Με τον φόβο να θεωρηθώ Εθνικιστής, Ακροδεξιός, Μέλος της Χρυσής Αυγής, Γενικός Γραμματέας της Κου Κλουξ Κλάν, ιδρυτής του διαδικτυακού τόπου www.ekswoixenoiapotinellada.com, μυστικός σύμβουλος του Μάκη Βορίδη, χρηματοδότης του Εθνικού Μετώπου του Ζαν Μαρι Λεπέν και μπατζανάκης του Γιόργκ Χάιντερ, έχω να δηλώσω τα συναισθήματα εθνικής μου περηφάνιας γιατί κάποια άξια τέκνα της χώρας μας, συνετώς ποιούντες, επέλεξαν τον δύσβατο δρόμο της καταξίωσης σε γη αλλότρια παρά στην ίδια τους την πατρίδα. Από την μια έχουμε τον Αλεξ Καπράνος (ο οποίος σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες τυγχάνει και ξάδελφος γνωστού εγχώριου δημοσιογράφου - κριτικού κινηματογράφου), ηγέτη των –κατά την εξαίρετη συνάδελφο Χριστιάννα – “Φρανς Φερδινάνδ”, που αυτή τη στιγμή σύμπαντα τα βρετανικά έντυπα προσφέρουν γη και ύδωρ προκειμένου να αποσπάσουν ένα λάγνο βλέμμα του, λίγες τρίχες από το εφηβαίο του και μια χορδή από την κιθάρα του.Κι από την άλλη έχουμε τον εξαιρετικό Andy Dragazis, ο οποίος μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας και την δισκοθήκη του ανάμεσα στο trip hop και την lounge pop.
Το παλικάρι όχι μόνο φαίνεται ότι έκαψε εκατομμύρια γκρίζα εγκεφαλικά κύτταρα για να βγάλει ένα τόσο τρομακτικό ντεμπουτο άλμπουμ, αλλά αν μη τι άλλο έχει διαβάσει το μάθημα του «Η Ορχηστρική Ποπ Από το 1950 Κι Έπειτα» και δεν μπορείς να τον πιάσεις αδιάβαστο σε τίποτα. Στο μουσικό του χωνευτήρι περίοπτη θέση έχουν η ξενέρωτη lounge του Harry Belafonte, τα pop standards του Xavier Cugat, η easy listening φόρμα του Sergio Mendes, τα instrumental κομψοτεχνήματα του Les Baxter, οι ορχηστρικές αναζητήσεις του Steve Hackett εποχής Voyage of the Acolyte, η νέο-space-avant-pop των αγαπημένων μου Beta Band (βγάζουν δίσκο σε 2 μήνες επιτέλους!), η εσωστρεφής ελεκτρονικα του Howie B , η ιδιοσυγκρατική άποψη των Everything But the Girl, ο ποπ πειραματισμός του Lalo Schifrin, το περίτεχνο τριπαρισμενο εθνικ κράμα των Moloko και των Morcheeba, το εμβρυακό trip hop των Sneaker Pimps, το μινιμάλ ρετρό των Sunset Room, ο μελλοντολογικός ηχητικός σχεδιασμός των Future Sound of London, το fusion των Thievery Corporation (οι οποίοι τους ανακάλυψαν και τους πήραν στην εταιρεία τους), το μανιακό κολάζ της Bjφrk, τα ιδρωμένα μπιτάκια των Mono, οι κλασικίζουσες παρτιτούρες του Δάσκαλου John Barry, οι αντίστοιχες όχι και τόσο κλασικίζουσες του Burt Bacharach, το μουσικό σαράκι του Ennio Morricone, το ιδιόμορφο ποιοτικό αισθητήριο του Stewart Copeland, το αμάλγαμα ρυθμών και αρμονιών του Hugh Masekela, οι ενορχηστρώσεις του George Martin, ψήγματα από το The Shadow of Your Smile των Friends of Dean Martinez, η sci fi lounge του Juan Garcia Esquivel, ο κυκλοθυμισμός των Τhe Coctails, το ιντελεκτουάλ ύφος του Bert Kaempfert και ολόκληρη η δανειστική ηχοθήκη της exotica.
Καλύτερες στιγμές σε αυτό το όλα πλην ενός ινστρουμένταλ άλμπουμ; Το ξεπατίκωμα-με-χαρακτήρα των Groove Armada στο "The Trainer Shuffle", το κλεμμένο sample του You Only Live Twice στο δραματικό βαλσάκι του "Stereo 99", το φρενιασμένο proto-funk του "Golden Touch" βασισμένο εν μέρει στο "Also Spracht Zarathustra" του Richard Strauss, το Spit And Soar, βγαλμένο λες από το οριακό Millions Now… των Tortoise, το jeepers creepers παγωμένο αμφιφυλόφιλο crooning του "Your Girl", σαν να τραγουδάει η Tracey Thorn των ΕΒΤΗ σε δίσκο των Air, το μεταμοντέρνο space pop του Arion, η κοσμοπολίτικη lounge του "Cherio Manou" και ασφαλώς το καλύτερο κομμάτι εδώ μέσα, το ποδηγετούμενο από πλήθος εγχόρδων "Elios Therapia", υποψήφιο για Καλύτερο Soundtrack Σε Ταινία Γουέστερν τα τελευταία 15 χρόνια.
Oκ, λείπουν πολλά: μια Beth Gibbons να στοιχειώσει με την φωνάρα της την ατμόσφαιρα του δίσκου, λίγη έξτρα σάλτσα από τους Kruder & Dorfmeister κι άλλοτε ο ήχος ηχεί λίγο cheesy Muzak. Αλλά μέσα στο γενικότερο ορυμαγδό εύκολων στο άκουσμα chill-out άλμπουμ που ξεφυτρώνουν σαν το σπανάκι τα τελευταία χρόνια, η κινηματογραφική, τεμπέλικη κι ανέμελη μουσική των Blue States στηρίζεται –αποδεικνύοντας το εγκεφαλικό του ύφους της - αποκλειστικά στις Πέντε Αισθήσεις του ακροατή, σαν εκείνη την υπέροχη ομώνυμη ταινία του Τζέρεμι Ποντεσουά. Η ικανότητα του καθενός από εμάς να απορροφήσει τις δεκάδες μουσικές ιδέες που συμπυκνώνονται μέσα εδώ, είναι κι αυτή που θα κρίνει την τελική εικόνα του Nothing Changes under the Sun.
