Τα δεκατέσσερα αγωνιώδη μεσ'τη φαινομενική ηρεμία τους, αστικά και βαθύτατα λυρικά και ποιητικά πονήματα της νέας δουλειάς των Emak Bakia κάνουν κρα από το εξώφυλλο: Στριμωγμένες κεραίες και δορυφορικά πιάτα στις έρημες ταράτσες μιας γκρίζας πόλης. Γκρίζες είναι και οι εικόνες που δημιουργούν χωρίς να λένε πολλά, απόμακρες είναι οι φωνές που ενσωματώνουν κυριολεκτικά ή μεταφορικά, θλιμμένες οι ματιές που ανταλλάσσονται στη δημιουργία της καφκικής ατμόσφαιρας τους.
Οι Emak Bakia, δηλαδή οι Abel Hernandez και Coque Yturriaga των Ισπανών Migala, μαζί με τον David fernandez (για ένα φεγγάρι drummer των Aroah), δημιουργούν ένα -από ήρεμο ως σχιζοφρενικό- παζλ ηλεκτρονικών ήχων το οποίο επιβάλλεται να ακολουθήσεις από την αρχή ως το τέλος και να ακούσεις ξανά και ξανά αν πραγματικά επιθυμείς να μπεις στο trip του.
Οι τρεις Μαδριλένοι μπορεί να ξεκινούν και να τελειώνουν την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά με δύο μάλλον ρουτινιάρικα δείγματα ακουστικής φολκ, αλλά ενδιάμεσα μας παρασύρουν σε μία εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα ambient φουτουριστικού backdrop, Warpoειδούς electronica, με κοφτούς ήχους, keyboards, σκόρπια φωνητικά ως μουσικά όργανα.
Μια με έντονα αφαιρετική λογική και μια με έγχορδα που λειτουργούν συγκινησιακά. Στα κρύα και σκοτεινά μονοπάτια στα οποία σ'αφήνουν να περπατήσεις ανιχνεύονται δείγματα του trip-hop μυστηρίου του Tricky, αλλά και πιο βαθιές καταβολές από Kraftwerk, αναδύοντας ένα αέρα αποξένωσης, ιδανικό για μία παράξενη ταινία ανάλογου ύφους.
Τα beats είναι σχεδόν πάντα υπνωτικά, ο ήχος όσο spacey χρειάζεται και ο Matt Elliott βρίσκει το ιδανικό ταίρι του. Τουτέστιν: Αν μας ακολουθήσατε στην προτροπή αγοράς του δίσκου του τελευταίου, κάντε τον κόπο να αναζητήσετε το Frecuencias de un rojo devastador. Και τούμπαλιν, βέβαια. Και τα δύο είναι εξαίρετα έργα οργανικής και ηλεκτρονικής υποβολής για απόλυτα προσωπικές στιγμές.
