Το εκ Seattle ορμώμενο κουαρτέτο επιδίδεται κυρίως σε αλά Spacemen 3 και My Bloody Valentine-ικούς κιθαριστικές επιθέσεις, πότε μελωδικές και πότε θορυβώδεις.
Ο δίσκος ξεκινάει με μία άσκηση post-rock ύφους, το Steve's Basement, στο οποίο θορυβούν μάλλον φλύαρα και χωρίς κάποιο σπουδαίο όραμα να οδηγήσουν την μελωδική γραμμή του κομματιού κάπου συγκεκριμένα. Περισσότερο σαν τζαμάρισμα ακούγεται, που το κυριότερο όπλο του είναι η δυναμική του παιξίματος των οργάνων.
Γενικά οι συνθέσεις τους δεν είναι ιδιαίτερα ευέλικτες. Διατηρούν ως επί το πλείστον μία ρυθμική και υποτυπώδη μελωδική γραμμή σαν βάση και κλιμακώνουν τις εντάσεις τους, προσθέτοντας και αφαιρώντας όργανα από την ενορχήστρωση. Ακόμα και αυτές οι εναλλαγές του Semaphone ακούγονται λίγο προβλέψιμες και δύσκαμπτες. Τους λείπει η ευφυία των Spiritualised και η συναισθηματική φόρτιση των μελωδιών των Mogwai, για να καταφέρουν να μας αποσπάσουν την προσοχή και το ενδιαφέρον.
Ο δίσκος λειτουργεί περισσότερο σαν background άκουσμα, μιας και η προσεκτική ακρόαση μάλλον κουράζει έπειτα από ορισμένες χρήσεις του repeat. Μία στιγμή που θα λέγαμε πως ξεχωρίζει είναι το αλά Sonic Youth, Rhode Island Freakout.
Εν κατακλείδι, στο σύνολό του διαθέτει ορισμένες στιγμές που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αλλά ακόμα και αυτές είναι διάσπαρτες μέσα στις συνθέσεις τους. Ίσως να χρειάζονται ένα πιο γενικο όραμα για την επόμενη φορά και περισσότερη προεργασία στη δομή των συνθέσεών τους.
