Φαντάζομαι ότι ο μέσος Έλληνας ακροατής γνωρίζει τους Counting Crows από το μεγάλο hit τους “Mr. Jones”, όπως και οι περισσότεροι άλλοι ακροατές εξάλλου ανά την υφήλιο, πλην των Αμερικανών βεβαίως. Η παταγώδης αυτή επιτυχία τους ήρθε με το ξεκίνημα της καριέρας τους, ρίχνοντας μεγάλο βάρος στην πλάτη τους να την επαναλάβουν. Απ’ ότι διαβάζουμε και στις σημειώσεις του εξωφύλλου, κάθε επόμενη κυκλοφορία τους πουλούσε όλο και λιγότερα, το γκρουπ όμως κατόρθωσε να διατηρήσει τον καλλιτεχνικό έλεγχο της δουλειάς του, πράγμα πολύ δύσκολο για ένα συγκρότημα που έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα.
Ακούγοντας τους δίσκους τους από το ξεκίνημά τους κιόλας και το άλμπουμ “August And Everything After” (το οποίο αν έχετε σε βινύλιο, είστε κάτοχος ενός μικρού θησαυρού!), κάτι δεν μου γέμιζε το μάτι. Ίσως να οφειλόταν στην υπερβολική έκθεση στο κομμάτι που τους καθιέρωσε, ίσως πάλι να μην μπορούσα να αφομοιώσω τη χλιαρή αισθητική τους που έβριθε σε αναφορές σ’ ένα μουσικό στυλ που ήταν μακριά από μένα και πολύ κοντά στο κοινό αμερικάνικο μουσικό γούστο. Τα πράγματα άλλαξαν με το επόμενο άλμπουμ τους “Recovering The Satelittes”, επειδή ήταν φανερά καλύτερα. Την παραγωγή είχε αναλάβει ο γνωστός και εγκεκριμένος Gil Norton και οι συνθέσεις πλησίαζαν έναν περισσότερο «εναλλακτικό» ήχο (όπως τους αρέσει να τον αποκαλούν στην αποκεί πλευρά του Ατλαντικού), όχι πάντως και πολύ θεαματικά, για να μην γελιέστε! Στο ίδιο περίπου στυλ συνεχίζουν μέχρι σήμερα, έχοντας στην πλάτη τους πια μια δεκαετία πορείας και τέσσερα άλμπουμ στο ενεργητικό τους.
Τις καλύτερες στιγμές απ’ αυτά διαλέγει και παρουσιάζει αυτή η συλλογή, αποκλείοντας ένα διπλό cd που είχαν κυκλοφορήσει το 1998 με διάφορες ζωντανές ηχογραφήσεις. Από τα 17 της κομμάτια, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι ικανοί για το καλύτερο μα και το απολύτως μέτριο. Δίπλα σε κάθε βαρετό “Right Here” υπάρχει κι ένα περίφημο “Mrs. Potter Lullaby”, για κάθε ελαφρώς πληκτικό “Holiday In Spain” ένα τσαμπουκαλεμένο “Angels Of The Silences”. Από τα δύο πρώτα τους άλμπουμ είναι και οι περισσότερες επιλογές που περιλαμβάνονται στο δίσκο, αφήνοντας λίγο παραπονεμένα τα “This Desert Life” του 1999 (με εξώφυλλο από τον Dave McKean) και το περυσινό “Hard Candy”.Ως είθισται όμως, εδώ θα βρείτε και δύο τρία πράγματα που δεν υπάρχουν αλλού – πώς αλλιώς θα παρακινηθούν να την πάρουν κι εκείνοι που τα έχουν όλα;
Υπάρχει ένα καινούργιο κομμάτι, το “She Don’t Want Nobody Near”, μια καλή διασκευή στο “Friend Of The Devil” των Grateful Dead (δεν είναι η μοναδική εδώ, περιλαμβάνεται κι αυτή που είχαν κάνει στο προηγούμενό τους άλμπουμ στο “Big Yellow Taxi” της Joni Mitchell με υποφερτά αποτελέσματα), ένα πολύ καλό κομμάτι που προέρχεται από παλιότερο demo τους (“Einstein On The Beach (For An Eggman)” – τι δουλειά έχει ένας τίτλος όπερας του Philip Glass σε κομμάτι τους ένας Θεός ξέρει…) και μια live ηχογράφηση του “4 White Stallions” από το Άμστερνταμ.
Με λίγα λόγια, αυτή η συλλογή είναι ότι καλύτερο μπορείτε να έχετε από το συγκεκριμένο συγκρότημα, αν και κάτι μου λέει ότι δεν καίγεστε και πολύ να τους εντάξετε στη δισκοθήκη σας. Η αλήθεια είναι ότι χάνετε έτσι κάποια πράγματα, θα έλεγα όμως ψέματα αν σας έλεγα ότι είναι πάρα πολλά αυτά…
