«Όλα τα τραγούδια γραμμένα και σε παραγωγή των Albert Poschl & Noe Noack». Αυτές είναι οι μοναδικές πληροφορίες που μας δίνει το εξώφυλλο, και τις περισσότερες φορές, όταν πρόκειται για ένα άλμπουμ ηλεκτρονικής μουσικής, δεν χρειάζονται και άλλες. Αυτό απ’ την άλλη δεν σε προετοιμάζει για ένα σύνολο δουλειάς που είναι κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι σ’ ένα καινούργιο ψηφιακό κόσμο. Οι Lion’s Den 63, κατά τη διάρκεια του “Tricky Turf” μας παρουσιάζουν τόσες πολλές εκπλήξεις, που θα ήταν κρίμα και κατάφωρη αδικία αν το εντάσσαμε αμιγώς στο χώρο της συνθετικής χορευτικής μουσικής.
Στο μεγαλύτερό του μέρος, το άλμπουμ θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα παράλληλο ταξίδι στον εξοντωτικά ρυθμικό στρόβιλο των Stereo MC’s – ειδικά στο “This Is The Place To Lose Your Face” όπου και η θεματολογία των στίχων είναι απόλυτα ταιριαστή μ’ εκείνη των τελευταίων. Έντονες πινελιές από funk αλλά και hip hop στοιχεία, ξεκάθαρη street αισθητική, και σκόρπια στοιχεία από μια σειρά από ηχητικές σχολές που στο τέλος, εγκαταλείπεις κάθε προσπάθεια να τις αναγνωρίσεις και να τις καταγράψεις και απλά αφήνεσαι να απολαμβάνεις το τελικό αποτέλεσμα.
Η αγάπη για το dub είναι παρούσα με τον ίδιο τρόπο που δεν απουσιάζει ποτέ από τις μουσικές των Thievery Corporation, παραδόξως πως δε, το ίδιο ισχύει και για την ‘80ς νεοκυματική αισθητική. Και δεν εννοούμε μόνο ότι το εναρκτήριο κομμάτι έχει τίτλο “Can’t Cheat Karma” – αν και δεν έχει καμία σχέση με το ομώνυμο κομμάτι των Zounds – το “D-Man” είναι μια απ’ ευθείας αναφορά στη Γερμανική Neue Deutsche Welle εκείνης της δεκαετίας. Προφανώς πρόκειται για έναν φόρο τιμής στη μουσική με την οποία μεγάλωσαν, όντας Γερμανοί και οι ίδιοι.
Κάθε κομμάτι σε μεταφέρει και σε ένα διαφορετικό μέρος, έχοντας σαν βάση ένα groove που δεν χάνει ποτέ τη φρεσκάδα του και την ανάγκη του να σε παρασύρει σε μια διάθεση πάρτι και τρομερού χαβαλέ. Το “Tricky Turf” είναι μια μικρή έκπληξη και αξίζει να το αναζητήσετε για μια ακρόαση τουλάχιστον.
