Ο Kelly Joe Phelps αν και λίγα χρόνια στο χώρο της δισκογραφίας (από το 1995 και μετά) έχει αποδείξει ότι είναι ένας ηχητικός χαμαιλέοντας. Κινήθηκε αρχικά στο χώρο της free jazz, έφτασε στα λημέρια του Tom Waits, ταυτοποιήθηκε με τον Bruce Springsteen, οικειοποιήθηκε την ταυτότητα του blues μουσικού και πλέον στα 2003 κυκλοφορεί έναν δίσκο που εκτός ότι κρύβει όλα τα παραπάνω ερεθίσματα, «ντύνεται» με μία ξεκάθαρη country περιβολή η οποία πηγάζει κυρίως από ακουστικές και slide κιθάρες. Μπέρδευτήκατε; Προσωπικά πάντως λυπάμαι προκαταβολικά που δεν έχει τύχει να ακούσω κάμία από τις προήγουμενες δουλειές του, οπότε και αδυνατώ να συγκεκριμενοποιήσω την εξέλιξη τόσο στον ήχο όσο και στη συνθετική δεινότητα.
Αυτό όμως δεν μας αποτρέπει από το να εκφράσουμε τον υπέρμετρο θαυμασμό μας για έναν δίσκο ξεχωριστό και πανέμορφο συνάμα. Πιο συγκεκριμένα ο δίσκος διακατέχεται από μία υπέροχη γεύση που προσδίδει πρώτα η κιθάρα του διάσημου Bill Frisell και κατά δεύτερον η γλυκιά χημεία της φυσαρμόνικας, του βιολιού και του ακκορντεόν. Το δεύτερο σκέλος είναι και αυτό που δίνει το πρώτο ερέθισμα στο αυτί του ακροατή κυρίως μέσω του δεύτερου κομματιού του δίσκου “Window Grin”. Στα υπόλοιπα 49 λεπτά του δίσκου, και στα σημεία όπου έρχονται «αντιμέτωπα» η folk με την jazz και το blues, το αποτέλεσμα είναι λίγο πιο σκληρό αλλά καλλιτεχνικά μαεστρικό.
Αν και απέχει από τον χαρακτηρισμό του avant-garde, το “Slingshot Professionals”, απέχει εξίσου από το mainstream. Είναι πολύ απαιτητικό και εκ των προτέρων είμαι σίγουρος ότι θα το λατρέψουν όλοι οι μουσικοί, επαγγελματίες και μη. Η φωνητική διάσταση του δίσκου είναι επίσης μία αφορμή για ατέλειωτες συζητήσεις. Πότε βελούδινος πότε τραχύς ο Phelps φλερτάρει με τη διαχωριστική γραμμή Waits και Springsteen ενώ δεν ξεχνά να αποδώσει εύσημα στους ογκόλιθους των blues. Ανοίγοντας δε και το βιβλιαράκι με τους στίχους, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία φρέσκια και απαστράπτουσα γραφή που αποφεύγει δεξιοτεχνικά όποια κλισέ και αγγίζει ποιητικές αναφορές.
Η γοητευτική επίδραση του “Slingshot Professionals” είναι κάτι παραπάνω από θεραπευτική. Συστείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους όσους δεν φοβούνται το εκλεπτυσμένο fusion των δύστροπων ήχων της Αμερικής και φυσικά σε όλους που έχουν ανοικτό αυτί για κάτι διαφορετικό όσο και αν κρύβεται επιμελώς με τα πρώτα ακούσματα. Εξαιρετικό παίξιμο μουσικών οργάνων, μαγευτική φωνή, άψογοι στίχοι. Δεν νομίζω να θέλει κανείς κάτι παραπάνω.
