Ή αλλιώς, η εύθυμη χήρα σε νέες περιπέτειες! Αφού λοιπόν άφησε τους Hole να σκορπίσουν στους πέντε ανέμους (δουλειά που είχε ξεκινήσει να κάνει ο Χάρος αυτοπροσώπως, παίρνοντας σε ανύποπτες φάσεις δύο απ’ τα μέλη του συγκροτήματος), έβγαλε το πρώτο της άλμπουμ (για να μην πούμε παρθενικό και μας κατηγορήσει ότι την εμπαίζουμε με τις λέξεις που χρησιμοποιούμε!), για λογαριασμό της Virgin.
Δεν γνωρίζω πόσοι περίμεναν με ανυπομονησία το βήμα της αυτό, ή πόσοι παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον την καριέρα της, σε καλλιτεχνικό επίπεδο τουλάχιστον – γιατί αν μιλάμε για κουτσομπολίστικο επίπεδο, το κάνουν πολλοί θέλοντας και μη, αλλά γι’ αυτά αργότερα. Αυτό πάντως που οφείλω να δηλώσω ευθύς – εξαρχής είναι ότι εμάς προσωπικά το “America’s Sweetheart” δεν μας απογοήτευσε καθόλου επειδή ακριβώς είναι όπως ακριβώς το περιμέναμε, μετριότατο σαν κι εκείνη.Η Courtney Love νοιώθω πως ήταν γραφτό της να μην γίνει ποτέ της μια αξιόλογη ροκ αστέρας, τουλάχιστον με κριτήριο τις δουλειές που μας έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα. Το παιχνίδι που γνωρίζει να παίζει καλύτερα είναι αυτό της δημοσιότητας, κι εκεί επάνω είναι που κινείται με μεγαλύτερη άνεση και κερδίζει τους όποιους πόντους της αναλογούν για να την κρατούν στην επικαιρότητα. Είναι ροκ αστέρας επειδή ζει τον ροκ τρόπο ζωής – τον πιο κακώς εννοούμενο τέτοιο βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε – αλλά από εκεί και πέρα δεν έχει να επιδείξει κάτι που να θαυμάσουμε από τον εαυτό της.
Σίγουρα κάποιοι θα αντιδράσουν σ’ όλα αυτά και θα πουν ότι ένα τουλάχιστον άλμπουμ της, το “Live Through This”, είναι πολύ καλό και περιέχει και δύο – τρία το λιγότερο καταπληκτικά κομμάτια, το “Miss World”, το “Doll Parts” ή το “Violet” για παράδειγμα. Η δική μου άποψη είναι πως, μετά από ένα αδιάφορο δίσκο σαν το “Pretty On The Inside”, είναι μάλλον ακατόρθωτο να γράψεις τόσο καλά κομμάτια, οπότε αυτό που κάνεις είναι να βάλεις τον γκόμενό σου (και μέλλοντα σύζυγό σου) να σου δώσει κανένα απομεινάρι απ’ το δικό του στοκ τραγουδιών. Όταν εκείνος πήγε σε χλοερότερους τόπους κι έπρεπε να βγει νέος δίσκος των Hole, έριξε τηλεφώνημα σε αξιόλογους φίλους – βλέπε Billy Corgan – να της γράψουν τίποτε της προκοπής, κι εκείνοι φυσικά δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να χτυπήσουν στα εύκολα δυο – τρία χιτάκια, έτσι για να βρίσκονται (με το τέλος δε αυτής της διαδικασίας, πατάς κι έναν τρακωμό για έναν ο Θεός ξέρει ποιόν λόγο!).
Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί και στο παρόν άλμπουμ. Την πλειοψηφία των κομματιών έχει γράψει παρέα με την Linda Perry – η οποία αφού δεν είδε τεράστια προκοπή με τους 4 Non Blondes πέρα από μια μεγάλη επιτυχία, αυτή τη στιγμή γράφει χιτάρες για την Pink και την Christina Aguilera, οπότε δεν ξέρω πόσο τιμά την Courtney να αναζητά τη δική της συμβολή για ένα δυνατό, «τέρας» άλμπουμ σαν το δικό της. Δίπλα της έχει φυσικά άλλα τρανταχτά ονόματα του χώρου να τη βοηθούν, την παλιά συνταξιδιώτισσά της στους Hole Patty Schemel, τον στιχουργό του Elton John Bernie Taupin να γράφει τους στίχους σ’ ένα κομμάτι, την Brody Dalle των Distillers και την Kim Deal να κάνουν φωνητικά σ’ ένα άλλο, ενώ τα credits και η λίστα των ευχαριστιών μοιάζουν με κοσμικό ρεπορτάζ από τα σαλόνια ενός ροκ πάρτυ στο Hollywood, όπου έχουν παρεισφρύσει κι ένα τσούρμο από ηθοποιούς και λοιπές άλλες διασημότητες και «επώνυμους». Είναι σαν να λέει με τον τρόπο της «ποιός μπορεί να παραβγεί μαζί μου σε γνωριμίες;».
Αν λοιπόν έχεις δίπλα σου τόσους πολλούς γνωστούς και ηχογραφείς έναν τόσο μέτριο και προβλέψιμο δίσκο, τότε έχεις πραγματικό πρόβλημα. Γιατί το “America’s Sweetheart” είναι μια δουλειά που πνίγεται μέσα στα ίδια της τα κλισέ, γράφτηκε θάλεγες από το πείσμα του καλλιτέχνη που τον υπογράφει να είναι ενεργό στέλεχος της δισκογραφίας, ίσως επειδή μπορεί να νιώθει σαν στο σπίτι του, έτσι τσίρκο που είναι ο χώρος ορισμένες φορές, ίσως για να ικανοποιήσει τη ματαιότητά του να ζει σύμφωνα με έναν τρόπο που έχει γίνει συνήθεια κι έξω απ’ αυτόν νοιώθει σαν το ψάρι έξω απ’ το νερό.
Γιατί σκεφτείτε για λίγο, για πόσο πράγματα θυμάστε την Courtney Love κάθε φορά που ακούτε το όνομά της; Θα σας βοηθήσουμε λίγο απαριθμώντας κάμποσα απ’ αυτά: Για το ότι υπήρξε η σύζυγος του ταλαντούχου Kurt Cobain που τονμύησε στα ναρκωτικά και δεν ήταν ακλόνητος βράχος δίπλα του όταν δεχόταν τις γιγάντιες πιέσεις της φήμης επάνω στους ώμους του, κι αυτό επειδή ήταν περισσότερο αδύνατη και τρωτή από εκείνον. Για το γεγονός ότι στις συναυλίες της είναι περισσότερο πιθανόν να δεις το γυμνό της στήθος παρά ένα σόου που να συγκινεί γι’ αυτό που είναι κι όχι γι’ αυτό που απεγνωσμένα προσπαθεί να είναι. Για τους ρόλους της στον κινηματογράφο όπου μπορεί να τα έχει πάει και καλύτερα απ’ ότι στη μουσική, με μνημειώδη την ερμηνεία της στο “The People Vs. Larry Flint” όπου υποδυόταν βασικά τον εαυτό της, μια τύπισσα που έπιαρνε συνεχώς ναρκωτικά και περιφερόταν διαρκώς μαστουρωμένη. Για το ότι σχετικά πρόσφατα έπεσε αναίσθητη από υπορβολική δόση μπροστά στην κόρη της. Για το ότι μπαινοβγαίνει στα δικαστήρια, λες και θέλει να μας πείσει ότι είναι ζόρικη γυναίκα.
Καλά όλα αυτά, αλλά τι να μας πουν για τη μουσική της; Με πόσο καλή διάθεση να ακούσεις ένα άλμπουμ που την έχει στο εξώφυλλο σαν γατούλα του σεξ, μ’ ένα διάφανο νυχτικό και μια ηλεκτρική κιθάρα για να δίνεται το στίγμα της Τέχνης της (και πιο όμορφη απ’ όσο και η ίδια θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της και να είναι στην πραγματικότητα, ακόμη και μετά από τις τόσες πλαστικές που έχει ήδη κάνει!), και στο εσώφυλλο σε ακόμη πιο τολμηρά σκίτσα – χωρίς το προαναφερθέν νυχτικό, τι να το κάνει κανείς άλλωστε; Πόσο πολύ μπορούν να σε τυφλώσουν όλα αυτά και να αγνοήσεις ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτε σχεδόν που να αξίζει να ακούσει κανείς, εκεί που το παλιό της δεύτερο βιολί, ή αλλιώς η Melissa Auf Der Maur, απαιτεί με τον τρόπο της να ακούσεις τα τραγούδια της, που είναι και μακράν καλύτερα. Το “America’s Sweetheart” είναι ροκ που έχει βγει από το χλιδάτο σαλόνι της, και το γεγονός ότι στο τραπεζάκι εκεί δίπλα υπάρχει δίχως αμφιβολία ένα μικρό βουνό κοκαίνης δεν το κάνει απαραίτητα και πιο «βρώμικο».
Η Courtney ζει σ’ ένα δικό της παράλληλο σύμπαν, και ο τυπικός ροκ ακροατής ζει και αναπνέει κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά του. Γράφει ένα τραγούδι σαν το “But Julian, I’m A Little Bit Older Than You” (που αναφέρεται στον Julian Casablancas των Strokes, που κι εκείνος είχε γράψει για κείνην το “Meet In The Bathroom”, αν και αρχικά σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να αναφέρεται και στον Julian Cope, παλιό της γκόμενο στο Λίβερπουλ, όπου είχε πάει ακολουθώντας τους Echo & The Bunnymen από την Αμερική προσπαθώντας να «φάει» τον Ian Mc Cullough, τελικά συμβιβάστηκε στον St. Julian!), κι αναρωτιέμαι πόσο μπορεί να μας αφορά το καμάκι μεταξύ των αστέρων σαν συμβάν έξω από τις κουτσομπολίστικες σελίδες. Ελάχιστα. Κάπου εκεί μέσα ζει η καλή μας αρτίστα, εκεί που, για να παραφράσουμε λίγο τη Laurie Anderson, όλοι φωνάζουν «Κοίταξε εμένα, κοίταξε εμένα»!
Η χήρα Cobain θα μπορούσε ηλικιακά να είναι και η μαμά μου, σαν καλλιτέχνης είναι σχεδόν ασήμαντη, και κάνει ροκ από τον Όλυμπο του παλατιού στο οποί ο ζει. Με τον ίδιο τρόπο που είναι αδύνατον να σε αφορά πια ο Elton John ή ο Sting, άλλο τόσο το βρίσκω αδύνατο να σε αφορά αυτό που σου προσφέρει η λεγάμενη. Δεν έχω χρόνο για την Courtney Love, αν εσείς έχετε, just go ahead now…
