Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για τους Kings Of Leon, και περιμένεις να δεις αν το hype ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όταν όμως το NME ασχολείται με ένα σωρό πράγματα εκτός απ' τη μουσική τους, τότε καταλαβαίνεις ότι κάτι μυρίζει άσχημα εδώ πέρα. Θέλω να πω, τι μας νοιάζει αν είναι το συγκρότημα με τις περισσότερες τρίχες στο πρόσωπο αυτή τη στιγμή στην πιάτσα! Εντάξει, κάπου αυτή η ιστορία έχει πάψει να έχει την πλάκα της!
Το ίδιο και τα υπόλοιπα πληροφοριακά που αφορούν στο γκρουπ: προέρχονται από το Nashville του Tennessee, πρόκειται για τρία αδέλφια και τον ξάδελφό τους - όλοι με το επίθετο Followill - αποτελούν παιδιά ιεροκήρυκα και μεγάλωσαν γυρίζοντας μαζί του από πολιτεία σε πολιτεία και παίζοντας μουσική σε εκκλησίες. Το φως το αληθινό βέβαια το είδαν στο ροκ εν ρολ! Και στο ντεμπούτο άλμπουμ τους αναπαράγουν πιστά μια μεγάλη γκάμα απ' τις αξίες του, με ολίγη από σύγχρονη ηχητική αισθητική (και σ' αυτό σπουδαίο ρόλο παίζει ο παραγωγός τους Ethan Johns, ο οποίος κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα και στον Ryan Adams). Ωραίο πακέτο προς πώληση, δεν συμφωνείτε;
Τους Kings Of Leon ανακάλυψε ο άνθρωπος που ανακάλυψε και τους Strokes, και ένα σωρό παράγοντες έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι μιλάμε για τον τετραγωνισμού του κύκλου σε μουσική μορφή. Η αλήθεια είναι ότι το κουαρτέτο έχει στο οπλοστάσιό του ορισμένα καλά κομμάτια - τίποτε συγκλονιστικό όμως - μα το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου τους είναι βασικά μέτριο. Ξεκινάει με ορμή με δύο κομμάτια που αποτέλεσαν και σινγκλ, τα "Red Morning Light" και "Happy Alone", υπάρχει αργότερα μια μελωδία που σε αιχμαλωτίζει, το "California Waiting", και από εκεί και πέρα ένα μακρύ-μακρύ ταξίδι σε μέρη που όλες οι μπάντες λίγο ή πολύ επισκέπτονται, μα δεν βγαίνουν όλες τους απόλυτα κερδισμένες από εκεί. Το μέρος ονομάζεται κυρίως αμερικάνικο ροκ των '70ς (έτσι όπως το δίδαξαν μπάντες σαν τους Lynyrd Skynyrd, τους Allman Brothers ή τους Creedence Clearwater Revival), με επιρροές ενίοτε από country - αλίμονο! - και χωρίς ποτέ να μπορούμε να πούμε ότι ο ήχος αυτός είναι καταδικαστέος, δεν δεχόμαστε να μας πλασάρεται σαν το next big thing!
Το "Youth & Young Manhood" έχει τις στιγμές του, μην φανταστείτε πάντως πως είναι πάρα πολλές. Ελπίζουμε η υπερ-προβολή των ξένων εντύπων να μην καταδικάσει το γκρουπ στην αφάνεια της επόμενης χρονιάς. Απολαύστε ανεμπόδιστα ότι έχει τέλος πάντων να προσφέρει ο δίσκος αυτός, μα μην ξεχάσετε ποτέ ότι φέτος (κι αυτό ισχύει για κάθε χρόνο) υπάρχουν συγκροτήματα καλύτερα που δεν πρόκειται να μάθετε ποτέ ή να προσπεράσετε άθελά σας, επειδή οι εταιρείες τους δεν έχουν τη δύναμη να τα προβάλουν τόσο πολύ όσο προβάλλονται ετούτοι εδώ οι τύποι. Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα στον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας, δεν το μάθατε αυτό τώρα, έτσι δεν είναι;
