Το όλο σκηνικό γνωστό και επαναλαμβανόμενο κάθε Μάιο: Σάββατο βράδυ, ολόκληρη η παρέα -αγοράκια & κοριτσάκια, μικροί & μεγάλοι, μαμάδες & παιδιά- μαζεμένη γύρω από την τηλεόραση, μπύρες, πίτσες, σουβλάκια για τους πιο hardcore τύπους και τρελά προγνωστικά του στυλ ‘’ε, αν δεν το πάρουμε και φέτος με τον Sakis’’, ή ‘’καλέ τι φοράει αυτή; μόνο οι ρώγες της δεν φαίνονται’’ (της Πεγκούλας μας πάντως φαίνονταν πρόπερσι). Όλοι ανεξαιρέτως στηνόμαστε είτε για να γελάσουμε (οι του εναλλακτικού & του underground, alternative και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο ψαγμένου) είτε γιατί περιμένουμε με αγωνία τη δικαίωση του μουσικού ταλέντου της ανώτερης ελληνικής μας φυλής που ‘’την κατατρέχουν οι κακόγουστοι Ευρωπαίοι τόσα χρόνια’’. Λίγες μέρες πριν το διαγωνισμό είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα δεις καλεσμένο του Ζουγκλάρχη, του Ευαγγελάτου ή του Λιάγκα κάποιον εκ των Ρόμπερτ Γουίλιαμς (όχι, αυτή τη φορά δεν θα μιλά για τα UFO που είδε κάπου στο Χολαργό), Μπέσυς Αργυράκη, Ελπίδας και πολλών άλλων παλαιμάχων τραγουδιστάδων των δοξασμένων 70’ς. Και όλα αυτά θα τα είχαμε ξεχάσει μια και καλή αν πριν μερικά χρόνια δεν εμφανιζόταν από το πουθενά εκείνο το καστανό, ομογενές εκ Σουηδίας, νυμφίδιο, η Ελενίτσα μας...
Το τι επηκολούθησε εκείνης της εμφάνισης λίγο πολύ το ξέρετε: ίντριγκες και δολοπλοκίες στον εσωτερικό διαγωνισμό της επόμενης χρονιάς με την Πεγκούλα μας (τη Ζήνα ντε!) να διαρρηγνύει τα λιγοστά και εντελώς see through ιμάτιά της ότι η εθνική μας Δάφνη Μπόκοτα (πως μαύρισε έτσι η Δάφνη ρε παιδιά;) καβάντζωσε το Μιχαλάκη το Ρακιντζή (δώστε του ένα κολλύριο την επόμενη φορά) να τραγουδήσει playback. Να σας πω την αμαρτία μου, το ψιλογούσταρα το κομματάκι, αλλά που πας ρε αδερφέ ντυμένος ρόμποκοπ εις τας Ευρώπας; Θα τους τρομάξεις τους ανθρώπους. Από την άλλη, η Μαντώ πέρσι, το μόνο που κατάφερε ήταν το να μας κάνει αναρωτηθούμε σχετικά με το πόσο μπορεί να ζουλήξει (sic) κάποιος τα βυζιά του και παρ’ όλα αυτά, να μπορεί να αναπνέει. Με το Σάκη, που είναι και ‘’καλό παιδί’’, το είχαμε σίγουρο το φετινό αλλά τελικά έγινε της ρουσλάνας! Απ’ όλα τα παραπάνω ποταπά και τρισάθλια, επιπέδου Τατιάνας vs Λαμπίρη, καταλαβαίνετε φαντάζομαι (και σίγουρα δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ) ότι η μουσική αξία των όσων διαδραματίζονται στους διαγωνισμούς της Eurovision είναι μηδαμινή. Με μερικές εξαιρέσεις.
Και μια από αυτές τις εξαιρέσεις είναι το τουρκικό σχήμα των αδελφών Ozuguz, με το απρόσμενο όνομα Athena. Σίγουρα το να βλέπεις δυο τυπάκια τίγκα στο tattoo, με καρώ παντελονάκια, με ξυρισμένο κεφάλι ο ένας και με την αφάνα ο άλλος να τρέχουν πάνω κάτω ανάμεσα σε καλλίγραμμες (;) και -με πάσα βεβαιότητα- κιτς καλλονές, τότε το γεγονός είναι ότι σίγουρα ξυπνάς από το λήθαργο μέχρι να έρθει η μαγική ώρα της ψηφοφορίας και παρακολουθείς με μεγαλύτερη προσοχή. Οι Athena δεν ξεχώρισαν μόνο εξαιτίας του διαφορετικού look τους αλλά και της εντελώς διαφορετικής μουσικής τους σε σχέση με τα πανομοιότυπα νερόβραστα-γλυκανάλατα ερωτο-pop κομματάκια που κατακλύζουν τη Eurovision κάθε χρόνο από συστάσεως του θεσμού.
Αποφάσισαν λοιπόν να κυκλοφορήσουν το κομμάτι For Real, που παρουσίασαν στο διαγωνισμό, σαν σινγκλάκι στη Γερμανία και την Ελλάδα παρακαλώ. Ξέρετε τώρα, είμαστε αδέλφια με τους Τούρκους, οι σεισμοί μας έφεραν πιο κοντά, οι δυο λαοί να πορευθούν εν ειρήνη κλπ. Μιλώντας για την μπάντα, θα πρέπει να σας πω ότι οι Athena δεν είναι τίποτα τυχαίοι, έχουν μακρύ και αξιοσέβαστο παρελθόν στη χώρα τους με τρία άλμπουμ στην πλάτη. Ξεκίνησαν σαν μεταλλάδες ακούγοντας (και παίζοντας) D.R.I., Slayer, Megadeth & Metallica και κάποια στιγμή αργότερα το γύρισαν προς το punk και το ska, διασκευάζοντας Madness, The Specials, Clash, Pistols και Cure και άνοιξαν συναυλίες για τους Beastie Boys και τους Rolling Stones. Αν μη τι άλλο, εκτιμητέοι.
Η ειρωνεία είναι, πως από τα τρία κομμάτια που περιέχονται στην κυκλοφορία, το For Real είναι με διαφορά το χειρότερο. Τυπικός ska ρυθμός, πνευστά (τρομπέτα & τρομπόνι) σε βαλκανικό στυλ, ευχάριστο στο άκουσμα αλλά κάτι δεν κολλάει, αφήνει την αίσθηση του κομματιού που δεν μπορεί να ‘’δέσει’’. Ακολουθεί το Easy Man στο ίδιο μοτίβο όπου όμως τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα και το αποκορύφωμα έρχεται με το φανταστικό I Love Mud On My Face! Τα παλικάρια αφήνουν κατά μέρος τους ska-punk πειραματισμούς και κάνουν αυτό που μάλλον ξέρουν καλύτερα να κάνουν: ένα πολύ δυνατό hard rock κομμάτι που σου κολλάει αμέσως. Πολύ ενδιαφέρον, αφήστε που αναμένεται και άλμπουμ. Λέτε;
