Έχοντας κάνει κριτική σε σχεδόν το 97,4 % επί του συνόλου των emo / rock cd που έρχονται στο ταλαίπωρο τούτο site εκ των Ηνωμένων Πολιτειών, μπορώ μετά βδελυγμίας να δηλώσω ότι τείνω να χαρακτηριστώ όχι απλά κορεσμένος αλλά υπέρκορος από emo για τις επόμενες τέσσερις ζωές μου. Το συντριπτικό ποσοστό των άλμπουμ αυτών έχει καταλήξει α) σουβέρ για το αγαπημένο μου Daquiri με πάγο (shaken, not stirred Moneypenny…), β) δώρο σε διαθέτοντες υπομονετικά ωτα γνωστούς και φίλους, γ) διακοσμητικό αξεσουάρ στη θέση της εικόνας της Παναγίας στη νέα μου γκαρσονιέρα (στην οποία ξημεροβραδιάζεται ασύστολα ο φίλτατος αρχισυντάκτης μην δυνάμενος να παραδεχτεί ότι έρχεται για την εικοσάχρονη φοιτήτρια που μένει απέναντι μου και η οποία συνηθίζει μετά το μπάνιο της να κυκλοφορεί στους διαδρόμους του σπιτιού της εν αδαμιαία περιβολή…), και δ) ερωτικό βοήθημα (μην ρωτάτε πως, το Τμήμα Ηθών με επικεφαλής τον Απόστολο Γκλετσο και την Βερόνικα Αργιέντζη θα μας μπουζουριάσει…).
Μπα, μπα…τι κεφάκια είναι αυτά ξαφνικά Τσαβαλάκο; Τι έγινε, πάνε καλά οι μετοχές της Κλωστοϋφαντουργικής; Βρήκαμε νέο κοριτσάκι να ασχολούμαστε; Άρχισε να σε πληρώνει ο Βογιατζής; Η απλά κατά την συνήθη τακτική σου γεμίζεις το λευκό χαρτί – την οθόνη του υπολογιστή εν προκειμένω – με άχρηστες κι ανούσιες αράδες μόνο και μόνο επειδή δεν έχεις κάτι να πεις για το νέο άλμπουμ που καθήκον σου είναι να περάσεις από γενεές δεκατέσσερις; Η απάντηση βρίσκεται κάπου στην μέση: ή για να γίνω ακριβέστερος, από το περσινό Sing the Sorrow των AFI είχα να ακούσω ένα τόσο μεστό και γεμάτο νέες ιδέες cd. Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι βλέποντας το εξώφυλλο του άλμπουμ με τα τέσσερα ασχημάτιστα και γεμάτα ακμή αγοράκια σκέφτηκα –αδικώντας τα κατάφωρα - «Ακόμη ένα cd πιο άχρηστο κι από τα αρχίδια του Παπα». Τελικά έπεσα έξω. Mea Culpa, που έλεγαν κι οι θεοί Enigma. Όπως λέει κι ο Oscar Wilde “Ποτέ μην κρίνεις ένα εξώφυλλο από το βιβλίο”…
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο των Yellowcard (γελοίο σαν όνομα συμφωνώ, εξ’ου και ο διαιτητής Πιερλουίτζι Κολίνα βγάζει την κίτρινη κάρτα από το τσεπάκι του – κάνει ωραίο κι ως λογοπαίγνιο με το όνομα τους…) είναι η ύπαρξη βιολιού δίπλα στην παραδοσιακή Αγια Τριάδα Μπάσο –Ντραμς-Κιθάρα, στα πρότυπα των παλιών δοξασμένων και δυστυχώς ξεχασμένων πια Camper Van Beethoven. Έχω επανειλημμένα υπερθεματίσει μπροστά στους αγαπητούς μου συναδέλφους την στεναχώρια μου που ποτέ δεν κατάφερα να μάθω βιολί, όχι μόνο για να μπορούν οι εκάστοτε λασπολόγοι μου να καταφεύγουν ευκολότερα στην κομβική έκφραση της Αβοπολίτικης Μυθολογίας «το βιολί του πάλι ο Τσάβαλος», αλλά κυρίως γιατί το εν λόγω έγχορδο είναι μια ολόκληρη ορχήστρα μόνο του.
Επίσης: τα παλικαράκια ΔΕΝ είναι ζοχαδιασμένα επειδή ο μπαμπάς δεν τους αγόρασε καραμπίνα, ΔΕΝ είναι τσαντισμένα επειδή στο σχολείο τους δουλεύουν που έχουν τα μαλλιά τους ράστα και ΔΕΝ είναι νευριασμένα – όπως κάνουν κάτι καραγκιοζάκια τύπου Fred Durst και λοιποί κλώνοι του - για την ανεργία της χώρας, το φαινόμενο του θερμοκηπίου πάνω από την Λίμνη Τιτικάκα, την έλλειψη χαβιαριού στην αγορά στο Μπαγκλαντές και την εξαφάνιση της Αφρικάνικης Φώκιας, θεός φυλάξει.
Είναι Goth, είναι πανκ, είναι δυνατό κι επιπλέον τείνουν –λέω εγώ τώρα – να πιάσουν τον παλμό του μέσου συμπατριώτη τους εφήβου και να τον μετουσιώσουν σε μια φωνή διαμαρτυρίας που μπορεί να αποδώσει περισσότερους καρπούς από το Σύνδρομο του Mothafucka Κάθε Δυο Λέξεις που μαστίζει τα συγγενή γκρουπ της nu metal. Κι επίσης με έβαλαν κάτω και μου είπαν «Φίλε, ξέρουμε ότι δεν μας πολυγουσταρεις, αλλά δώσε μας μια ευκαιρία και θα σου αποδείξουμε ότι μπορούν να υπάρξουν πολύ ενδιαφέρουσες μπάντες στο κατά τα’ άλλα επίπεδο αυτό μουσικό ιδίωμα». Είχαν δίκιο.
