Η ιστορία αυτού του δίσκου ξεκινά πριν σχεδόν δυο χρόνια, όταν ένα ντουέτο εξαιρετικά χαμηλού προφίλ, ονόματι Komeit, ηχογράφησε το λιτό και γοητευτικό δίσκο Falling into Place. Η ομορφιά αυτού του δίσκου στηριζόταν στην αμεσότητα και την γλυκιά μελαγχολία που απέπνεαν τα φωνητικά της Julia Kliemann και του Chris Flor, με την μίνιμαλ συνοδεία της ακουστικής κιθάρας, του πιάνου και κάποιων keyboards. Ένα άλλο στοιχείο για τους Komeit είναι ότι η 'περιοχή δράσης' τους ήταν το Βερολίνο, μια πόλη με πολύ δυνατή ηλεκτρονική σκηνή, της οποίας κάποιους εκπροσώπους ήταν αδύνατον να μην προσελκύσει ο νοσταλγικός ήχος του Falling into Place.
Έτσι φτάνουμε στο δεύτερο μέρος της ιστορίας, στο οποίο διάφοροι μουσικοί του ηλεκτρονικού χώρου αυτή τη φορά, αναλαμβάνουν να δώσουν τις δικές τους εκδοχές-remix σε κομμάτια των Komeit στο δωδεκάιντσο Falling back together. Μεταξύ αυτών και ο Robert Lippok, ένας από τα δυο αδέρφια Lippok που συμμετέχουν στους To Rococo Rot. Το έδαφος ήταν όμως περισσότερο από ότι αναμενόταν πρόσφορο και έτσι ο κύριος Lippok αποφάσισε να επεκτείνει τα remix του σε ολόκληρο το Falling into Place, καταλήγοντας έτσι στην κυκλοφορία του Falling into Komeit.
Συγκρίνοντας τα εξώφυλλα των Falling into Place και Falling into Komeit παίρνουμε μια πρώτη ιδέα για τις προθέσεις του Lippok. Στο πρωτότυπο cd παρατηρούσαμε ένα θολό τοπίο να διακρίνεται πίσω από κάποια ακαθόριστα σχέδια, πιθανόν προερχόμενα από αντανάκλαση στα παράθυρα ενός τρένου. Ο Lippok στο δικό του cd διατηρεί τα σχέδια του πρωτότυπου, ξεκόβοντάς τα από το background και προσθέτοντας χρώμα. Αυτό ακριβώς κάνει και στο εσωτερικό του δίσκου, διατηρεί την αρχική μορφή και προσθέτει τις δικές του πινελιές, αγγίζοντας μάλιστα τη μουσική των Komeit με την ακρίβεια ενός πλαστικού χειρούργου.
Οι προσθήκες του περιλαμβάνουν άλλοτε διακριτικούς ηλεκτρονικούς ήχους που γεμίζουν τα κενά, συμπληρώνοντας τις μελωδίες των Komeit και άλλοτε λεπτά και εύθραυστα beats που ίσα ίσα έρχονται στην επιφάνεια συγκρατώντας τις μπαλάντες των Komeit από το να πλατειάζουν. Το αποτέλεσμα είναι τόσο αρμονικό και δεμένο που κάνει τον αρχικό Falling into Place να μοιάζει σαν την απογυμνωμένη (ή ας πούμε unplugged) έκδοση του τωρινού εγχειρήματος του Lippok.
Απονέμοντας τα εύσημα εξίσου στους Komeit και στον Lippok δεν μπορούμε παρά να συγκαταλέξουμε το Falling Into Komeit στα μελαγχολικά εκείνα διαμαντάκια που τα τελευταία χρόνια έρχονται από το Βερολίνο, το οποίο στα μάτια κάποιου που δεν το έχει γνωρίσει παρά μόνο από τις ταινίες του Wenders και τις κυκλοφορίες της Monika της City Centre Offices φαντάζει πολύ μουντό και μελαγχολικό. Επόμενη στάση ... Βερολίνο, όπως γράφει και η πρόσφατη διαφήμιση γνωστής low-budget αεροπορικής εταιρίας!
