Τα μουσικά trends δεν είναι παρά μια μορφή ανίατης ασθένειας, ένας καρκίνος στο τελευταίο του στάδιο, με την έννοια ότι η αρχή και το τέλος εκδήλωσης τους δεν απέχουν και πολύ. Από την μια έχουμε την μόδα του hip hop / r’n’b κι από την άλλη το ιδίωμα του nu-garage κι εμείς οι μουσικόφιλοι στεκόμαστε στο κέντρο περιμένοντας απλά να δούμε τις επίσημες αναγγελίες των θανάτων τους. Το καρκίνωμα του hip hop / r’n’b εύχομαι να είναι στα τελευταία στάδια μετάστασης του και ο ασθενής να τελευτήσει για να ησυχάσουμε επιτέλους από αυτό το πρωτοφανές μουσικό “ξεμούνιασμα” – δανειζόμενος μια φράση που μου είχε πει ο Κωνσταντίνος Βήτα πριν λίγο καιρό. Μην νομίζετε όμως ότι νιώθω καλύτερα συντασσόμενος στο πλευρό της φίλτατης νεογκαραζικης φουρνιάς. Το αντίθετο. Από εκεί που το 2000 μια μικρή μερίδα ανθρώπων είχαμε ανακαλύψει εκείνη την άσημη μπάντα των δυο αδελφών από το Ντιτρόιτ και είχαμε λιώσει το De Stilj στο παίξιμο, άξαφνα όλος ο κόσμος –ακόμη και κάτι φίλοι μου που ακούνε low bap – άρχισαν να ασχολούνται με δαύτους!
Όχι ότι δεν το άξιζαν και με το παραπάνω. Μερικοί από αυτούς ήταν κι ομορφόπαιδα που απασχολούσαν συχνά πυκνά τις κουτσομπολίστικες σελίδες τύπου Αvopolis Weekly (no pun intended Πυκναδούλη…): ο ένας ήταν γιος του ιδρυτή του μεγαλύτερου πρακτορείου μοντέλων στον κόσμο, είχε χάσει την παρθενιά του από τα 11 του, είχε μάθει κιθάρα σε 6 μήνες κι απολάμβανε τα credits ενός ντεμπούτο άλμπουμ που καθόρισε ολόκληρο το είδος. Ο άλλος ήταν λίγο πιο ασχημούλης, αλλά πανέξυπνος ων, κατέβαζε ριφάκια με ρυθμούς χιονοστιβάδας κι έπιασε γκόμενα και την Ρενέ Ζελβέγκερ. Στο ενδιάμεσο είχε κάνει παραγωγή στο άλμπουμ κάτι προστατευομένων του, ονόματι Von Bondies και συνήθιζε να κάνει pub crawling στα νυχτερινά κέντρα του Ντιτρόιτ μαζί με τον φίλο του - και κιθαρίστα της εν λόγω μπάντας - Jason Stollsteimer. Και δωσ’του κεράσματα και δωσ’του παρτούζες μαζί με τις γκρούπις και την Μεγκ Γουαιτ να τραβάει με την κάμερα και δωσ’του τραπεζώματα από την μαμά του Τζακ. Αυτοκόλλητοι ο Τζακ με τον Τζεισον. Ήταν αδιανόητο να πάει ο ένας κάπου και να μην κουβαλήσει τον κολλητό του μαζί. Για κατούρημα μαζί πήγαιναν, κρατούσε ο ένας την τσαπού του άλλου. Μέχρι και η Ρενέ παραπονέθηκε ότι την παραμελεί στα γυρίσματα του Cold Mountain και ο Τζακ της άστραψε σκαμπίλι με το δαχτυλίδι του μεσαίου του δαχτύλου – το οποίο επίσης του είχε κάνει δώρο ο Τζεισον. Μέχρι και κουμπάροι είχαν αποφασίσει να γίνουν. Αλλά η Φωσκολική Ειμαρμένη είχε αντίθετη γνώμη…
Τα κουμπαράκια μάλωσαν. Μια νύχτα του Δεκεμβρίου που μας πέρασε διαφώνησαν σχετικά με την κατεύθυνση του νέου άλμπουμ των Von Bondies, είπαν και μια κουβέντα παραπάνω, είπε ο Τζεισον «Τι μπουρούχα που είναι η γκόμενα σου και συνεχεία γκρινιάζει που βγαίνουμε μαζί», ο Τζακ απάντησε «Να κοιτάς τον εαυτό σου που δεν έχεις αφήσει γάτα του Ντιτρόιτ αγάμητη – πάλι καλά που σου κρύβω την αδελφή μου», ο Τζεισον ανταπάντησε « Την Μεγκ; Το Μεγκάκι; Πάει, δεν είναι παρθένα πια…» κι άρχισε ένας καυγάς τρικούβερτος με αποτέλεσμα μερικά ράμματα στο χείλι στο Τζεισον και μια φιλία θρυμματισμένη που ούτε Ατλακόλ δεν θα μπορούσε να την επανακολλήσει. Τις μέρες που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, ο Τζεισον σκεφτόταν τον καλύτερο τρόπο ώστε να εκδικηθεί τον πρώην κολλητό του.
Το PAWN SHOPPE HEART αποτελεί το πιάτο αυτό που, ως γνωστόν, τρώγεται σε θερμοκρασία Αρκτικής ζώνης. Αφού κατάκλεψε όλα τα ριφάκια από τις Σχολές του Rhythm and Blues, του Rock and Roll, του Garage και του Πανκ ο Τζέισον βγήκε στην 51η Λεωφόρο, τον κεντρικό δρόμο του Μοtor City, χάραξε με κιμωλία μια λευκή γραμμή και είπε: Ως εδώ με την ομογενοποίηση του νεογκαράζ! Από εδώ και στο εφεξής το συγκρότημα μου θα κάνει την διαφορά. Διαθέτει βλέπετε μια εξτραβαγκάντσα: την φωνή του, κάτι μεταξύ σε Μορισονικό βραχνό γρύλισμα και στα απελπισμένα αλυχτίσματα του Johnny Thunders. Είναι εκφραστικός. Θεατρικός, όποτε απαιτείται. Άμεσος επίσης . Στα βήματα του περπατούν και οι συν αυτώ μουσικοί: ο Σινοαμερικανός ντραμερ Don Blum με ένα γυναικείο φίλινγκ στον τρόπο που κρατάει τον ρυθμό –μου θύμισε την Lori Barbero των Babes In Toyland. Την κιθαρίστρια Μarcie Bolen θα ήθελε πολύ να είχε γκόμενα ο Josh Homme (συμβιβάσου με την Brody των Distillers, καλή είναι και αυτή…) γιατί μοιάζει να κακομεταχειρίζεται τις χορδές του οργάνου της χειρότερα κι από τον Jonny Greenwood. Και η μπασίστρια Carrie κονταρομαχεί με την αντίστοιχη των Stellastarr* για το έπαθλο της πιο μεστής και ουσιαστικής θηλυκής μπασογραμμής στον Πλανήτη αυτή τη στιγμή. Και φυσικά πίσω απ’ την κονσόλα ο αντί -Τζακ Γουάιτ, ο Jerry Harrison των Talking Heads, ο οποίος έχει να μας παρουσιάσει τόσο καλή δουλειά από το 1994, από το Throwing Copper των Live. Ιδού οι Von Bondies. Oι New York Dolls των 00’s με λιγότερο makeup και περισσότερη ψυχή.
Το No regrets με εκείνα τα επαναλαμβανόμενα ah-ah-ahs στην αρχή και την διαστρεβλωμένη κιθάρα μας καλεί να ψάξουμε στα κιτάπια μας μπας και μας διέφυγε της προσοχής κανά b-side των T-Rex, το πρώτο σινγκλ C'mom C'mom χρησιμοποιεί την μέθοδο του αιφνιδιασμού και την Stax-ικη ρυθμική βάση των Marcie & Carrie, οι Doors αφυπνίζονται με το Right of way, ο Ήχος της Βοστόνης και των Ultimate Spinach έρχεται στο νου με το νέο-ψυχεδελίζον Mairead, το Not That Social επανεκτιμά την μουσική παρακαταθήκη των Go-Gos με την φωνή της Carrie να μιμείται την Justine Frischmann (ή μήπως την Miki Berenyi;), το Broken Man διαθέτει τις πιο φαζαρισμένες κιθάρες από την εποχή των Mudhoney, στο Tell Me What You See οι μαύροι crooners και τα ψυχοπονιάρικα '60s είναι ξανά της μόδας, το τρία ακόρντα και φύγαμε Poison Ivy θα είναι κρίμα από τον Μουσικό Θεό να μην βγει σε σινγκλ, το Been Swank (αφιερωμένο στον Ben Swank των Soledad Brothers) είναι καταιγιστικό – ας όψονται τα συνεχόμενα πυρά από τα ντραμς και το φερώνυμο κομμάτι είναι ένα blues medley στα πρότυπα των Blood, Sweat And Tears που κόβεται για να αποκαλύψει το κρυμμένο track, μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ διασκευή στο Try a Little Tenderness του παμμεγίστου Otis Redding .
"No one takes you seriously when you're 24", τραγουδάει στο No Regrets ο Τζεισον. Και μπορεί ο πρώην κουμπάρος του ο Τζακ να έβαλε το χεράκι του για να τον μάθει ο κόσμος, αλλά με το PAWN SHOPPE HEART απέδειξε περίτρανα ότι δεν χρειαζόταν δεκανίκια για να τον πάρουμε στα σοβαρά –πόσο μάλλον το hype και την δημοσιότητα κάποιου άλλου . Κι επειδή στην άκρη της γλώσσας σας το έχετε, ναι, μπορεί να μην είναι καλύτερος δίσκος από το Elephant, αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο διασκεδαστικός.
Υ.Γ. Το κείμενο τέλειωσε για τους εν Ελλάδι αναγνώστες του Avopolis, τώρα απευθύνομαι σε αυτούς που μας διαβάζουν από την Αγγλία. Αν ποτέ σας φέρει ο δρόμος σας σε κάποιο live των Von Bondies, εφοδιαστείτε με μια καλή βιντεοκάμερα, πηγαίνετε μπροστά μπροστά στην πρώτη σειρά και φωνάξτε “Play Seven Nation Army man!”. Θα απολαύσετε το καλύτερο χριστοπαναγιδι που θα έχει γίνει ποτέ σε συναυλιακο χώρο. Πουλήστε το υλικό στο ΝΜΕ και χεστείτε στο τάλιρο.
Υ.Γ 2: Μην παραλείψετε να μου στείλετε με ταχυδρομική επιταγή το ποσοστό μου - 20 % - για την ιδέα που σας έδωσα . Μην είστε δα και τόσο πλεονέκτες!
