέγγυα –βλέπε συνεργασία με τον Carlos Santana προσαρμοσμένη μάλιστα στο στυλ του τελευταίου- και αποτελεί ίσως το πιο συγκινητικό κομμάτι του άλμπουμ, απόρροια της εξαιρετικής ερμηνείας της Patti και των φιλοξενούμενών της (Sheila E. La India και Andy Vargas), αλλά και της θεματολογίας του, μιας και αποτελεί ένα φόρο τιμής –κατά κάποιο τρόπο- στην μεγάλη Celia Cruz.
Μία ερμηνεύτρια πάντως που (όπως έλεγαν και στο Fame Story οι κριτές) «σκίζει» στα 13 τραγούδια που υπάρχουν εδώ και στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ καταφέρνει όντως να μετριάσει τις χλιαρές εντυπώσεις από το νερόβραστο και αισθητικά γερασμένο μουσικό υπόβαθρο, που της έχουν ετοιμάσει οι συνεργάτες της. Είναι φορές που δεν θέλεις να κλείσεις το cd, μόνο και μόνο για συνεχίσεις να ακούς τα φωνητικά της. Αλλά ένα άλμπουμ δεν είναι μόνο φωνή (στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν καλό κάτι τέτοιο βέβαια...).
Κομμάτια σαν το Sometimes Love ή το Something More είναι καψουροτράγουδα γραμμένα ειδικά για 40άρηδες αμερικανούς, ασχέτου χρώματος, που δεν διατηρούν και πολλές επαφές με το μουσικό γίγνεσθαι, αφού δεν χρειάζεται κιόλας (η μουσική για αυτούς είναι μουσικό background για ερωτικοπροσωπικοκοινωνικοπολιτικού συζητήσεις ντε κωλ, που λέει κι ένας φίλος) και νομίζουν ότι αγοράζοντας το καινούριο cd της Labelle αυτόματα αποκτά credit η δισκοθήκη τους.
Και κάπως έτσι επαναπαύτηκε και αυτή και άλλοι πολλοί «συνάδελφοί» της (ειδικά τη δεκαετία του 80) και στηρίζεται μόνο στην φωνή της κατά βάση και σχεδόν καθόλου σε ένα καλό ρεπερτόριο. Αφού εκείνη αισθάνεται καλά με αυτό, ποιοι είμαστε εμείς που θα γκρινιάξουμε;
