Tο πανκ και το χαρντκορ φοριέται πολύ στις μέρες μας, είναι αλήθεια. Η έκρηξη του αμερικανικού αυτού είδους από την εποχή των Green Day, των Offspring και των άρτι αφιχθέντων Sum 41, βοήθησε να ξεπηδήσουν μια πλειάδα συγκροτημάτων με την μέθοδο της Λερναίας Ύδρας: διαλυόταν ένα γκρουπακι, τσουπ ξεπηδούσαν άλλα δυο-τρία στη θέση του. Διαλύονταν δυο χαρντκοράδικες μπαντιτσες της σειράς; Να 'σου τέσσερις, πέντε εκπρόσωποι της Νεουορκεζικης πανκ ροκ σκηνής στο προσκήνιο.
Καλωσορίστε λοιπόν τους The Cable Car Theory. Το λέω αυτό με κάθε καλή πρόθεση γιατί τουλάχιστον τα παιδιά αποφεύγουν άλλοτε τεχνηέντως κι άλλοτε με πιο προφανείς τρόπους να καταντήσουν γραφικοί και να εντάξουν το συγκρότημα τους μέσα στον οχετό των υπόλοιπων ομοίων τους, που έχουν καταληφθεί από μια ακατάσχετη λεκτική διάρροια και μια στιχουργική ποικιλία και ποιότητα άμεσα συναρτωμενη από τα πόσα "motherfuckers" θα εκστομιστούν ανά λεπτό. Όχι, η αλήθεια είναι ότι απέχουν απ' άυτο το θλιβερό ιδίωμα…
Το μουσικό όχημα του τραγουδιστή / κιθαρίστα / ομορφογκόμενου / αρχηγού της μπάντας / μηχανικού ήχου / παραγωγού / παιδιού για τα θελήματα John Farag πήρε σάρκα και οστά το 1997, όταν ο ίδιος και οι Nick Carlucci, Brian Galvin και Joe Cingrana αντί να ακούν το OK Computer, είχαν λιώσει στο παίξιμο τους Nine Inch Nails και τους Ministry - με έξτρα πόνους τους Fugazi, αλλά οι ίδιοι δεν το γνωρίζουν -μην τους το πείτε- θα πέσουν από τα σύννεφα με την ομοιότητα του ήχου τους.
Η μουσική είναι μελωδική -ενίοτε- και άκρως επιθετική -πάντα- ή όπως λέει κι ο Farag "ένα αμάλγαμα του ήχου μας και του ήχου από τις μπάντες που αγαπάμε". Ο ήχος ώρες ώρες είναι πολύ βάρβαρος για τα αυτιά μου (ο γράφων στα άγουρα χρόνια της εφηβείας του ετύγχανε λάτρης της μεταλ μουσικής , όποτε σκέψεις του στυλ "ωχ, ρε γαμώτο σε κάνα φλώρο μπριτποπά -sic- έχουμε πέσει", παρακαλώ να αποσυρθούν άμεσα και διακριτικά από τον εγκέφαλο σας…), κάποιες στιγμές η κιθάρα φέρνει στο νου τον Edge αν έπαιρνε πόδι από τους U2 κι αντικαθιστούσε τον Twiggy Ramirez, οι αλλαγές στα τέμπο και στα κουπλε / ρεφρέν είναι ενδιαφέρουσες, τα φωνητικά άλλοτε βαρετά αλλά άλλοτε εντυπωσιακά -γενικά είναι μια μπερδεμένη φάση. Δεν πέρασα άσχημα, αλλά ομολογώ πως δεν ήταν κι η καλύτερη μου, ίσως γιατί έχω ξεπεράσει αυτή τη φάση του χαρντκορ. Οι οπαδοί της μουσικής αυτής πάντως νομίζω ότι θα μείνουν ευχαριστημένοι. Και οι Psychograndmammas θα τρίβουν τα χέρια τους …
