Είναι η γνωστή ιστορία που συμβαίνει τουλάχιστον άπαξ ημερησίως σε κάποια γωνία του πλανήτη: μέσα σε έναν χώρο –κατά προτίμηση δισκάδικο – ένας νεαρός με φαρδύ παντελόνι, μπόλικα πίρσινγκ και μαλλί ανεμοστρόβιλο κοιτάζει έναν δίσκο- στην περίπτωση μας το Leftism των Leftfield. Από δίπλα ένας άλλος νεαρός χαλβαδιάζει τον δίσκο και του απευθύνει το ερώτημα «καλοί;» για να εισπράξει την απάντηση «Απλά καλό; Γαμάει!». Η κουβέντα που θα αρχίσει θα συνεχιστεί σε μια ιταλική καφετέρια της Greek Street του Soho, μετά θα ακολουθήσει μια βόλτα στην Leicester Square για να τελειώσει η βραδιά με την αμοιβαία ανταλλαγή τηλεφώνων, ιδιαίτερα μετά την διαπίστωση ότι και οι δυο εν λόγω 20 something νεαροί είναι παράλληλα και μουσικοί και σκέφτονται να υλοποιήσουν από κοινού κάποια σχέδια που έχουν στο νου τους.
Κάπως έτσι έγινε και με τους Syntax, τον Mike Tournier και τον Jan Burton – ο πρώτος με κλίση σε οτιδήποτε ηλεκτρονικό και τεχνικός ήχου της βραχύβιας μπάντας των Fluke και ο δεύτερος προσπαθώντας να ντύσει τις αγαπημένες του μουσικές των Doors και των Pink Floyd με μπιτάκια και λούπες. Πρώτος καρπός της συνεργασίας αυτής ήταν το Pray, λίγο πριν το επάρατο εκείνο καλοκαίρι του 2002 που αντίκρισα για πρώτη φορά την ευλογημένη Πυκναδόφατσα μέσα σε ένα στρατόπεδο –ζωολογικό κήπο. Καλό το Pray λοιπόν, αλλά προσωπικά δεν πρόλαβα να το νιώσω και πολύ στο πετσί μου καθότι ο διπλανός μου έβαζε στη διαπασών το Πόσο Μου Λείπει του Σωτη Βολάνη – και σίγουρα από τις φωνητικές του ικανότητες ήταν πρώτος ξάδελφος του Φάλτσου.
18 μήνες μετά με την συνδρομή του σημαντικότατου παραγωγού Tim Gordine το Λονδρέζικο ντουέτο γράφει ένα ακόμη κεφάλαιο στο βιβλίο Η Ροκ Μουσική Και Πώς να Την Κάνετε Fusion Με Την Ηλεκτρονική. και μπορεί το νεότευκτο άλμπουμ να μην περιέχει πολλά παρόμοια Pray, αλλά διαθέτει αρκετούς λόγους ώστε τον Δεκέμβρη που μας έρχεται να φιγουράρει στις περισσότερες λίστες με τα Καλύτερα Ηλεκτρονικά Aλμπουμ της χρονιάς. Μέσα σε ένα αδηφάγο και διαρκώς διαστελλόμενο Ηλεκτρονικό Σύμπαν, το Meccano Mind φαντάζει σαν μια Μαύρη Τρύπα που ρουφάει επιρροές από παντού και τις περνάει στην Aλλη Όχθη: από την αισθησιακή επιθετικότητα του Fever με τα Underworld-ικα φωνητικά του Burton μέχρι το στηριζόμενο στην ηλεκτροποπ παρακαταθήκη των Visage και των Human League Message, από το 80s electroclash του Little Love περασμένο μέσα από το μαγικό φίλτρο του Richard Melville μέχρι την ανίερη συμμαχία Yes και Vangelis του Tower Of Power κι από το υμνικό και φτιαγμένο για encore σε μεγάλα στάδια Destiny μέχρι το πρώτο σινγκλ Bliss, μεγαλόστομο όσο και το όνομα του.
Προσωπικά με πήρε 3 χρόνια να απορροφήσω όπως έπρεπε το Leftism, καθότι το 1993 που κυκλοφόρησε δεν μπορώ να πω ότι διείσδυσε με τον πλέον επιτυχημένο τρόπο στον Κωνσταντινικό κόσμο. Τα άλμπουμ που ανήκουν στο μουσικό αυτό ιδίωμα έχουν το προνόμιο να ακούγονται διαφορετικά μετά το πέρας του Πανδαμάτορα Χρόνου, οπότε ακόμη κι αν απογοητευτείτε σήμερα από το Meccano Mind είναι μαθηματικά και στατιστικά βέβαιο ότι θα αποζημιωθείτε στο μέλλον. Και το Μέλλον είναι ενδιαφέρον, γιατί ενδέχεται να ξοδέψουμε όλη μας την μουσική ζωή εκεί.
