O John Hiatt είναι η αλήθεια ότι έχει διανύσει μέχρι τώρα μια πολύ παράξενη πορεία: Ποτέ δεν γνώρισε την εμπορική επιτυχία που του άξιζε, αλλά από την άλλη πλευρά έβλεπες καλλιτέχνες του διαμετρήματος των Bonnie Raitt, Ronnie Milsap, Dr. Feelgood, Iggy Pop, Three Dog Night και Neville Brothers να διασκευάζουν τραγούδια του και να τον οδηγούν -έστω και μ' αυτό τον τρόπο- στους κατάλογους επιτυχιών.
Από τη μια ξεκίνησε την καριέρα του το 1974 -γεγονός που λίγος κόσμος γνωρίζει, ειδικά στη χώρα του- κι από την άλλη κέρδισε το Βραβείο Country Music Award της BMI το 1991 (αυτό κι αν γνωρίζουν ακόμη λιγότεροι rednecks)! Και είχε κοτζάμ Μπομπ Ντιλαν να μιλάει γι'αυτόν και να στάζει μέλι (και να διασκευάζει κι ένα τραγούδι του ένα δυο χρόνια μετά…).
Η ίδια η ζωή του είναι το ίδιο ταραχώδης: Αποτυχημένοι γάμοι, διαζύγια (κάποιος σοφός είχε είχε διακηρύξει λίγα χρόνια πριν πως "no woman, no cry", αλλά ο Τζώνης δεν τον άκουσε!) προβλήματα αλκοολισμού, μόνιμος ένοικος για ένα διάστημα των κλινικών rehab. Πως τα φέρνει η ζωή όμως: 2 χρόνια μετά την αποτοξίνωση, ο Hiatt έμελλε να κυκλοφορήσει το breakthrough album της καριέρας του κι αυτό που έκανε τη μουσική του γνωστή στις μάζες (αν δεν είχε βέβαια και τον Ry Cooder από πίσω, δεν ξέρω αν το εγχείρημα θα αποδεικνυόταν το ίδιο επιτυχημένο…). Το "Bring The Family" σάρωσε τα τσαρτς (στο Νο 107 έφτασε, αλλά το νούμερο αυτά είναι "τυφώνας" για τα Hiatt-ικα δεδομένα) και ουσιαστικά τον έβαλε για πρώτη φορα μετά από 13 χρόνια καριέρας στο μουσικό χάρτη.
Στο σήμερα τώρα. Το σήμερα ακούει στον τίτλο Beneath This Gruff Exterior και αντί να αποδίδεται στον John Hiatt & the Goners, πιο ταιριαστό θα ήταν να θεωρείται δίσκος του Sonny Landreth, κιθαρίστα των Goners. Τα συνθετικά credits του ανήκουν σχεδόν εξ ολοκλήρου, η κιθαριστικη δουλειά που έχει γίνει σε όλα τα κομμάτια έχει χρόνια να παρουσιαστεί σε άλμπουμ του Hiatt, αλλά γενικά όλο το rock'n'roll feeling του δίσκου μου φαίνεται ότι χρωστάει πολλά στην πένα του Sonny. Με δυο λόγια; Το παλικάρι κλέβει την παράσταση (καλά, αυτό δεν είναι και δύσκολο να γίνει με έναν άνθρωπο τόσο χαμηλών τόνων σαν τον Hiatt, αλλά τέλος πάντων…).
Η παραγωγή του Don Smith είναι καθαρή κι αφήνει το κάθε όργανο να κάνει το "κομμάτι" του, δίχως να στερεί από τα υπόλοιπα όργανα μια σημαντική μερίδα στο μουσικό τοπίο και η φωνή του Τζον -αν κι ακούγεται για πρώτη φορά κάπως κουρασμένη- συνεχίζει, ελέω και των τελικών μίξεων ασφαλώς, να ακούγεται "ροκενρολαδικη", ιδιαίτερα σε τραγούδια όπως τα "How Bad's the Coffee" και "Almost Fed Up With the Blues" (κι εμείς τα βαρεθήκαμε τα μπλουζ Τζον, δόξα σοι ο πανάγαθος, βρέθηκε κάποιος να το πει…). Το πρόβλημα είναι ότι η τελική αίσθηση όμως που σου αφήνει το Beneath This Gruff Exterior, πέρα από το ότι περνάς ευχάριστα, είναι λίγο άγευστη. Και έχω την εντύπωση ότι πλέον δεν μας αρκεί να παίζει κάποιος καλά, ακόμη κι αν είναι αυτού του διαμετρήματος.
