Όταν πριν κάποια χρόνια πρωτοακούσαμε τους Σουηδούς Langhorns, μάλλον ξαφνιαστήκαμε από την μουσική τους ταυτότητα, τις επιρροές και το γενικότερο προφίλ τους σαν συγκρότημα. Δεν είχα τουλάχιστον εγώ ξανασυναντήσει τέτοιας εθνικότητας μπάντα, να φλερτάρει τόσο έντονα με το surf και την Mexican-mariachis μουσική. Anyway…
Να λοιπόν που ακούμε τώρα και τους Mutants, μία μπάντα από τη Φιλανδία, που ξεκινάνε από τις ίδιες βάσεις με τους Langhorns, αλλά και που φλερτάρουν και με πολλά άλλα είδη μουσικής ταυτόχρονα. Οι συνθέσεις τους είναι κι αυτών Instrumental, με σαφέστατα επηρεασμένο χαρακτήρα από τη surf μουσική παράδοση, που όμως δεν εμποδίζει να γίνει εμφανής η αγάπη τους για τα Blues, το ska, το funk και την μουσική των blaxploitation films ή των αντίστοιχων porno films της δεκαετίας του ’70.
Γεμίζουν τον ήχο τους με πνευστά (τρομπόνι, σαξόφωνο), όργανο, φαρφίσα και... μπόλικα κρουστά σε μία γεμάτη παραγωγή, που φέρνει ένα σύγχρονο προσωπείο στο tribute τους στις δεκαετίες 50, 60, 70.
Το άλμπουμ ξεκινάει με έναν ρυθμικό δυναμίτη, το “Caligula”, όπου τα drums και οι κιθάρες φλερτάρουν με την heavy metal αισθητική και... τεχνική, παρασέρνοντας στο ρυθμό τους όλους εμάς τους ανυποψίαστους ακροατές.
Ανάλογη δυναμική εισαγωγή μας επιφυλάσσει και το αλά Isaak Hayes “High Ride”, με τα wah-wah στις δυνατές κιθάρες, ενώ αμέσως μετά στο Voodoo Blues ιδιαίτερη μνεία γίνεται αυτή τη φορά σε πιο blues ακούσματα, ενώ η μελωδία είναι παιχνιδιάρικη και πολύ πιο πλούσια και... ευδιάκριτη (αγαπητέ Τσάβαλε, αφιερωμένο εξαιρετικά) από τα προηγούμενα.
Όσο περισσότερο ακούω το Voodoo Blues, τόσο περισσότερο κολλάω με συγκεκριμένα τραγούδια (για αυτό και όσο γράφω αυτές τις γραμμές ακούω τα μπινελίκια της ζωής μου, επειδή τους έχω τρελάνει στο γραφείο – χε,χε!!!). Ένα από αυτά είναι και το “Sin Hipster”, που ξεκινά με πολύ χαμηλότονες διαθέσεις και αργές ταχύτητες, ενώ λίγο μετά τα drums δίνουν το έναυσμα για το πρώτο από τα πολλά ξεσπάσματα, που μας παρουσιάζουν σε αυτό το τραγούδι. Ένα τραγούδι με πολλές εναλλαγές, από στακάτους soul ρυθμούς σε μελωδικές soul/funk σφίνες κοκ.
Έτσι, όπως πήρα φόρα λοιπόν, ας προχωρήσουμε και στην συνοπτική παρουσίαση των υπολοίπων συνθέσεων του Voodoo Blues. Το Lumbago που ακολουθεί παραπέμπει σε ταινίες τύπου James Bond (βλέπε μπόλικες δόσεις μυστηρίου), ενώ το rock n roll του Stampede Caravan, με τις τρελαμένες κιθάρες και σαξόφωνα του παίζουν σε ξέφρενους ρυθμούς. Οι εντάσεις πέφτουν στο επόμενο track, το "Southern Far Out", με την ψυχεδελίζουσα αίσθηση που αφήνουν οι δύο κιθάρες και τα παιχνιδιάρικα κρουστά, ενώ στο “Papa Simba” επιστρέφουν οι αναφορές στον ήχο του Hayes και του blaxploitation, για να ολοκληρωθεί το tracklisting με την ηχητική καταιγίδα του “Move Along!”.
Αν μη τι άλλο, πήρατε μία αρκετά κατατοπιστική εικόνα του τί μπορείτε να ακούσετε στο Voodoo Blues. Το ερώτημα είναι βέβαια ποιους αφορά και τι διαφορετικό έχουν να μας προτείνουν μουσικά. Μάλλον τίποτα ιδιαίτερο είναι η απάντηση στο δεύτερο, εκτός ίσως από ένα καλο μίγμα πολλών και ετερόκλητων επιρροών. Άλλωστε, θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος κυνικός αναγνώστης μας πως δεν υπάρχουν και πολλά καινούρια δισκογραφήματα πλέον που να μπορούν να καυχιούνται για το πρωτοποριακό και καινοτόμο των μουσικών προτάσεών τους.
Όσο για το πρώτο ερώτημα, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: όλους φυσικά που αρέσκονται σε τέτοιες καταπληκτικές μουσικές, σαν αυτές που αναφέρονται παραπάνω.
