Ωραία λοιπόν, έφυγε ο Graham Coxon από το συγκρότημα (ή τον έφυγαν, που λένε, κανείς μάλλον δεν ξέρει τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν στην αποχώρησή του), και βρέθηκαν αρκετοί να πουν ότι τώρα επιτέλους, με τούτο το νέο τους άλμπουμ, το συγκρότημα μπόρεσε να δείξει το αληθινό, προοδευτικό του πρόσωπο.
Στην πραγματικότητα, οι Blur βρίσκονταν ήδη σε μια περίεργη και κρίσιμη καμπή της θριαμβευτικής καριέρας τους, και πολλοί ήταν αυτοί που καραδοκούσαν να τους λιανίσουν για ένα ενδεχόμενο στραβοπάτημά τους (κάτι βέβαια που ισχύει εδώ και πολλά χρόνια, από το ξεκίνημά τους θα λέγαμε, αλλά η δυστυχία είναι ότι σχεδόν ποτέ το συγκρότημα δεν τους έχει κάνει τη χάρη να παρουσιάσει μια αντικειμενικά αδύναμη κυκλοφορία και να δεχτεί δικαιολογημένα πυρά).
Τα καλά νέα είναι ότι ούτε και αυτή τη φορά μπορεί κανείς να στοιχειοθετήσει ασφαλείς κατηγορίες προς το γκρουπ, αφού το "Think Tank" είναι και πάλι ένας απ' τους δίσκους που ξεχωρίζουν για ένα σωρό αιτίες μέσα στη δισκογραφική παραγωγή της χρονιάς που τους γέννησε, κι ως εκ τούτου, στέκεται υπερήφανα ανάμεσα στα υπόλοιπα διαμάντια που έχουν ως ηχογραφημένο ενεργητικό οι Blur.
Το γεγονός ότι το άλμπουμ αυτό είναι εξαιρετικό δεν έχει να κάνει με την απουσία του Coxon απ' το συγκρότημα, προσωπικά θεωρούμε ότι ελάχιστες διαφορές θα είχε αν ο nerd από το Camden ήταν εκεί με την κιθάρα του. Εξάλλου μπορούμε βιαστικά να θυμηθούμε τις πρωτοποριακές στιγμές στις οποίες προσέφερε κι εκείνος τις ιδέες του: "Death Of A Party", "Trimm Trabb", ακόμη και το "Music Is My Radar" που αποτελούσε μέχρι πρόσφατα την τελευταία ηχογραφημένη δουλειά της μπάντας. Απλά, το πιθανότερο είναι να τέθηκε θέμα ηγεμονίας και να επικράτησε ο ισχυρότερος σε status και επιρροή του γκρουπ. Υποψιαζόμαστε ότι η ιδέα ηχογράφησης στο Μαρόκο ακούστηκε στα αυτιά του Coxon σαν το πιο παράλογο πράγμα του κόσμου, κι επήλθε το σχίσμα…Δεν είναι τυχαίο άρα το ότι το "Think Tank" ακούγεται σαν ένα μείγμα των παλιών καλών Blur, σε συνδυασμό με τα δύο άλλα projects του Damon Albarn, τους Gorillaz δηλαδή καθώς και το ηχογραφημένο με ντόπιους μουσικούς άλμπουμ του "Mali Music".
Γίνεται επομένως αντιληπτό ότι ο δίσκος είναι πολυσχιδής και εξ ορισμού ενδιαφέρων, ενώ οφείλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι το τρίο πια βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα δημιουργική και εμπνευσμένη φάση του. Ξεχάστε ασφαλώς τα στοιχήματα για το ποια τραγούδια θα χτυπήσουν υψηλές θέσεις στους πίνακες επιτυχιών (με αυτά ασχολούνται ακόμη οι "ανταγωνιστές" Oasis…), εδώ μιλάμε πλέον με ποιοτικά ποσοστά που αφορούν στην ευρηματικότητα, τη συνθετική φαντασία και την καλλιτεχνική ακεραιότητα.
Οι Blur προχωρούν ένα βήμα μπροστά όπως εξάλλου οφείλουν στον εαυτό τους και τους ακροατές τους, με μια σειρά από εξαιρετικά κομμάτια που σε ρουφούν μέσα τους με το κάθε νέο άκουσμα (και προσοχή, μην ξεχάσετε ποτέ ότι μιλάμε για έναν δίσκο που χρειάζεται κάποια παραπάνω ακούσματα για να αποκαλύψει τις χάρες του, μην βιαστείτε να τον απορρίψετε με ένα άκουσμα γιατί θα χρειαστεί στο μέλλον να πάρετε πίσω τα λόγια σας, κι ενώ θα έχετε ήδη εκτεθεί!) και σου κολλάνε άσχημα και εκνευριστικά όταν ανυποψίαστος βαδίζεις στο δρόμο ή σηκώνεσαι από το κρεβάτι για να ξεκινήσεις την ημέρα σου. Απτότερο παράδειγμα των παραπάνω, το πρώτο σίνγκλ του δίσκου "Out Of Time", ένα απ' τα καλύτερα δείγματα ζωγραφικής με νότες για τη φετινή χρονιά. Φαινομενικά μελαγχολικό και εσωστρεφές, στον γράφοντα δημιουργεί παραδόξως συναισθήματα άπειρης ευφορίας και ψυχολογικής ανάτασης. Το κομμάτι είναι ακόμη κι ένα αριστούργημα παραγωγής, με αντιφατικούς ήχους στο ρεφρέν - μια μοχθηρή, παραμορφωμένη φωνή δημιουργεί ένα αλλόκοτο φόντο για εύθραυστους κρυστάλλινους ήχους που σπάζουν στα χέρια μας - και κορυφαία ερμηνεία απ' τον Albarn. Με δύο λόγια, απίστευτα μαγευτικό και όμορφο.
Υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές για να σε τραβήξουν στο δίσκο: το "On The Way To The Club" παίζει με την ιδέα ενός υπνωτικού βόμβου και ενός υπόγειου χορευτικού ρυθμού, σε παραπέμπει όμως οπουδήποτε αλλού εκτός από ένα club, ενώ το ίδιο ισχύει για το εξίσου ρυθμικό και σοουλίζον "Brothers And Sisters" που θα ήταν αυτό που θα παίρναμε αν βάζαμε τον Jimi Tenor στο ίδιο στούντιο με τους Happy Mondays σε χαλαρωμένη φάση.
Για τις χορευτικές πίστες -των indie clubs για να διευκρινίσουμε- υπάρχει μια νέα εκδοχή του "Bugman" με τίτλο "Crazy Beat" - εκεί που συναντάμε τον Norman Cook να βάζει το χέρι του στην παραγωγή χωρίς εμφανείς για το στυλ του τροποποιήσεις, στα υπόλοιπα τη δουλειά κάνει ο παλιός τους συνεργάτης Ben Hillier και κάπου κάνει ένα πέρασμα απ' την κονσόλα και ο William Orbit - ενώ στο "We've Got A File On You" οι Blur θυμούνται τα ξεσπάσματα αδρεναλίνης και ηλεκτρικής έντασης του "B.L.U.R.E.M.I.".
Και τα λοιπά και τα λοιπά… Στο "Moroccan Peoples Revolutionary Bowls Club" μια παρέα από Νεοϋρκέζους electro παραγωγούς αποφασίζουν να επαναθέσουν εκ νέου τους κανόνες της ethnic μουσικής μόδας, στο "Sweet Song" η θλίψη ενός τραγουδιού αγάπης φέρνει με περίσσια ευκολία δάκρυα στα μάτια, ενώ στο "Battery In Your Leg" - το μοναδικό κομμάτι που ο Graham Coxon αναφέρεται ανάμεσα στους συνθέτες, οπότε συμπεραίνουμε ότι μάλλον παίζει κιόλας σ' αυτό - ηχούν μεγαλειώδεις και τεράστιοι όσο και οι Cocteau Twins παλιότερα. Και ο κατάλογος έχει μπόλικα ακόμη δείγματα εκλεκτικού ηχητικού γούστου και ζηλευτής συνθετικής φινέτσας.
Οτιδήποτε παραμουσικό συνοδεύει αυτή την κυκλοφορία οφείλει να εξοριστεί στις στήλες με τα νέα (βλέπε κουτσομπολιά) των ανάλογων εφημερίδων και ιστοσελίδων. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι ότι οι Blur έχουν επιστρέψει δυνατοί και γεμάτοι αυτοπεποίθηση με ένα δίσκο που τους διατηρεί στις υψηλότερες θέσεις με τις σπουδαιότερες Βρετανικές μπάντες (κι όχι απαραίτητα ποπ χαρακτήρα) και που είναι γεμάτος με καταπληκτικές μουσικές στιγμές.
Δεν σημειώνουν κανένα άλμα με τούτο το δίσκο, αρκεί όμως που διατηρούν τα υψηλά τους στάνταρ και που ανανέωσαν το ενδιαφέρον μας για την Τέχνη τους. Εμένα αυτό μου αρκεί και μου περισσεύει θα μπορούσα να πω, και με αυτή την παρατήρηση σας αφήνω για να τον ακούσω άλλη μια φορά.
