Ίσως να θυμάστε τους Alien Ant Farm από το προπέρσινό τους άλμπουμ, που κι εκείνο έπαιζε με τη λέξη μυρμήγκι και ονομαζόταν “ANTology” (και ποιος ξέρει, ίσως τούτο το φετινό τους να ήθελαν να το ονομάσουν “ElephANT”, αν δεν είχε την ίδια ακριβώς ιδέα ένα ασήμαντο ντουέτο απ’ το Ντητρόϊτ!). Ίσως και να σας είχε ξεσηκώσει το κολλητικό τους τραγούδι “Movies”, που έδινε ακριβώς και το στίγμα της μουσικής τους, ένα μείγμα από ποπ μελωδίες ιδωμένες μέσα από ένα πρίσμα που άλλοτε δίνει τα χρώματα μιας νεανικής, ενθουσιώδους πανκ αισθητικής κι άλλοτε φλερτάρει με τις πιο ανάλαφρες πινελιές μιας λανθάνουσας nu-metal άποψης – κάπου κοντά δηλαδή στα χωράφια των Offspring και των Live, χωρίς να μοιάζουν και στους δύο.
Δίνοντας σε ίσες ποσότητες χαβαλετζίδικο και σοβαροφανή χαρακτήρα στη μουσική τους, οι Alien Ant Farm την πέφτουν στα ίσια στο γούστο της Αμερικάνικης νεολαίας, κι απ’ ότι δείχνουν οι αναφορές πωλήσεων που έχω μπροστά μου, δεν έχουν βγει χαμένοι απ’ αυτήν τους την τακτική. Φαίνεται πως έχουν πιάσει για τα καλά το νόημα και κινούνται με επιδεξιότητα σ’ ένα ύφος που δεν δίνει δεκάρα για τις σκοτούρες της σκληρής πραγματικότητας και υμνεί την ανεμελιά και τη φυγή απ’ το παρόν και το αβέβαιο μέλλον. Μπορεί ως εκ τούτου να είναι εσκεμμένη η προσπάθειά τους να κυλούν οι συνθέσεις χωρίς να αφήνουν ευδιάκριτο πίσω τους κάποιο σημάδι, ένα σινιάλο έστω ότι κάτι που κινείται στις παρυφές της καλλιτεχνικής δημιουργίας έχει πέρασε από δίπλα μας. Είναι μάταιο να περιμένετε κάτι τέτοιο, είναι μια σκέψη που καταλήγει να ηχεί περίπου σαν επιστημονική φαντασία…
Το “TruANT” είναι απ’ τους δίσκους που φαντάζει παντελώς άσκοπο να αναφερθούμε στο κάθε κομμάτι του ξεχωριστά, να πούμε απλά ότι δεν υπάρχει τίποτε το αξιοπρόσεκτο εδώ (πιάνεται το “Tia Lupe” που ακούγεται σαν τον Sting όταν δοκιμάζει τις δυνάμεις του στα latin;), και οπωσδήποτε τίποτε που να πλησιάζει την κορυφαία τους στιγμή “Movies”.
Το cd περιέχει εκτός απ’ τη μουσική κι ένα link για μια κρυφή ιστοσελίδα και άλλο cool stuff (δεν μπήκα ασφαλώς στον κόπο να το τσεκάρω, αν το κάνετε εσείς στείλτε μας ένα μήνυμα να μας πείτε αν χάσαμε τίποτε το αξιόλογο, αν και δεν κρατάμε και την αναπνοή μας!), είδα όμως το δεύτερο δισκάκι που είναι DVD και περιέχει μια ταινία αφιερωμένη σ’ αυτούς με τίτλο “Aliens Ain’t Farmers”. Όχι κι ολόκληρη όμως: πόσες αλά Beavis & Butthead απαντήσεις μπορείς να αντέξεις, και πόσες γκριμάτσες απ’ την ηλιθιόφατσα του μπασίστα τους; Έλεος, Θεέ μου, και σ’ ευχαριστώ πολύ που δεν μ’ έκανες Αμερικανάκι. Όσο σκέφτομαι ότι μπορεί σε μια άλλη ζωή, εξοδευμένη στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, να μου άρεσαν κιόλας, τρομάζω…
