Κάπου μεταξύ του μινιμαλιστικού dub techno του Pole και της ηλεκτρονικά μεταλλαγμένης ποπ του Schneider TM (με τον οποίο εμφανίζεται από κοινού live) βρίσκεται ηχητικά και ο Michael Bechet, ο άνθρωπος πίσω από το περίεργο όνομα Kpt.michi.gan. Είναι σίγουρο ότι στη δισκοθήκη του Becket υπάρχουν αρκετοί techno δίσκοι από την περιοχή του Detroit, όπως και αρκετή πειραματική electronica της γερμανικής σχολής. Η δικιά του επιλογή να σταθεί κάπου στη μέση, ώστε ούτε να υποπέσει σε μια μονότονη ρυθμική βάση, ούτε και να καταλήξει σε χαοτικούς πειραματισμούς, έχει αν μη τι άλλο αρκετό ενδιαφέρον και παρουσιάζεται επιμελώς στο Player, Player.
Αυτή η λεπτή ισορροπία είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της μουσικής του Becket, ο οποίος αβίαστα και χωρίς καμία διάθεση εντυπωσιασμού, συνδυάζει τους περίεργους ήχους που παράγει στο laptop του, με μίνιμαλ ρυθμούς, που κάποιες στιγμές εξαφανίζονται εντελώς, για να εμφανιστούν πάλι μετά από μερικά δευτερόλεπτα. Θα μπορούσαν να είναι οι ήχοι από τις εκατοντάδες μηχανές που μας περιτριγυρίζουν στην καθημερινή ζωή μας, συνδυασμένοι με το υπόκωφο βουητό της πόλης και τους χτύπους της καρδιάς μας.
Είναι δύσκολο να φανταστώ πως θα μπορούσε να βγει ένας δίσκος σαν και αυτόν, από κάπου μακριά από το αστικό τοπίο, όπως και το τι συναισθήματα θα προξενούσε σε κάποιον που ζει απομονωμένος στην εξοχή. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι η ζωή των περισσοτέρων μας έχει σχεδόν εγκλωβιστεί στα πλοκάμια των μεγαλουπόλεων, με αποτέλεσμα οι ηλεκτρονικοί ήχοι του cd του Becket να μας φαίνονται πιο οικείοι ακόμα και από τους ήχους της φύσης.
Επειδή όμως αυτές οι σκέψεις μπορεί να γίνουν επικίνδυνα μελαγχολικές και ενδεχομένως τελματώδεις ας επιστρέψουμε στο περιεχόμενο του Player, Player. Στα extra του cd περιλαμβάνεται ένα video του Philipp Geist για το κομμάτι Surf’s Up. Ο νεαρός καλλιτέχνης έχει αναλάβει την visual πλευρά για αρκετούς μουσικούς της σχετικής σκηνής, όπως και τα video clips πολλών και διάφορων, όπως οι Tied & Tickled Trio, Console, Mina κλπ. Επίσης άξιο αναφοράς είναι το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το Hey Brother. Εδώ το κλίμα αντιστρέφεται εντελώς και αυτό που ακούμε δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακουστική μπαλάντα με μελαγχολικά φωνητικά και κάποιους ηλεκτρονικούς ήχους στο background (έτσι για να μην ξεχνιόμαστε).
Εν κατακλείδι, η τελική εντύπωση που αφήνει το άκουσμα του Player, Player είναι του προσεγμένου και καλοδουλεμένου δίσκου. Από την άλλη όμως του λείπουν τα στοιχεία αυτά που θα σε μαγνητίσουν και θα σε κάνουν να επανέλθεις αμέσως σε αυτόν. Συμβαίνει συχνά άλλωστε, ενώ από τη μια τρέφεις εκτίμηση για κάποιες κυκλοφορίες, από την άλλη να τις ξεχνάς για μήνες στα ράφια της δισκοθήκης. Όλοι μας όμως ψάχνουμε το κάτι παραπάνω ... γενικότερα ... έτσι δεν είναι;
