Το συντομότερο πρόσφατο ανέκδοτο: μια μπάντα από την Γλασκόβη στο Νο3 των αγγλικών chart. Καθόλου άσχημα. Franz Ferdinand κυρίες και κύριοι. Το μεγαλύτερο hype των τελευταίων δυο χρόνων στην Γηραιά Αλβιόνα που έχει δει το όνομα του σε ΟΛΑ τα περιοδικά της χώρας, ακόμη και στο Ο Κόσμος Του Κυνηγού και το Γιοτ Και Σκάφη, το συγκρότημα που το ΝΜΕ «σπρώχνει» κάτω από το προσωνύμιο «η μεγαλύτερη βρετανική μπάντα σήμερα». Αν βρίσκεται κάποιος Χριστιανός ή έστω αλλόθρησκος εκεί πάνω, σας παρακαλώ ας βγάλει το εν λόγω περιοδικό από την μιζέρια του κι ας τοποθετήσει μια βόμβα στα γραφεία του στην οδό Stamford στον 25ο όροφο του ουρανοξύστη King’s Reach Towers στο κέντρο του Λονδίνου. Έξοδα και αμοιβή δικά μου, μετά το πέρας της δουλειάς (σορυ, αλλά έχω τόσα πράγματα να κάνω παραπλεύρως και hitman στα 27 μου δεν καταδέχομαι να γίνω). Βασιλική, όπως κατάλαβες η ευθύνη πέφτει πια σε σένα… Παρε και εσύ μέρος της Μουσικής μας Χετζμπολαχ και γίνε Μάρτυρας του Δίκαιου Αγώνα Για την Επικράτηση του Mojo και του Uncut.
Πέραν από το σπρώξιμο που τρώνε, ένα στοιχείο το οποίο καθιστά την μπάντα ξεχωριστή είναι η αίσθηση του παράλογου που πλανάται γύρω από οποιαδήποτε κίνηση της. Καταρχάς ο τρόπος γνωριμίας του (Έλληνα; Κύπριου; Άγγλου που ο πατέρας του έχει ρίζες από την Μάνη; Σκοτσέζου που η Ελληνίδα μητέρα του ήταν γκρουπι των Joy Division και την είχε «κανονίσει» στα καμαρίνια ο Sumner; Ποιος ξέρει…) κιθαρίστα Alex Kapranos με τους υπόλοιπους: Σε ένα πάρτι λίγες μέρες μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το έτερο μέλος Nick McCarthy έκλεψε την βότκα από τον Αλεξ κι αυτός αντί να του σπάσει τα μούτρα όπως θα έκανε κάθε λαμπρός τσαμπουκαλεμενος πιθηκοειδής σφιχτής συμπατριώτης μας (εξ’ου κι έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το Ελληνικό της καταγωγής του…) προτίμησε να τον καλέσει να παίξουν μαζί σε ένα ημιφωτισμενο υπόγειο στην κακόφημη περιοχή του Clyde μπας και τσιμπήσουν έτσι κάνα γκομενακι και σταματήσουν να την βγάζουν «δια χειρός Βαράγκη» όλη την ώρα. Για το déjà vu της ιστορίας, κάπως έτσι είχαν γνωριστεί και οι James το 1982.
Τι άλλο παράξενο έχουν; Το όνομα τους επίσης. Φραγκίσκος Φερδινάνδος. Πρίγκιπας της Αυστροουγγαρίας. Δολοφονήθηκε τον Ιούνιο του 1914, γεγονός που στάθηκε αφορμή για το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτά τα λίγα έχω συγκρατήσει από την Ιστορία Δέσμης που διάβαζα το 1993, μην προσπαθήσετε να εκμαιεύσετε άλλες λεπτομέρειες από μένα, ανοίξτε την Υδρία και σταματήστε να μου αμαυρώνετε την καλή μου εικόνα ως φιλομαθούς Πτυχιούχου της Φιλοσοφικής Σχολής (κι εμείς για τα γκομενακια μπήκαμε εκεί, Αλεξ, δεν είσαι ο μόνος μ…ειλωτας εδώ μέσα..). Η εικόνα που προβάλλουν επίσης δεν είναι ο,τι συμβατικότερο στο Νησί αυτή τη στιγμή: ντύνονται με ρούχα πιο φθηνά κι από αυτά που κυκλοφορούν στις αποθήκες του Ζara, τα κουρέματα τους υπενθυμίζουν για ποιο λόγο ένας μπαρμπέρης δεν θα γίνει ποτέ ο καλύτερος φίλος του άνδρα και προσφάτως ο ντραμερ Paul Thompson (που παλιότερα εργαζόταν ως μοντέλο) έκρινε σωστό να εμφανίζεται στις συναυλίες τους με ένα ζωγραφισμένο μουστάκι, εν είδη Φρίντα Κάλο. Ε, και το να δηλώνεις τους Orange Juice και τους Joseph K ως τις μεγαλύτερες μπάντες του Πλανήτη τα τελευταία 150 χρόνια, δεν είναι κι ο,τι πιο φυσιολογικό, έτσι δεν είναι; Φωτογραφίζονται με τον αέρα των Dandy Warhols, επιλέγουν διανοουμενίστικο artwork και βιντεοκλίπ, ενίοτε πετάνε και κάνα καντήλι στις συνεντεύξεις τους.
Ιδιαίτεροι μέσα στην μαζικότητα τους, ιδιόρρυθμοι μέσα στην απλότητα τους, έξυπνοι χωρίς να καταντάνε εξυπνάκηδες, Βρετανοί με έναν αμερικανικό αέρα coolness, διανοούμενοι χωρίς να απομακρύνονται από τις λαϊκές φόρμες μέσα στις οποίες γαλουχήθηκαν και μουσικά καινοτόμοι χωρίς να απομακρύνονται από την μανιέρα της παραδοσιακής ποπ τραγουδοποιιας. Τα ονόματα των Wire, των Gang of Four, των XTC και των Pixies πετάγονται αυτόματα στο νου. Αλλά τα μουσικά σημεία αναφοράς είναι περιττά (όπως έλεγε κι ο Τζιμ Μορισον «Το να συγκρίνεις είναι χαζό και ανούσιο. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος να παρακάμπτεις την σκέψη σου») γιατί κάθε τραγούδι από τα 11 που περιλαμβάνονται εδώ έχει την δική του προσωπικότητα και σου μιλάει στην δική του γλώσσα χωρίς να χρησιμοποιεί μεταφραστές για να σε προσεγγίσει.
Δεν χρειάζεται κανέναν μεταφραστή η κομβική ατάκα του Α’ Υποψήφιου Για Καλύτερο Σινγκλ Της Χρονιάς Jacqueline “It’s always better on holiday, that’s why we only work when we need the money”, το σλόγκαν - ταύτιση “Goodbye girl, yes I’m a loser” που διατρέχει το Cheating On You ή το Take Me Out (το τραγούδι του παραπάνω ανέκδοτου που αποτέλεσε το υψηλότερο σκαλοπάτι που στρογγυλοκάθισε ποτέ τραγούδι της Domino μετά από εκείνο το 'Flame' των Sebadoh στα τέλη του 1999 αν δεν απατώμαι…), που ενώ ξεκινάει σαν ένα υβρίδιο μεταξύ Strokes και Foo Fighters στα μέσα του τραγουδιού κατεβάζει από 5η ταχύτητα σε 3η και η rhythm Section από γκαραζιερικη γίνεται φανκατη. Τι να πούμε για το Darts Of Pleasure, το καλύτερο 12ιντσο που δεν βγήκε ποτέ από τα εργοστάσια της Factory, της Creation και της Stiff Records μαζί, για το μανιακό post-punk Tell Her Tonight με τον Αlex να αλυχτάει σαν τον Λύκο του Χέρμαν Εσσε να ψάχνοντας για θήραμα στους δρόμους του Swinging London, το νοσηρά γλυκό Matinee που εξιστορεί τις ακραίες ερωτικές περιπτύξεις ενός ζευγαριού μέσα σε έναν κινηματογράφο, το βρώμικο επίκαιρο καρναβαλικό '40 ft', ένα κομμάτι-εξομολόγηση (Michael) το οποίο απευθύνεται ανοιχτά σε έναν άντρα και το οποίο οι φήμες λένε ότι έκανε τον Stephin Merritt και τους Hidden Cameras να τους δώσουν τα τηλεφωνικά τους συγχαρητήρια καθώς και τα 4 καλύτερα λεπτά δημιουργικού οίστρου τους με τίτλο Come Οn Home, γεμάτο φανταστικές αλλαγές στον ρυθμό, κοψίματα με πλήκτρα, ντισκοειδη ντραμς και φαζαρισμενες κιθάρες.
Αυτό που βάζει τους Franz Ferdinand ένα σκαλί παραπάνω από τους υπόλοιπους συμπολεμιστές τους στην Μεγάλη Μάχη Της Ποπ δεν είναι οι μελωδίες τους, η παραγωγή ή οτιδήποτε άλλο. Είναι ο αέρας που διαθέτουν. Η αύρα που βγάζουν προς τα έξω. Η αίσθηση ότι «ακόμη κι αν γίνει Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, εμείς θα είμαστε εδώ και θα συνεχίσουμε να παίζουμε σαν την μπάντα που εκτελούσε τις παρτιτούρες της ενώ ο Τιτανικός βυθιζόταν». Όχι, κύριοι και κύριες. Τα 80’s ΔΕΝ ήταν τόσο αδιάφορα μουσικά όσο θέλετε να τα παρουσιάσετε. Exhibit A: Stellastarr*. Exhibit B: Franz Ferdinand.
Y.Γ: Οι Βρετανοί Strokes; Χα, χα ας γελάσω…Τα παιδιά δεν πήγαν boarding school στην Ελβετία, σε κάτι άθλια σχολεία έξω από την Γλασκόβη τους έστελναν.
