Ο Paul Wirkus μοιάζει να είναι ο απόλυτος μουσικός τυχοδιώκτης. Γεννημένος στην Πολωνία, ξεκίνησε σαν ένας jazz ντράμερ, για να συνεχίσει σε ένα πανκ γκρουπ, να περάσει στη συνέχεια στο post rock και να καταλήξει πλέον στην ηλεκτρονική μουσική. Σε αυτό το τελευταίο στάδιο που βρίσκεται τώρα, ηχογραφεί σόλο (να ένα από τα πλεονεκτήματα της ηλεκτρονικής μουσικής... δεν χρειάζεται να ψάχνεις για μπάντα) και από ότι φαίνεται δείχνει να κατασταλάζει, μια και πιθανόν να βρήκε την μουσική πλατφόρμα για να εκφράσει κάποια από τα χαρακτηριστικά των προαναφερθέντων μουσικών ιδιωμάτων. Αυτά θα μπορούσαν να είναι η αυτοσχεδιαστική διάθεση της jazz και οι πειραματισμοί του post rock (το πανκ μάλλον το άφησε οριστικά πίσω του) όλα τυλιγμένα σε ένα μίνιμαλ ηλεκτρονικό περίβλημα.
Η κύρια διαφοροποίηση του Intelleto d’ Amore από τους υπόλοιπους ηλεκτρονικούς δίσκους είναι η διαδικασία ηχογράφησης του, η οποία αντικατοπτρίζεται έντονα και στο αποτέλεσμα. Ο κύριος Wirkus δεν ακολούθησε την πεπατημένη, περνώντας ώρες μπροστά στο laptop του, περιεργάζοντας ήχους και μοντάροντας σχολαστικά τις συνθέσεις του. Αντίθετα αγόρασε κάμποσα minidiscs στα οποία ‘φόρτωσε’ ήχους, θορύβους και effects (αναλογικά και ηλεκτρονικά) και τα μίξαρε live στο στούντιο, δίνοντας μια πιο ζωντανή πνοή στη μουσική του.
Με αυτόν τον τρόπο απομακρύνθηκε από αποστειρωμένη χροιά της ηλεκτρονικής μουσικής, δίνοντας ένα πιο γήινο και λιγότερο περφεξιονιστικό χαρακτήρα στη μουσική του. Οι ατέλειες και οι συμπτώσεις συμμετέχουν ενεργά στο ηλεκτρονικό κολάζ του Wirkus, όπως συμβαίνει άλλωστε στο μεγαλύτερο φάσμα της σύγχρονης δισκογραφίας. Χρησιμοποιεί ακόμα και την ίδια τη φωνή του σε ένα κομμάτι, αφού την περάσει βέβαια από κάμποσα παραμορφωτικά φίλτρα.
Το αποτέλεσμα είναι μια ενδιαφέρουσα συλλογή από αποσπασματικές μελωδίες, αναλαμπές και ηχοχρώματα, το οποίο όμως απέχει από το να συντελέσει μια ολοκληρωμένη οντότητα. Θα μπορούσε να λειτουργήσει τέλει ως το soundtrack ενός τεχνοχώρου, σαν συμπληρωματικό μιας έκθεσης ή μιας καλλιτεχνικής παράστασης, αλλά σαν αυτόνομο μουσικό έργο είναι ανεπαρκές στο να καθηλώσει τον ακροατή. Τα σημεία που συγκρατείς στο άκουσμα του είναι δυστυχώς λίγα, οπότε η μουσική παρόλη την ζεστασιά της, περνάει ελαφρώς σε δεύτερο πλάνο.
