Το Telegraphic αποτελεί το παρθενικό album του αμερικανικού ντουέτο των Axoe, που αποτελείται από τους Evan Sornstein (βασικό υπεύθυνο για τη σύνθεση της μουσικής) και Patrick O'Connor (φωνή της μπάντας και συγγραφέα των στίχων). Τα δυο μέλη του συγκροτήματος, παρότι ζουν και εργάζονται σε διαφορετικά σημεία των Ηνωμένων Πολιτειών, κατάφεραν να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν το πόνημα τους βασιζόμενοι στις δικές του δυνάμεις, προσελκύοντας τελικά το ενδιαφέρον μεγάλων εταιρειών του χώρου για τη διανομή του τόσο στις Η.Π.Α όσο και στην Ευρώπη. Η μπάντα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως έχει φτάσει πλέον να γίνεται η σύνθεση και διάθεση της μουσικής του είδους (και όχι μόνο). Ο Evan (πρώην ‘’ψυχή’’ των industrialers Battery, με 9 κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους) έγραφε τη μουσική στο San Francisco και την έστελνε μέσω e-mail στον Patrick, στο Los Angeles, ο οποίος προσέθετε τα φωνητικά μιας και σπάνια βρίσκονταν πρόσωπο με πρόσωπο. Να τονισθεί ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου outboard synths παρά μόνο software. Σημεία των καιρών, it’s a brave new world και πολλά άλλα κουραστικά κλισέ θα μπορούσαν να ειπωθούν.
Θα αναρωτηθείτε που κινείται μουσικά το Telegraphic βέβαια. Αν λάβετε υπ’ όψιν σας τις μουσικές επιρροές των δυο μουσικών όπως εκείνοι τις δηλώνουν (OMD, Depeche Mode, Kraftwerk από τη μια και Eurythmics, Yazoo και Tears For Fears από την άλλη) δεν είναι δύσκολο να φανταστείτε ότι πρόκειται περί ενός συγκροτήματος που παίζει κάτι ανάμεσα σε χαλαρό EBM και ανάλαφρη synth pop. Φέρτε στο μυαλό σας τους ήχους και το ύφος των Γερμανών Camouflage (αφαιρώντας όμως λίγη από τη ποιότητα τους) και έχετε ακριβώς την εικόνα και την αίσθηση που δίνουν οι Axoe.
Όλο το album διατρέχεται άλλοτε από απλές, γλυκειές και άλλοτε μελαγχολικές μελωδίες, πάντα όμως αναιμικές και άνευρες. Αναμφισβήτητα συμπαθητικός ο ήχος των Axoe αλλά εξαιρετικά αδύναμος με τα απαλά φωνητικά να αφήνουν σε δεύτερο πλάνο τη μουσική. Με βάση λοιπόν τα παραπάνω δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τα κομμάτια που ξεχωρίζουν μέσα από το album δεν είναι παρά 2-3 συνθέσεις: το ομώνυμο Telegraphic (που ανοίγει το δίσκο –παγιωμένη τακτική πλέον όπως έλεγε πρόσφατα και συνάδελφος) και το Calling. Δυστυχώς όμως, δεν μπορείς με δυο μόνο συνθέσεις να στηρίξεις έναν ολόκληρο δίσκο. Από ‘κει και πέρα υπάρχουν και τα Fallen και The Well να δίνουν κάποιο μικρό ενδιαφέρον, με το τελευταίο να θυμίζει αρκετά τους Camouflage που λέγαμε παραπάνω. Εκείνο που δίνει μια πνοή ζωντάνιας είναι τα 4 remixes που κλείνουν το album: δυο του Calling, ένα του Telegraphic και ένα του Fallen. Περισσότερο ενδιαφέροντα και αρκούντως χορευτικά, σπάνε λίγο την ατονία με εκείνα του Ρώσου remixer Babymax να κλέβουν την παράσταση. Για τους ‘’οπτικούς’’ τύπους, στην κυκλοφορία συμπεριλαμβάνεται και ένα video του Calling.
