Δεν είναι εκνευριστικός ορισμένες φορές ο τρόπος με τον οποίο κάποιες Βρετανικές μπάντες θέλουν να ηχούν περισσότερο Αμερικάνικες ακόμη κι απ' αυτό το ντόπιο δυναμικό της χώρας; Θέλω να πω, νοιώθετε καμία αποστροφή με την εμμονή των Teenage Fanclub να πλησιάσουν ή και να ξεπεράσουν αν είναι εφικτό τους συναδέλφους τους της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού; Αν ναι, τότε μην σκεφτείτε κατά διάνοια να προσεγγίσετε τους Thrills και τη δική τους άποψη για την ηλιόλουστη, με έντονα '60ς χρώματα, ποπ.
Βέβαια, εδώ κλέβουμε λίγο μιας και το γκρουπ μας έρχεται από την Ιρλανδία, μα στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει πως αν θεωρείτε τους προαναφερθέντες Γλασκωβέζους σαν ένα από τα καλύτερα πράγματα που σας έχουν συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια - εκεί περίπου - τότε δύσκολα θα ακούσετε ομορφότερο δίσκο μέσα στη χρονιά που διανύουμε. Οι επιρροές είναι τόσο κοντά, που στο τέλος θέλεις να τα βάλεις κάτω και να ξεδιαλύνεις λίγο τα πράγματα, όλα οδηγούν στους Byrds και τους Big Star ή μήπως μεσολαβεί και κάτι ακόμη που σου διαφεύγει; μπορείς πάλι να τα αφήσεις όλα παράμερα και να αφεθείς στις μεθυστικές μελωδίες του "So Much For The City".
Το άλμπουμ έχει ήδη βγάλει δύο καταπληκτικά σίνγκλ, τα "Santa Cruz (You're Not That Far)" και "Big Sur", κι από τους τίτλους κιόλας καταλαβαίνει κανείς ότι οι έξι μουσικοί ενδιαφέρονται περισσότερο να γράψουν για μέρη που ηχούν σχεδόν μυθικά στ' αυτιά ενός νεαρού χαμένου στα πράσινα λιβάδια της χώρας του - το ίδιο ασφαλώς μυθικά ηχούν και σ' έναν αντίστοιχο που βρίσκεται κλεισμένος σε μια αστική εργατική πολυκατοικία… αυτά τα σχεδόν άπιαστα μουσικά όνειρα κυνηγούν οι Thrills, και έκαναν τη σοφότερη κίνηση προκειμένου να τα πιάσουν. Μετακόμισαν στην Αμερική μέχρι να ολοκληρώσουν την ηχογράφηση του δίσκου, αφήνοντας τον ήλιο που ζέστανε τα τραγούδια των Love και των Doors να κάνει το ίδιο και στα δικά τους.
Οι αναφορές ως εκ τούτου σε μέρη και καταστάσεις της americana είναι πάμπολλες. Las Vegas, Hollywood, San Diego, νοιώθεις λες και βρίσκεσαι αραχτός στο πίσω κάθισμα ενός παλιού convertible και σε πηγαίνουν βόλτα σε λεωφόρους διακοσμημένες με φοίνικες, πριν βγει το όχημα στην καυτή έρημο. Ομοίως, δίπλα σου περνούν και οι ήχοι τους που πάντα κάτι σου θυμίζουν : το "Don't Steal Our Sun" θα μπορούσε να είναι γραμμένο απ' τον Ken Stringfellow των Posies για το σόλο του άλμπουμ, το "'Til The Tide Creeps In" μας υπενθυμίζει τι φοβερό γκρουπ είναι οι Wilco κοκ.
Το θέμα είναι, για να μην τα πολυλογούμε, ότι πρόκειται για ένα περίφημο άλμπουμ, που μας επαναφέρει σε συλλογισμούς απλούς και πιθανόν παλιομοδίτικους: εξαιρετικά τραγούδια που θυμίζουν πολλά μεν, αλλά που θριαμβεύουν χάρη στη μεγαλειώδη μελωδική τους αίσθηση. Είπαμε, όπως λέμε Teenage Fanclub…
