H Pink, όταν έκανε την εμφάνισή της το 1999, ήταν ένα outsider στην μάχη της επιβίωσης μέσα στην αρένα της pop μουσικής βιομηχανίας. Και όμως τα κατάφερε, τέσσερα χρόνια μετά να έχει κυκλοφορήσει το τρίτο της album, και ταυτόχρονα να διατηρεί μία πολύ σημαντική υψηλή θέση στις πωλήσεις παγκοσμίως αλλά και να αναγνωρίζεται από μουσικοκριτικούς ότι δεν είναι ένα ακόμα pop αστεράκι αλλά ότι έχει και μία ουσιαστικά μουσική υπόσταση. Τι υπόσταση βέβαια είναι αυτή είναι εντελώς διαφορετικό θέμα, και εξαρτάται από τις ορέξεις του καθένα.
Στο προηγούμενο υπερεπιτυχημένο “Missundaztood” η Pink επανέφερε στο προσκήνιο την ξεχασμένη Linda Perry, πρώην frontwoman των 4 Non Blondes, με την οποία συνεργάστηκαν στο σύνολο του album. Αυτή τη φορά η Perry γράφει μόλις τρία τραγούδια τα οποία, με συγχωρείτε για την έκφραση, βρωμάνε απελπιστικά 80ίλα. Ευτυχώς δηλαδή που είναι μόνο τρία διότι αν είχε συμμετοχή σε περισσότερα τραγούδια το δισκάκι θα είχε την τύχη να γίνει σουπλάν στο γραφείο μου.
Η μεγάλη έκπληξη έρχεται από το όνομα του βασικού της συνεργάτη για το “Try This” που δεν είναι άλλος από Tim Armstrong, ηγέτη των καλιφορνέζων punks Rancid. Ο πρώην σύζυγος της Brody των Distillers, τον παράτησε για τα στιβαρά μπράτσα του πολύ πιο cool Josh Homme (είμαι μεγάλος κουτσομπόλης, το ξέρω, θα έπρεπε να γράφω στην Espresso, αλλά δυστυχώς με απέρριψαν) έχει αναλάβει τα 8 από τα 14 κομμάτια που περιέχονται στο album «μεταμορφώνοντας» την Pink σε μία punk pop bitch. Υπερβολές. Πάντα το έπαιζε λίγο πιο «punk» για τα μέτρα του mainstream η Pink, και πάνω σε αυτή την εικόνα που είχε δημιουργήσει αποφάσισε να βάλει λίγο περισσότερες κιθάρες στον ήχο της.
Ο Armstrong βέβαια δεν οδηγεί την Pink στους Rancid ρυθμούς, αλλά απλά προσθέτει κάποιες κιθαριστικές πινελιές πιο κοντά στον ήχο του ηλιόλουστου ska punk της Καλιφόρνια, μουσικής κατάλληλης για να τραβήξει και τα παιδιά – δυνατό αγοραστικό κοινό - που σουλατσάρουν με skate boards στους δρόμους της Santa Monica και του Los Angeles και όλη την υπόλοιπη νεολαία της Γης που κάτι τους κάνει αυτό το lifestyle. Η καλύτερη στιγμή των τραγουδιών του Armstrong είναι αναμφίβολα το “Oh My God”, στο οποίο η Peaches κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα παρασύροντας την Pink στα νερά της.
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει ο Armstrong, και η οποία ακούγεται πολύ ευχάριστα με αρκετές καλές στιγμές, τα τραγούδια που υπογράφει η Perry όπως και το βαρετό closing track “Love Song” που υπογράφει ο, μανούλα σε αυτά, Damon Elliott, μοιάζουν να μας προκαλούν να πατάμε το skip όποτε τα πλησιάζουμε.
Από την άλλη είναι άλλες τρεις συμμετοχές στην δημιουργία του “Try This” που τραβάνε την προσοχή και το ενδιαφέρον. Ο Jonathan Davis των Korn χαλαρώνει λίγο και προσφέρει το catchy μελωδικό “God Is A Dj” (μας το είπαν και άλλοι παλαιότερα), ενώ η έκπληξη και σίγουρα ένα από τα καλύτερα tracks που ακούσαμε φέτος μέσα σε mainstream pop δίσκο είναι το “Feel Good Time”, το οποίο υπογράφουν μαζί ο William Orbit και ο Beck.
Το δοκιμάσαμε λοιπόν. Πειράζει όμως αν κρατήσουμε κάποιες λίγες στιγμές και να αφήσουμε το υπόλοιπο απλά να υπάρχει για όποιον τον ενδιαφέρει η συγκεκριμένη άποψη για την λεγόμενη αστική αμερικανική pop;
