Το τι έχω ακούσει από τότε, σχεδόν έναν μήνα πριν, που διέρρευσαν από την εταιρία τους τα promo cd του νέου πονήματος της παρέας από τη Γλασκώβη, δεν λέγεται. Ας περιοριστούμε λέγοντας ότι αν ένα album κερδίσει τον τίτλο του πιο αμφιλεγόμενου φέτος, ας είναι το “Dear Catastrophe Waitress”.
Πολλά έχουν αλλάξει στους Belle & Sebastian από το τελευταίο ολοκληρωμένο τους album τρία χρόνια πριν. Δύο από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας αποχώρησαν, άλλα νέα παιδιά ήρθαν να προστεθούν στην pop διμοιρία που διοικεί ο χαρισματικός Stuart Murdoch, η Jeepster άφησε την μπάντα να βρει αλλού δισκογραφική στέγη, enter Rough Trade, και οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν όταν πριν από κάμποσους μήνες μάθαμε τις πρώτες πληροφορίες για τις ηχογραφήσεις της δισκογραφικής επιστροφής.
Ο Trevor Horn ήταν μία περίεργη αρχικά επιλογή για τη θέση του παραγωγού η οποία εκ του αποτελέσματος στα μάτια μου δικαιώνεται. Και για αρκετούς άλλους, από ότι έχω καταλάβει σε συζητήσεις τελευταία, αναδεικνύεται σε κόκκινο πανί, αλλά δεν μπορούμε να συμφωνούμε πάντα. Οι Belle & Sebastian είχαν ανάγκη την αδιαμφισβήτητη ικανότητα του Horn να δημιουργεί ορχηστικά background ηχοχρώματα για να δέσουν με τα μελωδικά ευφυέστατα τερτίπια, τα στιχουργικά παιχνίδια και τα φωνητικά του Stuart. Αν είστε ειλικρινείς αυτό θα διαπιστώσετε ακούγοντας διαδοχικά το άνισο “Fold Your Hands Child, You Walk Like A Peasant” και το “Dear Catastrophe Waitress”.
Το στοίχημα της συνεργασίας παραγωγού και group κερδίζεται από την στιγμή που ο Horn προσφέρει απλόχερα την φωτεινή και, ας μας επιτραπεί, «χλιδάτη» παραγωγή του για να αναδείξει το ταλέντο του Murdoch να γράφει ηλιόλουστα τραγούδια για θέματα τόσο οικεία αλλά τόσο περιέργως άγνωστα για την παγκόσμια pop στιχουργική. Πόσα albums ξέρετε που να περιέχουν τις ιστορίες μιας αποτυχημένης σερβιτόρας, ενός gay παίκτη του baseball, ενός παιδιού που τον παρενοχλούν οι συμμαθητές του και ενός ειδυλλίου σε ένα γραφείο; Και μπορεί πίσω από τις λέξεις να υπάρχουν ιστορίες που κάθε άλλο παρά χαρούμενες είναι, αλλά κάτι τα φωνητικά των Stuart, Sarah και Stevie, ειδικά όταν τραγουδάνε αρμονικά ταυτόχρονα, κάτι οι μελωδίες και πάνω απ’όλα τα εντυπωσιακά ευρήματα του Horn, όλα μετατρέπονται σε ένα υπεραισιόδοξο, χόρεψε-όσο-αντέχεις soundtrack για το ιδανικό πάρτυ του indie ελιτισμού. Πατήστε όμως το skip στο “Lord Anthony”, ένα τραγούδι από την προ-Belle & Sebastian του Merdoch, που επαναηχογραφήθηκε, για να ξεχωρίζει σαν το πιο αδύνατο, στο ρυθμό, τραγούδι του δίσκου.
Αλλά αν ήταν μόνο αυτά… Οι Belle & Sebastian, στην Trevor Horn έκδοση, πηδούν από το ένα μουσικό στυλ στο άλλο, σαν Super Furry Animals και Gorky’s Zygotic Mynci με σκωτσέζικα κιλτ. Παίρνοντας στοιχεία από την pop τριών δεκαετιών, από τα ‘60s έως τα ‘80s, (ίσως και να υπερέβαλαν στα στοιχεία που πήραν από το “Ashes to Ashes” του Bowie στο “Stay Loose”) και με τρομπέτες και έγχορδα όπου κρίνεται σκόπιμο, οι Belle & Sebastian επιστρέφουν ανανεωμένοι με το είδος της pop που κάποιοι (μεταξύ τους και εμείς) αγαπάμε, και πολλοί άλλοι άνετα μπορούν να μισήσουν, σε αυτό που θα μπορούσε να ήταν το καλύτερο τους album, για διαφορετικούς λόγους, από την εποχή του “The Boy With The Arab Strap”, αλλά... δυστυχώς οριακά δεν είναι.
