Όταν η Σιρλει Τεμπλ πρωταγωνίστησε το 1940 σε μια ταινία ονόματι Young People ποτέ δεν φανταζόταν ότι 60 χρόνια μετά ένα τρίο (η τραγουδίστρια Katie Eastburn, ο κιθαρίστας Jeff Rosenburg και ο ντραμερ Jarrett Silberman) θα επέλεγαν τον τίτλο της εν λόγω ταινίας ως όνομα που έκτοτε θα στέγαζε όλα τους τα μουσικά όνειρα και τις φιλοδοξίες. Μόνο που τα όνειρα αυτά μου φαίνονται αρκούντως λασπωμένα και μουντά αν συνεχίσουν έτσι. Το να μιμείσαι έτσι απροκάλυπτα την Bjork εποχής Sugarcubes ενώ στην πραγματικότητα ξέρεις κι εσύ η ίδια ότι το πολύ πολύ να σε κατηγορήσουν ότι κατάντησες η γενετικά μεταλλαγμένη Ντολι της, το να προσπαθείς να προσποιηθείς ότι ασπάζεσαι την μουσική κακοφωνία των Sonic Youth και να πετάγεσαι από την Μι Μείζονα στην Ρε Ελάσσονα και να κρατάς τον ρυθμό στις μπαγκέτες χειρότερα κι από τον Στιβ Ντουζο όταν έπαιζε ντραμς στο Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα Νο 4 δεν είναι απόδειξη ότι σώνει και καλά αφήνεις πίσω σου μια αξιομνημόνευτη μουσική παρακαταθήκη.
«Young People are a rare gem that shine through the murky waters of alt-country / indie-folk», έγραψε τις προάλλες ένα μουσικό Αμερικανικό περιοδικό, του οποίου ο συντάκτης μάλλον τελούσε υπό καθεστώς χρήσης παραισθησιογόνων ουσιών ή του είχαν αποκόψει τον ακουστικό πόρο και δυσκολευόταν η σημαντικότερη –για την δική μας συνομοταξία- ανθρώπινη αίσθηση. Εκτός πια –μια υπόθεση κάνω κι εγώ ο έρμος- αν συνέλαβε την παραπάνω κρίση στηριζόμενος στην έκτη του αίσθηση. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο να τα παρατήσει πάραυτα και να γίνει σεναριογράφος στις μελλοντικές ταινίες του Μ.Ναιτ Σαμαλαν. Για να λέμε και του κουφού το δίκιο πάντως, αν έβαλε το cd ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή, η άποψη του είναι εν μέρει δικαιολογημένη: Γιατί το μοναδικό κομμάτι που διασώζεται στα 24 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος είναι το τελευταίο με τίτλο Night Of The Hunter. Μια φαζαρισμενη και ηλεκτρικά παραφορτωμένη λαϊκή πανήγυρις που αρχίζει με απαλή κιθαρουλα και ντραμς στα 4/4 και καταλήγει να θυμίζει τις ενδοξότερες στιγμές ενός δίσκου με μια Μπανάνα στο εξώφυλλο (όχι αυτόν με το φερμουάρ, εκείνον χωρίς… ναι μωρέ εκείνον τον παλιό…).
Για ξεκάρφωμα εντούτοις δηλώνουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν την αγάπη τους για το "Hunky Dory" του David Bowie, το "Strangeways Here We Come" των Smiths και το "Venus (de Milo)" των Television, αλλά μάλλον δεν πείθουν κανένα για το αγαθό των προθέσεων τους. Κι ενώ το αλμπουμακι κάπου κινείται σχεδόν ορθόδοξα με πινελιές από την συνθετική μεγαλοφυΐα του Conor Oberst στο "Dutch Oven", εκεί που περιμένεις να ξεπεταχτούν οι Stereolab ασελγώντας παρά φύσει πάνω στο άψυχο κορμάκι των Young Marble Giants» στο αβανγκαρντ ροκ του "Tammy Faye", να’σου και μια βαθιά υπόκλιση στην Suzanne Vega στο “Ne’re Do Well”, πάνω εκεί σου χαλάει όλη την καλή εικόνα με τους άναρθρους «η Nancy Sinatra υποφέρει από εμμηνόπαυση» λαρυγγισμούς της και το οικοδόμημα καταρρέει. Τι να σου κάνουν και οι υπόλοιποι δυο της μπάντας; Σου λέει, «με τρελή έχουμε μπλέξει εδώ, ας μην λέμε και πολλά πολλά γιατί δεν το έχει σε τίποτα να μας κλείσει σε ένα δωμάτιο και να μας τραγουδάει μέχρι να πάρει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός».
Το άλμπουμ αποπνέει μια μιζέρια. Λάθος. Έναν αέρα διακωμώδησης της μιζέριας. Μια καρικατούρα αρνητικού vibe, προφανώς επιτηδευμένο, παρά πραγματικό. Προτείνω εγκλεισμό των τριών στο Ελληνικό Long Island (Μακρόνησο για τους αμύητους…) και υποβολή τους στο μαρτύριο της αέναης ακρόασης απάσης της δισκογραφίας του Λεπα προκειμένου να μας αποκαλύψουν πως γίνεται να είναι τόσο μα τόσο ατάλαντοι. Ίσως κατόπιν ενός τέτοιου μαρτυρίου να καταφέρουν να βγάλουν ένα καλύτερο cd από αυτό εδώ.
- Πληροφορίες
- Κατηγορία: ΔΙΕΘΝΗ
Young People - War Prayers
- Βαθμολογία: 4
- Καλλιτέχνης: Young People
- Label: Dim Mak / Jinx
- Κυκλοφορία: Οκτ-03