Mία συλλογή best of που ξεκινά από τον έβδομο δίσκο μιας μπάντας, υπό 'φυσιολογικές' συνθήκες θα αντιμετωπιζόταν με αρκετάειρωνικά σχόλια από μερίδα των fans της. Όταν έχεις να κάνεις όμως με τους R.E.M., μια μπάντα που όταν οι φανατικοί της τηναποκυρήσσουν εκείνη συνεχίζει να μας δίνει (διαφορετικού βέβαια) τύπου αριστουργήγματα (λίγοι είναι εκείνοι που δεν τουςσυγχώρησαν για την αλλαγή πλεύσης από το indie rock των Murmur και Reckoning;), τα πράγματα αλλάζουν. Εκεί θα λέγαμε ότι τοπρόβλημα είναι ακριβώς της αντίθετης φύσεως: Η δυσκολία να συλλέξει κανείς τα "καλύτερα" από ένα τόσο μεγάλο και καλό υλικό,μιας και ο χαρακτηρισμός greatest hits αποφεύγεται εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι από την επιλογή προκύπτει μια αμηχανία ως προς τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθηθεί -μάλλον ως μιαεντελώς υποκειμενική επιλογή μας μοιάζει. Ναι μεν ας πούμε το ‘Out Of Time’ εκπροσωπείται από το χαρακτηριστικό μαντολίνο τουmega-hit "Losing My Religion", όμως το "Drive" ας πούμε, το έταιρο αναγνωρίσιμο κομμάτι τους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γηςπου πατάμε (ε, με μια μικρή δόση υπερβολής!), λάμπει δια της απουσίας του.
Η συλλογή λοιπόν λειτουργεί μάλλον ως ένας προθάλαμος για αρχάριους, αφού με δόλωμα κομμάτια χιλιοτραγουδισμένα, αφήνει καιμια δόση από την πιο σκοτεινή και λατρεμένη folk πιάνο σκιά τους (τα "Electrolite" και "Nightswimming" είναι ενδεικτικές τέτοιεςεπιλογές), ενώ δίνει χώρο δίπλα στο πιο αδιάφορο ίσως κομμάτι ("Daysleeper") ενός εκπληκτικού και μάλλον παραγνωρισμένουάλμπουμ ("Up"), στην αστρόσκονη του "At My Most Beautiful". Κι εδώ όμως κανείς παίρνει μόνο μια μικρή γεύση από ένα άλμπουμπου στη φάση της έμπρακτης λατρείας για τον Brian Wilson, αφού στοιχιματίζω ό,τι πολυτιμότερο έχω (και αυτό δεν είναι τοAvopolis!) ότι το δεύτερο και πιο βαρύ συναισθηματικά και dark κομμάτι εκείνης της δουλειάς, με κομμάτια όπως το απόλυταπροσωπικό "Diminished" και το ψυχεδελικό/δραματικό "Parakeet", έλιωσε πολύ περισσότερο από τους fan (για να μην πούμε για το"Walk Unafraid" που συνδύαζε τις "Bang and Blame" στιγμές του Monster με goth μυρωδιές).
Όμως, τα best ποτέ δεν είναι για τους fan. Τα ίδια λοιπόν πάνω κάτω ισχύουν και για όλο το σύντομο πέρασμα από τη δισκογραφίατους. Προτιμάται μία επιλογή καθαρά για αρχάριους (αν υπάρχει τέτοιος όρος για μια μπάντα που ήδη έχει πουλήσει 10εκατομμύρια κόπιες από ένα σύνθετο δίσκο σε ανθρώπους που είχαν στη συλλογή τους πέντε cd όλα κι όλα), με αρκετές όμωςελλείψεις ακόμη και από το εμπορικό τους ρόστερ, αλλά και με κάποια hints για πράγματα που κανείς θα εξερευνήσει πλήρως μόνοαν μαζέψει τις ολοκληρωμένες δουλειές τους.
Έτσι λοιπόν δεν έχει νόημα να αρχίσει κανείς να αναρωτιέται που είναι το “Drive”, το "Bittersweet Me", το "Radio Song", το“Find the River”, το “Strange Currencies”, το "Lotus", το "Leave" ή το πιο συγκλονιστικό αντίο στον Kurt Cobain (“Let MeIn”). Πρόκειται για μία συλλογή με καθαρά εμπορικό χαρακτήρα σε χαλεπούς καιρούς για τη δισκογραφία και που (να είστεσίγουροι) λίγα χρόνια μετά θα αντικατασταθεί (κατά τη συνήθη πολιτική της έρμης μουσικής μας βιομηχανίας) από σαφώς πιο πλήρηκαι εξηγημένων προθέσεων διπλή συλλογή, με πολλά bonus κτλ.
Να πούμε επίσης ότι στο άλμπουμ περιλαμβάνονται, εκτός από κάποιους χαρακτηριστικούς εκπροσώπους (από το "Monster" ας πούμεβρίσκουμε το "What's the Frequency, Kenneth?" και από το "Green" τα "Stand" και "Orange Crush") και δύο πολύσυμπαθητικά singles τους από soundtrack, το “The Great Beyond” (Man On The Moon) και το “All The Right Friends” (VanillaSky), ενώ ως ένα επιπρόσθετο δόλωμα προβάλλει το ντουέτο των νέων κομματιών "Bad Day" και "Animal". Το δεύτερο είναι έναδυνατό rocker στα δικά τους πρότυπα, ενώ το πρώτο θα μας έμοιαζε, αν ήμασταν ανυποψίαστοι, με απόγονο του "It's the End ofthe World As We Know It". Καλώς ή κακώς όμως προηγήθηκε η συγγραφή του, αφού ήδη μπαίνει στην εφηβεία του, φτάνοντας τα 15χρόνια ζωής, οπότε μάλλον το αντίστροφο μπορούμε να πούμε. ΄Όπως και να χει, βέβαια, πρόκειται για ένα κομμάτι που είναικομμένο και ραμμένο για τις συγκλονιστικές τους εμφανίσεις -άμεσα αξιαγάπητο, όπως και η πλειοψηφία των singles των R.E.M.,με τις πιασάρικες μελωδίες, τους γρήγορους ρυθμούς, τις αιθέριες αλά Byrds φωνητικές αρμονίες και πάει λέγοντας.
Να σημειώσω, τέλος, ότι η έκδοση του άλμπουμ που έχουμε στα χέρια μας είναι η μονή κι ότι καλά θα κάνετε να ψάξετε τηνlimited edition που ίσως περιλαμβάνει πιο ενδιαφέροντα πράγματα στο συνοδευτικό δισκάκι.
