Από το 1980 που ξεκίνησε τη μεγάλη του πορεία στο χώρο της jazz – σε ηλικία 21 ετών – ο Wynton Marsalis έχει ηχογραφήσει περισσότερους από 30 δίσκους, για λογαριασμό της Columbia κυρίως, οπότε θα πρέπει να ικανοποιεί κάποιο όνειρό του βλέποντας το νέο του άλμπουμ να κυκλοφορεί απ’ την απόλυτη ετικέτα του χώρου, την ιστορική Blue Note. Κι έτσι όπως η τελευταία προσπαθεί να ανανεώσει το ρεπερτόριό της τα τελευταία χρόνια, τι πιο φυσικό απ’ το να συνεργαστεί και να πάρει κάτω απ’ τη φτερούγα της τον μουσικό εκείνο που, όταν ξεκινούσε, προσπάθησε να ανανεώσει κι αυτός με τη σειρά του τον ήχο μιας μουσικής που πλησιάζει αργά αλλά σταθερά τον ένα αιώνα δημιουργικής ζωής.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο ανανεωτικό είναι για το χώρο που κινείται το “The Magic Hour”, όσο και το αν χρειάζεται απάντηση το παραπάνω ερώτημα! Για τους ανθρώπους που ασχολούνται και παρακολουθούν χρόνια την jazz (και δεν εννοώ τον εαυτό μου!), το μουσικό αυτό στυλ δεν έχει ανάγκη ανανέωσης όπως την εννοούν οι οπαδοί άλλων μουσικών ειδών, είναι ένας ζωντανός οργανισμός με μυριάδες αυτόνομες μονάδες που αναπνέουν επάνω στο κορμί του και συνεισφέρουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, λιγότερο ή περισσότερο, σ’ αυτό που καταλήγει να είναι η jazz. Είναι ένα γιγάντιο ποτάμι που κατεβαίνει ερμητικά και τραβάει συνεχώς μπροστά, σαν ένα φίδι που αγγίζει πολλές πτυχές της γης στο δρόμο του προς τη θάλασσα.
Ως εκ τούτου, αρκεί να πούμε ότι το άλμπουμ είναι ένα απολαυστικό άκουσμα από ένα καλλιτέχνη και το κουαρτέτο του με μεγάλη εμπειρία και υψηλή αισθητική αντίληψη. Βαδίζοντας στα χνάρια του Miles Davis και του Freddie Hubbard, εκπλήσσει τόσο με τις στιγμές όπου τα φωνητικά έρχονται να ανυψώσουν τα κομμάτια σε ανώτερα επίπεδα απόλαυσης (“Feeling Of Jazz” με την Dianne Reeves στα φωνητικά και “Baby, I Love You” με τον γνωστό απ’ το “Don’t Worry Be Happy” Bobby McFerrin), όσο και με τις υπόλοιπες οργανικές αναζητήσεις του, που θα σας φέρουν στο μυαλό μουσική υπόκρουση για την κουβέντα της παρέας στο σαλόνι – δυστυχώς, έτσι δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι ακροατές την jazz; Γι’ αυτούς λοιπόν, υπάρχει και το φερώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, που στα 13 και κάτι λεπτά του παρουσιάζει τόσες πολλές εναλλαγές διαθέσεων και ήχων – εικόνων, ώστε θα αντιληφθούν γρήγορα ότι πρωταρχικά jazz σημαίνει αυτοσχεδιασμός. Κι εκεί είναι που βρίσκεται η μεγαλύτερη αποζημίωση απ’ την ακρόασή του.
