Έχουμε φτάσει στο 6ο αισίως στούντιο άλμπουμ από τον πάντα εκλεκτικό και ιδιαίτερο Ben Harper κι ακόμα συνεχίζει να μας τραβά το ενδιαφέρον με τις μελωδίες του. Εδώ μπερδεύει με πολύ γούστο αρκετά και ποικίλα μουσικά είδη και αναφορές, φτιάχνοντας έναν δίσκο που θα μπορούσε άνετα να ήταν συλλογή, παρά ολοκληρωμένο άλμπουμ.
Και το παραπάνω μπορεί να χρεωθεί είτε στα θετικά είτε στα αρνητικά, ανάλογα με την διάθεση και τα προσωπικά μουσικά γούστα, επειδή ακριβώς οι μουσικές του προτάσεις εδώ είναι ποικίλες και περνάνε από διάφορα στυλ. Από την πλευρά μου αυτό που πρέπει να ομολογήσω είναι ότι με ό,τι κι αν καταπιάνεται σε αυτό το άλμπουμ, διακρίνεις μία μουσικά ευφυή πρόταση.
Ανακατεύει ακουστικά όργανα με soul φωνητικά δεύτερα ή και πρώτα και μπασογραμμές που φλερτάρουν με το funky συναίσθημα και φτιάχνει ένα ήχο uplifting και κατά κάποιο τρόπο χορευτικό.
Κορυφαίες στιγμές το When It's Good και το folky Diamonds On The Inside, με ένα sixties feeling που σε παρασέρνει σαν μεσημβρινή καλοκαιρινή αύρα. Αντιθέτως στις αδύναμες στιγμές του άλμπουμ τοποθετούμε το Brown Eyed Blues, στο οποίο δεν του βγαίνει το πείραμα με το funky blues.
Γενικά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για αρκετά από τα πειράματά του στο υπόλοιπο του άλμπουμ, όπου σε 3-4 τραγούδια πειραματίζεται με hard rock, blues και funk κυρίως φόρμες και ο συνδυασμός ενός καινούριου ήχου που προκύπτει από το παίξιμο και τον τρόπο ηχογράφησης των διαφόρων οργάνων, με το παλιομοδίτικο της φόρμας της συνθέσεων οδηγεί σε ένα μη απόλυτα ταιριαστό συνδυασμό. Όμως, αν εξαιρέσετε το So High So Low, με τα χαoτικά σολο στην κιθάρα, ακόμα και αυτά τα τραγούδια κρύβουν μία εσωτερική δύναμη, που αυτή είναι και η ουσία, τελικώς, της μουσικής του Ben Harper.
Το να πειραματίζεται με ποικίλες μουσικές φόρμες, αναζητώντας το διαφορετικό, είναι σίγουρα στα υπέρ του κάθε καλλιτέχνη. Εδώ το κάνει αυτό με το παραπάνω ο Ben Harper, τις περισσότερες φορές, δε, αρκετά επιτυχημένα...
