Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ πίσω στον χρόνο, εκεί στα 1995, ήταν κάποιος από το Bristol που ονόμαζε τον εαυτό του Θεό… Δεν έφταιγε εκείνος για να είμαστε ειλικρινείς. Τα συμπτώματα της κοκαΐνη και της βρετανικής μουσικής δημοσιογραφίας τα γνωρίζετε; Και οι δύο αυτές μάστιγες όμως έχουν και downs τους. Τώρα, που πασχίζει να συντηρήσει μία αξιοπρεπή πορεία στην δισκογραφία, κάθε άλλο παρά Θεό αποκαλεί τον εαυτό του…
Και όμως… Ο Tricky κάποτε ήταν μία αληθινή μουσική ιδιοφυΐα. Κατεβάστε από το ράφι της δισκοθήκης σας το “Maxinquaye”, ακούστε το προσεκτικά, θυμηθείτε πως ήταν η κατάσταση στα μουσικά πράγματα τότε, αναπολήστε όσοι τυχεροί βρεθήκατε σ’ εκείνο το αλησμόνητο βράδυ Παρασκευής και 13 του μήνα στο Ρόδον, και είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε…
Ο φίλτατος, κατά τα άλλα, Adrian Thaws, δυστυχώς γι’ αυτόν αλλά και για εμάς, δεν κατάφερε ποτέ να επαναλάβει, ούτε καν να πλησιάσει, τον θρίαμβο που ήταν το ντεμπούτο του. Τα επόμενα album του, παρά τις αρχικές μεγάλες προσδοκίες και τα χρήματα που ξόδεψε πάνω του η τότε εταιρία του Island, απέτυχαν οικτρά. Στην αρχή κλεισμένος στον σκοτεινό μικρόκοσμό του, και ύστερα αγχωμένος για να επανέλθει, ο Tricky συνέχιζε να κυκλοφορεί την μία αποτυχία μετά την άλλη…
Μην δίνετε σημασία σε όσα λέει στο ντοκιμαντέρ που υπάρχει στο DVD που συνοδεύει το “Vulnerable”… Για την κακή πορεία του υστέρα από το “Maxinquaye” δεν φταίνε οι δισκογραφικές εταιρίες, που «κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους, να βγάζουν χρήματα!» Sorry για την απογοήτευση, αλλά η Island και η Universal δεν είναι φιλανθρωπικά καλλιτεχνικά ιδρύματα… Ούτε οι δημοσιογράφοι φταίνε και τόσο, παρά αυτή την εμμονή του, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμα της σε εκείνο θρυλικό περιστατικό στο Glastonbury Festival του 1999, όταν μαζί με τους μπράβους του ξυλοκόπησε άγρια τον τότε αρχισυντάκτη του Face, γεγονός που θυμάται ακόμα και μάλιστα υποστηρίζει ότι ορθά έπραξε, όπως λέει στο “Search, Search, Survive” που κλείνει το “Vulnerable”!
Πάντως, για να είμαστε και δίκαιοι απέναντι στον Tricky, σε κάθε του κυκλοφορία υπάρχει και κάτι που δεν είναι σκάρτο. Κάθε άλλο μάλιστα, πάντα υπάρχουν εκείνα τα 2-3 tracks που θυμίζουν την ιδιοφυΐα του Tricky. Ακόμα και στο πιο πρόσφατο, απογοητευτικό κατά τα άλλα, “Blowback” υπήρχε ένα πρώτο καταπληκτικό single, το “Evolution, Revolution, Love”. Δυστυχώς, όμως πάντα οι καλές ιδέες του, βουλιάζανε αύτανδρες αφού αποτελούσαν μέρος ενός προβληματικού συνόλου.
Στο “Vulnerable” έχουμε μία από τα ίδια, αν και πιστέψτε με, στην αρχική ακρόαση ήμουν διατεθειμένος να ανακηρύξω την νεκρανάσταση του τέκνου του Bristol. Δυστυχώς όμως… Κανένα βήμα μπροστά, μόνο πισωγυρίσματα μας επιφυλάσσει η επιστροφή του Tricky, με την εξόφθαλμη ομοιότητα της Ιταλίδας δεσποινίδας Costanza Francavilla στα φωνητικά με αυτά της πρώτης και καλύτερης μούσας του, της Martina Topley-Bird, να ενοχλεί πραγματικά. Μήπως ο Τρίκουλας προσπάθησε να μιμηθεί την παλιά καλά συνταγή του παρελθόντος μπας και επανακάμψει; Δύσκολο...
Παρ’όλα αυτά το “Vulnerable” ξεκινάει πολύ ευχάριστα με τα “Stay” και “Antimatter” να είναι και πιο καλές στιγμές του δίσκου. Από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα μία άσχημη στροφή που τονίζεται περισσότερο από τις nu-metal (πάρ’ το πρέφα κυρ Τρίκουλα, πέθανε!) κιθάρες μέχρι τις αμήχανες διασκευές στα “Dear God” των XTC του Andy Partridge και “The Love Cats” των Cure που απλά μοιάζουν με fillers του album. Προσθέστε και μία σειρά τυπικών ως και την τελευταία βαρετή νότα tracks και έχουμε ένα ακόμα μετριότατο στο σύνολο album για τον Tricky…
Κάντε μία πρόσθεση και όποιος βρει πόσα τέτοια έχει κυκλοφορήσει έως τώρα ο Τρίκουλας, κερδίζει μία αυτοσχέδια συλλογούλα 45 λεπτών με όλα τα αξιοπρόσεκτα κομμάτια του Μπριστολιανού καλλιτέχνη, μετά το “Maxinquaye” βέβαια…
