Πολύς ντόρος είχε γίνει με το περυσινό ντεμπούτο άλμπουμ των Cooper Temple Clause "See Through This And Live", και είχα τρέξει κι εγώ να μεταλάβω λίγο από το καινούργιο hype. Για την ιστορία λοιπόν, να πούμε ότι σπάνια βγαίνουν τόσο μέτριοι δίσκοι, τόσο φασαριόζικοι για το απόλυτο τίποτα! Θυμάμαι μάλιστα ότι η limited έκδοση είχε και κάποια βίντεο κλιπς της μπάντας στο δεύτερο δισκάκι, με το γκρουπ να παίζει, αν θυμάμαι καλά, μέσα σ' ένα κλουβί και με το ακροατήριο να παραληρεί απ' έξω… Τυπικά, κάλυπταν την ανάγκη της μουσικής βιομηχανίας για ένα συγκρότημα που να ευαγγελίζεται το αθάνατο τρίπτυχο sex & drugs & rock 'n' roll, και οι μουσικές εφημερίδες φρόντιζαν να μας ενημερώνουν γύρω απ' το πόσο καλά κρατούσαν στην αρένα των καταχρήσεων και των στυλιστικών επιδόσεων - δεν θυμάμαι για τις κομμώσεις ποιου άλλου γκρουπ ή καλλιτέχνη έχουν ασχοληθεί τελευταία περισσότερο το NME και τα λοιπά έντυπα…
Παρότι επομένως θα περίμενε κανείς από τους TCTC να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο, να παίζουν δηλαδή χιλιοακουσμένα σκληρά ριφάκια γεμάτοι πόζα και ωραιοπάθεια - τι διαφορετικό εξάλλου μπορεί να περιμένει κανείς από έναν δίσκο με τέτοιο τίτλο, που να παραπέμπει σε κάτι αντίστοιχο του "Kick Out The Jams, Motherfucker!" των MC5; - εκείνοι κάνουν μια στροφή, αν όχι 180 μοιρών, τουλάχιστον θεαματική. Ακούστε για παράδειγμα το "The Same Mistakes" που ανοίγει το άλμπουμ και σίγουρα θα εξετάσετε ενστικτωδώς το εξώφυλλο για να σιγουρευτείτε ότι ακούτε το σωστό cd : κάτι ανάμεσα σε Puressense στο πρώτο του μέρος και Radiohead του καινούργιου τους άλμπουμ στη συνέχεια, κάνουν σαφές ότι μάλλον κρύβονται αρκετές παρόμοιες εκπλήξεις ανάμεσα στα 10 κομμάτια που υπάρχουν εδώ.
Αν εξαιρέσουμε το σινγκλ "Promises Promises" που απογοητεύει με το nu metal ριφ της κιθάρας και το μαζικό του χαρακτήρα (μουσική για κοπάνημα στο ροκ κλαμπ της γειτονιάς σας) και ελάχιστες άλλες στιγμές, ο δίσκος αποτελεί μια συνειδητοποιημένη απόπειρα να υπερβούν την εικόνα τους του παρελθόντος και να παρουσιάσουν έναν περισσότερο ώριμο εαυτό. Οι συνθέσεις τους είναι σαφώς καλύτερες, αλλά και εκτελεστικά δεν καταφεύγουν σε αιφνιδιασμούς διαμέσου θορύβου μα προσπαθούν να χτίσουν με σύνεση και εφευρετικότητα ει δυνατόν τραγούδια με ουσία και περιεχόμενο. Σε γενικές γραμμές τα καταφέρνουν ικανοποιητικά, χωρίς όμως να φανταστείτε ότι κάνουν κάτι παραπάνω απ' το να αρθρώσουν έναν μουσικό λόγο αρκετά μεστό για τα δικά τους μέτρα και σταθμά, που κυμαίνεται σε έναν αξιοπρεπή μέσο όρο για όλους τους υπόλοιπους. Στο "Into My Arms" για παράδειγμα, φτάνουν μέχρι την πόρτα του prog rock με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι Archive, στο "Blind Pilots" θυμίζουν Grandaddy με ξεσπάσματα αλά Placebo(!) κοκ.
Εν κατακλείδι, οι Cooper Temple Clause απλά τη γλίτωσαν από ένα πιθανό επερχόμενο κράξιμο, σε περίπτωση που θα έβγαζαν ξανά το γνωστό ποπ-πανκ-μέταλ υβρίδιο που αποτελούσε την απογοητευτική πρώτη τους δουλειά. Ίσως να μεγάλωσαν, ίσως να βαρέθηκαν τα ναρκωτικά, ίσως να μπούχτισαν με τις δεκάδες γκρούπις, ίσως πάλι οι συναυλίες τους να παραμένουν το πανηγύρι του πιτσιρικά. Προς το παρόν πάντως, παρουσιάζουν ένα άλμπουμ που δεν προσβάλλει την αισθητική μας, έχει κάποιες καλές στιγμές, και μας υπενθυμίζει ότι, ποιος ξέρει, κάποτε μπορεί να βγάλουν και μια δουλειά που να μας αφορά άμεσα και ζωτικά. Μέχρι τότε όμως…
