Η είδηση που έφτασε στα χέρια μου, μου προκάλεσε το γέλωτα και τη θυμηδία: «το σινγκλ 'Red White and Blue' έχει γίνει ο εναλλακτικός εθνικός ύμνος του Στρατού μας που μάχεται στο Ιράκ» (Wireless Flash news, April 4, 2003).
Οι Gary Rossington, Johnny Van Zant, Billy Powell, Rickey Medlocke, Hughie Thomasson, Michael Cortellone, Ean Evans, Dale Krantz Rossington, Carol Chase μεγάλωσαν και μυαλό δεν έβαλαν. «Στο νέο μας δίσκο έχουμε ένα συνδυασμό από παλιούς καλούς Skynyrd, νέους κι επίσης καλούς Skynyrd, αλλά και Skynyrd με εμπορικό ήχο», λέει ο Johnny, αδελφός του μακαρίτη αδελφού του Ρονι και οι 50ρηδες μπυροκοιλιάδες τσοπεράδες με τα μούσια και τα μακριά μαλλιά παραληρούν σε κάθε του νέα δήλωση, επειδή είναι «ο αδελφός του καημένου του Ρονι». Όπως βλέπετε κι εσείς το νέο line up της μπάντας έχει μερικά νέα μέλη: ο Rickey Medlocke των Blackfoot και ο Hughie Thomasson των Outlaws (άλλα δυο πρώην κορυφαία southern rock συγκροτήματα), ο Billy Powell στα Keyboard και ο ντραμερ Michael Cartellone, ενώ πρόσφατα ο πρώην μπασιστας των Outlaws, Ean Evans, αντικατέστησε τον Leon Wilkeson, ιδρυτικό μέλος της μπάντας που αποδήμησε εις μέρη χλοερά και μέρη αναπαύσεως.
Ανοίγω παρένθεση: Χρειαζόμαστε αλήθεια το νέο άλμπουμ των Lynyrd Skynyrd; Η έρμη δισκογραφία έχει όντως ανάγκη από νέες ηχογραφήσεις με τη σφραγίδα ενός παραπαίοντος κι ημιθανούς σχήματος που για 6-7 χρόνια μεσουράνησε -και δικαίως- στο μουσικό στερέωμα, έβγαλε καμία δεκαριά -ίσως και παραπάνω- μεγάλα και διαχρονικά τραγούδια κι έκανε τον κύκλο του, όπως κάθε μπάντα; Η απάντηση είναι όχι. Το ζήτημα είναι ότι όλοι όσοι κατέχουν μια κομβική θέση στην εξουσία, όταν αποτελούν πνευματικούς, πολιτικούς ή θρησκευτικούς ταγούς για μια μερίδα ανθρώπων, πρέπει να καταλαβαίνουν ότι κάποτε ήρθε και γι'αυτους η ώρα να αποσυρθούν πριν τους πάρει ο ολοκληρωτικός κατήφορος. Να αποχωρούν από την ενεργό δράση με ψηλά το κεφάλι κι όχι ως κακέκτυπο αυτού που κάποτε ήταν. Κι αν με ρωτάγατε «θα πήγαινες σε μια συναυλία των Skynyrd αν ερχόντουσαν στην Ελλάδα;», θα σας απαντούσα «ασφαλώς, αν και τους έχω ήδη δει στην Αγγλία». Αλλά «It's better to burn out than to fade away», όπως λέει κι ο φίλτατος Νιλ. Κλείνει η παρένθεση.
Στο δια ταύτα τώρα: Το "Mad Hatter" αποτελεί ένα φόρο τιμής στον μακαρίτη Wilkeson -ο τίτλος είναι το παρατσούκλι του- επειδή είχε γενικά μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά κι έκανε συλλογή από καπέλα, τα οποία βέβαια φορούσε πάνω στη σκηνή... Το "Funked Up" μιλάει για τη μεταθανάτια ζωη και τις επιπτώσεις που φέρνει ο θάνατος κάποιου στον περίγυρο του, το "Life's Lessons" κινείται στην ίδια μοίρα, με ηθικοπλαστικές αναφορές και διάφορα αλλά τινά σπαστικά και δασκαλίστικα που τα βαριέμαι αφόρητα. Ακούστε στίχο και βγάλτε συμπεράσματα: "...You think you know it all/but you're heading for a fall/to make it back again/you'll have to crawl....when we look back and see what we've done will we be proud or ashamed... Is this another life's lesson too late?". Το "Hell or Heaven" διηγείται τη ζωή κάποιου που έκανε όλες τις λάθος επιλογές (ναρκωτικά, γκόμενες κτλ.), που διάλεξε τον Δρόμο της Κακίας κι ουχί τον Δρόμο της Αρετής. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.
Το "Jake" είναι ένα τραγούδι που θα έκανε ακόμη και τον ντοκιμαντεριστα Μαικλ Μουρ να διαρρηγνύει τα ιμάτια του και να αναρωτιέται «για ποιο λόγο κάνω όλο αυτό το τρέξιμο και πλακώνομαι με όλο τον κόσμο σχετικά με την οπλοκατοχή, αφού ακόμη κι αυτοί οι Skynyrd με γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι;». Η ιστορία πάει ως εξής: Πατέρας πιάνει την κόρη του εν ώρα ερωτικής διεγέρσεως μετά του γκόμενου της, βγάζει όπλο να τον σκοτώσει, αλλά ο πυροβολισμός σκοτώνει τελικά τον πατέρα! Περιμένουμε και την ταινία με πρωταγωνιστή/ψυχάκια/πατέρα τον Τσάρλτον Ιστον!
Τα "That's How I like It", "Pick'em Up" και "Sweet Mama" είναι οι κλασικοί Skynyrd-ικοι ύμνοι στους "hard working people of America" και φτάνουμε στο τραγούδι που μου έκανε τη μεγαλύτερη -αλγεινή- εντύπωση: το "Dead Man Walking", έναν πραγματικό ύμνο στη μισαλλοδοξία και την έλλειψη ανεκτικότητας. Κάποιος σκοτώνει κατά λάθος ένα νεαρό παιδί κι ο πατέρας του νεκρού παίρνει το νόμο στα χέρια του και κάνει τη πόλη λαμπογυαλο. Είναι σοβαρά πράγματα τώρα αυτά;
Η οποία αναφορά ΔΕΝ έγινε στο μουσικό μέρος του δίσκου, έγινε ηθελημένα, αφού ηχητικά όλα τα άλμπουμ των Skynyrd μοιάζουν, κι αυτό δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Τουλάχιστον στον τομέα αυτό ξέρετε τι θα ακούσετε!
Συμπερασματικά, ενδείκνυται μόνο για αμετανόητους φαν των Skynyrd και για κανέναν άλλον.
