Αναμφισβήτητα η Norah Jones είναι το jazz-pop φαινόμενο της εποχής μας. Ακόμα κι αν μισείς τη συντηρητική στη βάση κι απόδοση μουσική της -και είναι πολύ πιθανό να το κάνεις αυτό αν το αίμα σου βράζει έστω και λίγο- δεν μπορείς να μην της αναγνωρίσεις το ότι, έστω και με τη βοήθεια αρκετής δόσης marketing, κατάφερε να περάσει την ήσυχη ως απαρατήρητη μαγεία της σε ένα ακροατήριο απλησίαστο σε αριθμούς μέχρι τώρα. Όλα στον ήχο της αποσυντίθεται στα βασικά τους μέλη κι αφαιρούνται ακόμα και μερικά όσα χρειάζονται, κάνοντας τον ήχο της προσιτό στο μάτι που μόλις ανοίγει και το αυτί που μόλις έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τους πρώτους ήχους γύρω του. Δεν είναι τυχαίο ότι αποτελεί ιδανικό άκουσμα για τα πρωινά της Κυριακής, όταν ο θόρυβος της περασμένης βραδιάς σε έχει πνίξει...
Το περίεργο είναι ότι δεν διατρέχει κανένα άγχος. Αντίθετα, στη δεύτερη δουλειά όλα γίνονται ακόμη πιο πειθαρχημένα, ήρεμα, υπέρμετρα ρομαντικά, έξω εντελώς από τις χρονικές αντοχές και τους ρυθμούς μας. Η Norah Jones πηγαίνει ακόμη πιο βαθιά στις ρίζες με τη δεύτερη δουλειά της, χαλαρώνει ακόμη περισσότερο στον τομέα της παραγωγής κι αναλαμβάνει τα ηνία ακόμα και στο συνθετικό / στιχουργικό τομέα στα μισά κομμάτια. Η απλότητα εδώ λειτουργεί σχεδόν σοφά, αφού αναδεικνύει το συναίσθημα που κρύβουν τα τραγούδια, αντί να προσπαθεί να κρύψει τις συνθετικές τους ατέλειες ή την κοινοτυπία τους. Κάνει το μειονέκτημα πλεονέκτημα και με τη βοήθεια μιας πιο ολοκληρωμένης άποψης για την αμερικανική παράδοση (αυτή τη φορά στηρίζεται στο τετράπτυχο country, blues, folk και jazz, με κερδισμένο σε δόση το πρώτο εκ των προηγουμένων) και των απλών στίχων κερδίζει στο νήμα.
Στίχοι όπως "Funny how my favorite shirt smells more like you than me" ("In the morning"), "Baby Teresa got your eyes, I see you all the time.. When she asks about her daddy, I never know what to say" ("Humble Me"), "The prettiest thing I ever did see, was lightning from the top of a cloud. Moving through the dark a million miles an hour, with somewhere to be" (The Prettiest Thing") και "Out my window I see lights going dark, your dark eyes don't haunt me.. And then I wonder who I am without the warm touch of your hand" ("Don't Miss You At All"), μπολιασμένοι αυτή τη φορά με περισσότερο ...Nashville, βγάζουν μια απίστευτα γλυκιά μελαγχολία κι ένα ώριμο, ως παραγινομένο για την εποχή μας, ρομαντισμό. Είναι αποκλειστικά ερωτικοί, μόνο που δεν διαθέτουν καμία δόση καψούρας ή στοιχειωτικής απώλειας, μα διατηρούν μια μελαγχολία, μία αγνότητα και εν τέλει μία μοναξιά που δεν μπορεί παρά να φέρνει στο μυαλό (τις περισσότερες φορές) τις μακροχρόνιες σχέσεις από τη σκοπιά του γυναικείου ματιού. Δεν έχουμε να κάνουμε βέβαια με όσα συμβαίνουν στη γεωγραφική περιοχή της κουζίνας μεταξύ 11.30 και 1ης μεσημβρινής, όπως έλεγε κάποτε ο Φρέντυ Γερμανός για τα ραδιο ρομάντσα της ελληνίδας νοικοκυράς, για να μην παρεξηγηθούμε (γι' αυτά φροντίζε ως πρόσφατα ο Michael Bolton). Είναι ήχοι διόλου catchy, μα και διόλου κυριολεκτικά ληθαργικοί. Βασισμένοι στο πιάνο και το μπάσο, με σχεδόν ανεπαίσθητες πινελιές από βιόλα κι ακορντεόν, να επιχειρούν να συνοδεύσουν τα πρωινά της Κυριακής, τα μοναχικά βροχερά απογεύματα ή τις βόλτες σε έρημους δρόμους της επαρχίας. Μάλιστα σε κάποιες στιγμές το πιάνο αφήνεται εντελώς στην άκρη, όπως στο folk "Humble Me", δίνοντας το στίγμα της (επίκαιρης ξανά λέξης -sic!) αλλαγής.
Τα πράγματα πάντως φεύγουν λίγο από το πιο πιασάρικο (αλλά ίσως και πιο δυνατό συνθετικά) ντεμπούτο και μερικές εκ των αποδείξεων είναι οι bluesy εκτελέσεις στα "The Long Way Home" (του Tom Waits) και "Be Here to Love Me" (του μακαρίτη Τεξανού folk/country τροβαδούρου Townes Van Zandt, με τον Garth Hudson των The Band να την συνοδεύει στο ακορντεόν) ή το uptempo bluegrass "Creepin' In", στο οποίο μοιράζεται το μικρόφωνο με την Dolly Parton. Ας ελπίσουμε ότι την επόμενη φορά το νεύρο που έχει δείξει ότι δεν της λείπει -στις εκτός δικών της άλμπουμ συνεργασίες- θα πάρει τη θέση που του αρμόζει, κι ότι οι συνθέσεις θα είναι στο ίδιο επίπεδο με το ντεμπούτο. Πέραν αυτών, το άλμπουμ είναι καταδικασμένο να αρέσει σε όσους την εμπιστεύτηκαν την πρώτη φορά.
