Καμία μουσική εγκυκλοπαίδεια Ευρωπαϊκής σύλληψης δεν πρόκειται να κρατήσει περίοπτη θέση για το λήμμα Jane's Addiction. Αντίθετα, οι αντίστοιχες Αμερικάνικες κρατούν πάντα μια ξεχωριστή θέση στο γκρουπ που ανέτρεψε αρκετά δεδομένα στο χώρο που κινήθηκε, κυρίως προτείνοντας μέσα απ' τους στίχους του και τη γενικότερη εικόνα των μελών του - η οποία, να μην ξεχνάμε ότι διαμορφώνεται μέσα από τη στάση τους επάνω στη σκηνή μα κυριότερα, κάτω απ' αυτήν - έναν τρόπο ζωής θα μπορούσαμε να πούμε επαναστατικό και ξεκάθαρα ροκ εν ρολ. Κανένας συμβιβασμός απέναντι στα κοινωνικά πρότυπα, αφοσίωση στην Τέχνη και αποθέωση του ηδονισμού, δηλαδή σεξ, ναρκωτικά και μουσική χωρίς όρια (προσοχή μόνο στα πτώματα κατά την έξοδό σας, και υπήρξαν κάμποσα τέτοια στο δρόμο των Jane's Addiction!).
Μέσα σε τρία ουσιαστικά άλμπουμ, τα οποία μπορούμε να διυλίσουμε κάλιστα σε δύο πραγματικά ιστορικά κομμάτια, τα "Jane Says" και "Been Caught Stealing", το κουαρτέτο συμπύκνωσε την ιδεολογία μιας γενιάς Αμερικάνων που μεγάλωναν απογοητευμένοι από το περιβάλλον γύρω τους. Το ίδιο δύσκολα αποδείχθηκαν τα πράγματα για την επιβίωση του συγκροτήματος, το οποίο χάθηκε αφού εδραίωσε πρώτα τον εξίσου ιστορικό θεσμό του φεστιβάλ Lollapalooza. O Perry Farrell δεν κατάφερε πολλά με τους Porno For Pyros και το προπέρσινό του προσωπικό άλμπουμ, το ίδιο και ο Dave Navarro με τη συμμετοχή του στο λιγότερο επιτυχημένο δίσκο των Red Hot Chili Peppers και το δικό του σόλο άλμπουμ, οπότε νάτοι πάλι μαζί μετά από 13 χρόνια, παρέα με τον αυθεντικό ντράμερ Stephen Perkins και νέο μπασίστα, τον Chris Chaney (πρώην Andrew WK, Rob Zombie).
Στο "Strays" δεν καταφέρνουν τίποτε καινούργιο, ποτέ εξάλλου δεν διακρίθηκαν για τις ριζοσπαστικές μουσικές τους απόψεις, έπαιζαν πάντα όμως ένα ιδιαίτερα πονηρό αν θέλετε κράμα σκληρού ροκ με έντονα μελωδικό χαρακτήρα και τα γεμάτα αυτοπεποίθηση φωνητικά του Farrell στο προσκήνιο. Δεν ήταν λοιπόν και πολύ δύσκολο γι' αυτούς να επαναλάβουν αυτό που ήξεραν καλύτερα απ' όλα να κάνουν, και το διατύπωσαν μάλιστα μ' έναν τρόπο αρκούντως επαγγελματικό, μιας και στην καρέκλα του παραγωγού κάθισε ετούτη τη φορά ο Bob Ezrin (γνωστός από παλιοροκάδικες δουλειές για τον Alice Cooper, τον Lou Reed και το "The Wall" των Pink Floyd!).
Ο ήχος τους είναι εκρηκτικός, οι κιθάρες ογκώδεις και ανοιχτές σε προτάσεις για σόλο ("Superhero"), ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που πλησιάζουν τον παλιό, σπουδαίο εαυτό τους και φοβερίζουν πως θα τον ξεπεράσουν, όπως στο σινγκλ "Just Because" ή στο "Everybody's Friend" όπου επαναπροσεγγίζουν το αφηγηματικό ύφος τους.
Καθόλου άσχημα για ένα πολιτιστικό είδωλο σαν τον Perry Farrell και την παρέα του, που περίτρανα αποδεικνύει ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει μέχρι να τελειώσει πραγματικά.
