Δεν ξέρω γιατί, μα το εξώφυλλο του cd με προδιέθετε για συγκρότημα με χορευτικές ή lounge διαθέσεις, μάλλον θα φταίει η γραμματοσειρά! Φέρνεις τούμπα τη συσκευασία και βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν της εναλλακτικής pop-meets-metal-meets-punk, εκεί που οι Γερμανοί Guano Apes βασιλεύουν και υποκλίνονται στο μεγαλείο των No Doubt και των Blink 182. Ανοίγεις το κουτί και τα βλέπεις όλα κωλυόμενα: ο κιθαρίστας σολάρει με την κιθάρα ψηλά στον αέρα και από την άκρη του τάστου εκτοξεύονται σπινθήρες, λες και εκεί στο τελείωμα αυτού του ιερού μουσικού οργάνου, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να κολλήσει κι έναν τροχό για να τελειώσει το φινίρισμα από τα κάγκελα του σπιτιού του – που τον παιδεύουν τόσον καιρό και φωνάζει και η κυρά! – ενόσω ασφαλώς διασκεδάζει και τα πιτσιρίκια που παρακολουθούν τη συναυλία! Σε μια άλλη φωτογραφία του εσωτερικού του κουτιού – εκείνη που κρύβει το cd όταν αναπαύεται στη θήκη του απ’ τις τρελές στροφές που παίρνει κάθε φορά που παίζει – ο κιθαρίστας σολάρει γονατιστός ενόσω ο μπασίστας κάνει ακριβώς το ίδιο απέναντί του.
Θέλω να πω, εντάξει, το ξέρουμε ότι το ροκ εν ρολ ήταν, είναι και θα παραμείνει για κάμποσα ακόμη χρόνια ένα μεγάλο τσίρκο – εδώ οι Kiss ακόμη μεσουρανούν και αυξάνουν συνεχώς το φανατικό τους ακροατήριο, πόσο καλύτερη απόδειξη χρειάζεστε για την επαλήθευση των παραπάνω – μα είναι ανάγκη να πρέπει να ξοδεύουμε το χρόνο και τη δίψα μας για μουσική, ακούγοντας ένα γκρουπάκι που προσπαθεί να πιάσει την καλή πουλώντας το παλιό καλό ροκ εν ρολ fun σαν το εισιτήριο για το ξεφάντωμα ενός περισσότερο διασκεδαστικού αύριο;
Το ατού τους είναι η τραγουδίστριά τους, με καλή φωνή μα ακόμη καλύτερη εμφάνιση, θελκτικό στήθος και μισόκλειστο, φιλήδονο στόμα απ’ το οποίο κρέμεται σιγαρέτο μισοκαμμένο (αν και εδώ που τα λέμε φαίνεται κάθε άλλο παρά πιτσιρίκα!). Δεν θέλω καν να σκέφτομαι πόσα υγρά εφηβικά όνειρα θα ενσαρκώσει!
Μουσικά τώρα, έχουμε να κάνουμε με δέκα κομμάτια που τρέχουν γοργά επάνω σε κιθαριστικά μοτίβα, σκληρά μεν μα στην ουσία ακίνδυνα, συν μια διασκευή στο “Highway Star” των Deep Purple. Το σόλο της κιθάρας σ’ αυτό το τελευταίο είναι τόσο πιστό με το αυθεντικό που θα ΄λεγες ότι είναι σαμπλαρισμένο. Ένας Θεός ξέρει πόσες ώρες έφαγε ο τύπος να το αποστηθίσει, να μην μας το δείξει; Τι κακία είναι αυτή που σας πιάνει ώρες – ώρες…
