Για το καινούριο -9ο στη σειρά- πόνημα της αγαπημένης μας μικροσκοπικής –το δέμας και μόνο- Αυστραλέζας δεν μπορεί κανείς να πει πως είναι αυτό ακριβώς που περιμέναμε. Η επιστροφή στον electro-pop ήχο της δεκαετίας του 80, έπειτα από έναν καταιγισμό φρέσκων ποπ μελωδιών με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ της ξενίζει και προκαλεί αν μη τι άλλο μουδιασμένα μειδιάματα, τουλάχιστον εν πρώτoις.
Με μία πολύ πιο προσεκτική ακρόαση, κρατάμε το ότι το σαγηνευτικό της καλλιτέχνιδος είναι παρών, με τα παθιάρικα φωνητικά να είναι σε πρώτο πλάνο και να κυριαρχούν στο τελικό αποτέλεσμα. Όμως, το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που πάσχει. Οι αρχικές ιδέες έχουν καλές προθέσεις, αλλά κάπου στη συνέχεια αδυνατούν να αναπτυχθούν όπως τους αρμόζει και να δημιουργήσουν ένα απόλυτα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Αντιθέτως, από το λεπτό κι έπειτα παρατηρείται μία ρηχότητα στην ανάπτυξη της αρχικής ιδέας.
Πάρτε για παράδειγμα το Someday, όπου ενώ στην αρχή σου κεντρίζει το ενδιαφέρον η εισαγωγή με την καμουφλαρισμένη –από τα εφέ- κιθάρα- η κλισαρισμένη συνέχεια, σου αποκαλύπτει ένα ακόμα mid-tempo pop τραγούδι για αποστειρωμένους μεσήλικες. Ενώ, για το Loving Days δεν το συζητάμε. Βαρετό και κλισαρισμένο από την αρχή του, δεν καταφέρνει να αποτελέσει την ιδανική μπαλάντα για. Όμως, για να μην γκρινιάζουμε, δεν είναι όλα μαύρα εδώ.
Υπάρχει και το super-track Slow, με την κολλητική, αλλά και περιέργη μελωδία του –καλά για το video-clip του δεν το συζητάμε, από τα κορυφαίες στιγμές της Kylie. Και μόνο για αυτό το κομμάτι, ολόκληρο το άλμπουμ ανεβαίνει επίπεδο. Αλλά και το Sweet Music δεν πάει πίσω. Με την Jackson 5 μυρωδιά του και τις electro πινελιές του, είναι από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ και σίγουρο single. Άλλα potential hits δεν υπάρχουν ή τουλάχιστον δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Δεν μας χαλάει απαραίτητα, αλλά από την άλλη ξέρουμε ότι αυτός είναι ο σκοπός ενός άλμπουμ από μία pop εικόνα όπως είναι η Kylie Minogue.
Το πρόβλημα είναι πως ενώ υπάρχουν όμορφες, συμπαθητικές και σίγουρα εύκολες στο άκουσμα στιγμές, όπως το Reb Blooded Woman με τις r ‘n’ b επιρροές του, το I Feel For You με την ξεπατηκωμένη από Basement Jaxx ρυθμολογία του, αλλά και το Chocolate, με την μελωδική του υφή και την βελούδινη και «νανουριστική» ερμηνεία της Kylie, δεν σε πείθουν πως θα σηκώσουν το βάρος ενός ολόκληρου άλμπουμ και μάλιστα τόσο «σημαντικού» για την ποπ βιομηχανία. Είναι τραγούδια που στους δύο προηγούμενους δίσκους της θα έμπαιναν σαν γεμίσματα, στα 5-6 singles που θα έβγαιναν κάθε φορά.
Ίσως να κάνω λάθος και το Body Language να μην είναι ένας δίσκος καταδικασμένος να μείνει στη μνήμη των φίλων της Kylie (δηλαδή όλων μας), μόνο για 2-3 (πολύ) όμορφες συνθέσεις και να περάσει και από την ίδια την ερμηνεύτρια στα ψιλά της καριέρας της. Όμως, σίγουρα δεν είναι ο δίσκος που θα περιμέναμε, σύμφωνα με τα υψηλά standards που η ίδια είχε θέσει με τις προηγούμενες δουλειές της.
