Το πολύ ενδιαφέρον σενάριο του Good Bye Lenin! εκτυλίσσεται στην Ανατολική Γερμανία του 1989. Η περήφανη σοσιαλίστρια μητέρατου Alex πέφτει σε κώμα και ξυπνά οκτώ μήνες μετά. Η καρδιά της όμως είναι τόσο αδύναμη που το παραμικρό σοκ θα μπορούσε νατη σκοτώσει. Και τι μεγαλύτερο σοκ, από την πτώση του βερολινέζικου τείχους και τον θρίαμβο του καπιταλισμού στην αγαπημένητης Ανατολική Γερμανία. Για να τη σώσει, ο Alex μεταμορφώνει το οικογενειακό διαμέρισμα σε ένα "μουσείο" ουσιαστικά τουπαρελθόντος, έτσι ώστε η μητέρα του να πιστέψει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει...
Το score του Yann Tiersen για την ήδη διακριθείσα μαύρη κωμωδία του Wolfgang Becker ήταν από τα πιο πολυαναμενόμενα στοευρωπαϊκό κοινό, μιας και το soundtrack του Amelie πούλησε 1,5 εκατομμύριο κόπιες κι αγαπήθηκε όσο λίγα τα τελευταία χρόνια -από ένα πολυσυλλεκτικό, είναι η αλήθεια, κοινό. Σε αντίθεση όμως με την προαναφερθείσα μουσική επένδυση, που ήταν κατά βάσηεμπνευσμένη από τα τέσσερα προηγούμενα άλμπουμ ή, για να το πούμε ευθέως, δανεισμένη και ξαναδουλεμένη για την ταινία, αυτήτη φορά ο Tiersen συνέθεσε ένα αυθεντικό film soundtrack -μάλιστα ο χρόνος που είχε να δουλέψει πάνω σ' αυτό ήταν τρεις μόνοεβδομάδες, κάτι που προκαλεί εντύπωση από το πρώτο άκουσμα.
Σμιλευμένο σε piano νότες, το soundtrack του Good Bye Lenin!, αποτελεί ένα ολοκληρωμένο κι αυθύπαρκτο έργο με απίστευτηομορφιά και γοητεία. Έχοντας εγκαταλείψει τη βάση του προκατόχου, το ακορντεόν, ο Yann Tiersen υιοθετεί ένα πιο ορχηστρικόήχο, λιγότερο γαλοπρεπή. Τα χαρακτηριστικά όμως είναι τα ίδια: Οι συνθέσεις μπαλαντζάρουν πάνω σε μελαγχολικά θέματα, χωρίςδραματικά κρεσέντο ή απόλυτα ενδοσκοπικές διαφυγές, βγάζοντας την ίδια πρωτόλεια ομορφιά με το Amelie. Δεν θέλει καιιδιαίτερες γνώσεις ή ακροάσεις για να αντιληφθείς τα γερά μελωδικά θεμέλια στα οποία πατούν.
Aρχίζοντας με το ταξιδιάρικο "Summer 78" και συνεχίζοντας με την αιθέρια περιβολή του "Preparation for the last TV fake", τηναβίαστη ηρεμία του "Mother's Journey", τον ελκυστικό μινιμαλισμό του ομώνυμου που κορυφώνεται σιγά σιγά ελαφρώς δραματικά,για να καταλαγιάσει και πάλι στο κομμάτι που το διαδέχεται ("Father and Mother") στις γοητευτικές γραμμές ενός πιάνου. To"Lara's Castle" φορά γιορτινά ρούχα, με την ίδια όμως μελαγχολία να το διαπερνά, εκείνη που χαρακτηρίζει όλο άλμπουμ.
Έτσι λίγο πολύ κυλάει όλο το soundtrack ως το τέλος του. Χωρίς να σε αρπάζει τόσο άμεσα όσο το Amelie, με ελαφρώς διαφορετικήεκφραστική γκάμα, αλλά με την ίδια γοητεία να ερωτοτροπεί με τον ρομαντισμό και τη μελαγχολία, το μινιμαλισμό του PhilipGlass και τις δουλειές του Michael Nyman. Απλές, όμορφες πιανιστικές γραμμές, μπλεγμένες ακόμα και με μπαρόκ ενορχηστρώσεις που θα λατρέψετε στην κυριολεξία μετά από δύο-τρία ακούσματα.
