“I want to drive to the edge and into the sea, and want to see how lucky can be”. Με τις ευχές μας...
Τα συντηρητικά μέτρα και σταθμά ενός καλλιτέχνη σίγουρα δεν μπορεί να αποτελούν αιτία δημόσιου λιθοβολισμού από τις αυτοεπονομαζόμενες εναλλακτικές πηγές ενημέρωσης, αλλά από την άλλη σε πόσα άλμπουμ μπορεί κανείς να υποβληθεί ακουσίως στο βασανιστήριο των ίδιων κλισέ; Υπάρχουν κάποια δημιουργικά όρια για κάθε καλλιτέχνη κι η Melissa Etheridge τα έχει κατακτήσει αρκετά νωρίς - από το ομώνυμο ντεμπούτο της, για να ακριβολογούμε, το οποίο πραγματικά ήταν έκπληξη σε συνθετική δύναμη και στιχουργικό πάθος, τουλάχιστον για τη δεκαετία του.
Από εκεί και πέρα το κλασικό - αλά John Cougar Mellencamp - αμερικάνικο ροκ της ακολούθησε μια κατηφορική πορεία, φτάνοντας στο ναδίρ της στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90 ("Your Little Secret", "Breakdown") όταν και το υλικό της ήταν πραγματικά ανυπόφορο, παρόλες τις μικρές αλλαγές και την προσπάθειά της να βρεθεί τη θέση της στον διαρκώς εξελισσόμενο μουσικό χάρτη. Αλλά και το 2001 δεν μπήκε και ιδανικά, αφού το χωρισμό από την για μια ντουζίνα χρόνια αγαπημένη της ακολούθησε ένα άλμπουμ ωδή στην κλάψα, το οποίο επίσης δεν κατάφερε να την ξαναβάλει και ιδιαίτερα στα ακούσματά μας. Ένα ισχυρό γεγονός άλλωστε δεν αποτελεί πάντα εφαλτήριο για ανάλογης δύναμης δημιουργία, κι αυτό το πιστεύαμε μέχρι την έλευση του "Lucky", του "φωτεινού" διάδοχού του, μιας και η Melissa είναι και πάλι ερωτευμένη, χαρούμενη, ανανεωμένη κι όλα τα αντίστοιχα (και με τα προθέματα "καλο") εις -μένη.
Πράγματι το "Lucky" είναι ίσως το πιο καλοφτιαγμένο άλμπουμ για μια δεκαπενταετία τουλάχιστον, από το ντεμπούτο της. Μόνο που αυτή η "τελειοποιημένη" φόρμουλα έρχεται πολύ αργότερα από την εποχή της. Οι δομές, οι γνώριμες στιχουργικές μεταφορές δεν εκπέμπουν επιτέλους μιζέρια, αλλά μεσήλικο πάθος, το FM rock της, με κάποιες αδρές nu-metal κιθάρες για το "σκληρό" του πράγματος, μερικά διακριτικά ακουστικά έγχορδα και τις blues αναφορές δεν είναι και προκλητικά στρογγυλοποιημένο, η ερμηνεία της δείχνει ότι βρίσκεται σε φόρμα, αλλά τα deja-vu είναι αναπόφευκτα. Πόσους άγγελους, κοιτάγματα από το παράθυρο, παθιασμένους έρωτες μπορούμε να αντέξουμε με τις ίδιες μουσικές φόρμες και συνθέσεις...
