Θέλω να το γράψω με απλά λόγια, χωρίς επίθετα συμπυκνωμένου νοήματος. Η μουσική του Philip Glass για την ταινία του Stephen Daldry "The Hours" είναι το ωραιότερο soundtrack της κινηματογραφικής χρονιάς.
Ο Philip Glass είναι από τους σπουδαιότερους σύγχρονους συνθέτες. Η μουσική του έχει την ικανότητα να διεγείρει εκείνες τις νευρωνικές απολήξεις του ακροατή, ώστε να τον οδηγεί σε ένα υπερβατικό επίπεδο εκτίμησης της μουσικής πρωτίστως γι' αυτό που είναι ως ήχος (αφηρημένα και θεωρητικά) και δευτερευόντως για το αίσθημα που προκαλεί. Στο The Hours ο Glass εμποτίζει τόσο λυρικά τα μέτρα του με αποτέλεσμα η συναισθηματική ποιότητα των θεμάτων του να μην έχει προηγούμενο.
Η ταινία διατρέχει χώρο-χρονικά τρεις εντελώς διαφορετικές περιόδους. Παρόλ'αυτά ο σεναριακός πυρήνας είναι κοινός και στις τρεις ιστορίες. Το πνεύμα της Virginia Woolf με όχημα το αριστούργημά της Mrs. Dalloway, ενώνει τη μοίρα τριών γυναικών. Εκεί που λίγο Mahler για την πρώτη ιστορία (1920), Steiner για τη δεύτερη (1950) και Nyman για την τρίτη θα ήταν αρκετό, ο Glass καταργεί τα ασαφή όρια των ιστοριών (στην ουσία ο γυναικείος χαρακτήρας είναι ένας, οι εκφάνσεις του είναι τρεις) και παραδίδει ένα εμπνευσμένο θέμα στο πιάνο, που με την τεχνική του leitmotif αναπτύσσεται στο σύνολο του άλμπουμ.
Στο soundtrack ο ήχος του πιάνου κυριαρχεί (σόλο ή με τη συνοδεία ενός κουαρτέτου εγχόρδων). Ο μινιμαλιστής Glass εμμένει στην απλότητα των συνθέσεών του, αλλά αρκετές φορές η χρήση τους γίνεται αρκετά περίπλοκη. Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα η δομή του Morning Passages, η ασυμμετρία στις επαναλήψεις του Tearing Herself Away και το ομώνυμο The Hours που μεταλλάσσεται σε ανείπωτο συναισθηματικό έπος.
Αξιόλογο στοιχείο στη μουσική του Glass, είναι και η ικανότητα να εμπνέεται άμεσα από την εικόνα. Δεν είναι τυχαία η ενασχόλησή του με τη μουσική υπόκρουση ταινιών του βωβού κινηματογράφου (Dracula, La Belle et la Bette) και μη ξεχνάτε και την τριλογία των qatsi. Στο The Hours όπου τα σύμπαντα των ιστοριών πατούν σε παράλληλες διαδρομές, βρίσκει πρόσφορο έδαφος να εφαρμόσει τις μινιμαλιστικές εμμονές του κάνοντας πρακτική των βασικών τους αρχών. Μια Ιστορία - Ένα Μουσικό Θέμα. Λεπτομέρειες της Πλοκής - Παραλλαγές στα Μοτίβα. Η τεχνική και η έμπνευση στην υπηρεσία του κατακερματισμού και της αναδόμησης ενός (φαύλου) μουσικού κύκλου. Βέβαια τα εύσημα χρεώνονται και στον σκηνοθέτη Stephen Daldry που χρησιμοποίησε υποδειγματικά τη μουσική.
Ο μινιμαλισμός (αν και παράδοξο) στοχεύει στην εγρήγορση του πνεύματος. Καταπιάνεται με το πάθος για απόδραση μέσα από τα σιωπηρά στεγανά ενός κόσμου επαναλήψεων. Τόσο η μουσική στο The Hours, όσο και η θεματική της ταινίας, ταυτίζονται σ' αυτό. Γι' αυτό το λόγο η μουσική ακούγεται καλαίσθητη στον κινηματογράφο. Όμως ακόμα κι όταν πατήσετε το play στο cd σας, η δυναμική των μελωδιών δεν χάνεται στο ελάχιστο. Το τελευταίο είναι σημαντικό και σπουδαίο επιχείρημα για να σας πείσει να επενδύσετε (και όχι απλά να αφιερώσετε) ώρες για την ακρόασή του.
