Παναγίτσα μου, τι πράγμα είναι τούτο πάλι;; Έχουμε δει και έχουμε δει εκτρώματα, μα σαν ετούτο εδώ, σπάνια βγήκε από ουρανοξύστη πολυεθνικής!
Το παράξενο είναι ότι τέτοιου είδους συλλογές βγαίνουν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, ώστε να αποτελούν το τέλειο δώρο για το ξαδερφάκι «που ακούει απ’ όλα», οπότε ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που βγαίνει αυτό το διπλό cd πριν από το καλοκαίρι; Δεν πρόλαβαν τον αρχικό προγραμματισμό και είπαν να το ρίξουν τώρα στην αγορά κι ότι γίνει; Είναι η παρούσα εποχή νεκρή περίοδος που χρειάζεται μια γενικότερη αναθέρμανση του κλίματος, ώστε να «τσουλήσουν» και οι κάθε είδους συλλογές των επιμέρους καλλιτεχνών; Γιατί από τα 38 κομμάτια που περιέχονται εδώ, νούμερο ένα επιτυχίες όλες τους – ας μην το ξεχνάμε αυτό! – τα περισσότερα φαίνονται να είναι παρμένα από τα αντίστοιχα best of… των καλλιτεχνών, που κι αυτά με τη σειρά τους περιέχουν ένα σωρό άλλα χιτάκια που οφείλετε να έχετε για την κακιά την ώρα...
Μην φύγετε λοιπόν για διακοπές αν δεν έχετε αυτά τα κομμάτια στο cd walkman σας (ή το iPod σας, αν είστε techno freaks και δεν χάνετε ευκαιρία να συμβαδίζετε τεχνολογικά με την εποχή σας), αλλά κι αν δεν τα έχετε πάλι, δεν πειράζει, όλο και κάποια rock καφετέρια της επαρχίας ή στα νησιά θα έχει προνοήσει να τα έχει προμηθευτεί πριν από εσάς για εσάς, μην και χάσετε τον πρωϊνό σας καφέ χωρίς να ακούσετε μαζεμένα όλα τα κλισέ που μπορούν να χωρέσουν στη διάρκεια δύο μικρών γυαλιστερών δίσκων.
Ακούω ήδη κάποιους να μουρμουρίζουν για τον ελιτισμό μου και για την άρνηση απέναντι σ’ ένα υλικό που είτε είναι κλασικό, είτε πρόκειται να χαρακτηριστεί σύντομα ως τέτοιο. Το πρόβλημα δεν έγκειται στα κομμάτια που περιέχονται εδώ, αλλά στη φιλοσοφία της συλλογής: όπως και να το κάνουμε, ενοχλούμαστε που ακούμε την Kate Bush δίπλα δίπλα με τους Duran Duran, τον Elvis μετά τους A-ha και πριν απ’ τους Black Eyed Peas (έστω κι αν πρόκειται για το προπέρσινο ρεμίξ του “A Little Less Conversation” από τον JXL), ή τον John Lennon και τον Paul McCartney στο ίδιο cd με την Ashanti, την Britney Spears και τον Enrique Iglesias. Με άλλα λόγια, όπως λέει και ο σοφός λαός, π...δες και παλλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια!
Αν μπορείτε να ξεπεράσετε το σκόπελο της ανομοιογένειας (βλέπε αχταρμά) του υλικού, τότε είστε το target group των υπευθύνων της συλλογής. Ακούστε στιγμές που αποθεώθηκαν και ξεκινάνε από τους INXS και φτάνουν στους Bee Gees, από τον Robbie Williams μέχρι τους Abba, από τους Culture Club μέχρι τους Boyzone και τον Lionel Richie (εντάξει, αφού παραδίνεστε, σταματάω...). Ξαναλέμε ότι δεν έχουμε τόσο πρόβλημα με τα ονόματα και τις συμμετοχές τους, αλλά με τη σύνθεση των δύο δίσκων. Τέλος, πρέπει να πέσουμε για μια ακόμη φορά πάνω στο “We Will Rock You” των Queen; Και η αντοχή έχει τα όριά της...
