1991: μια μεγάλη χρονιά για την Μουσική. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ο γράφων, πιτσιρίκι Γυμνασίου τότε, μηχανευόταν τρόπους να αυξήσει το εισόδημα του χρησιμοποιώντας γκεμπελικές τακτικές και σκαρφιζομενος οτιδήποτε προκείμενου να βγάλει τον "μουσικό άρτο τον επιούσιο". Στα χέρια του πέφτει τότε ένα αγγλικό μουσικό περιοδικό με αφιέρωμα στα 100 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών με πρώτο πρώτο έναν …Λοχία Πιπερη και Νο2, ένα παράξενο άλμπουμ με ακόμη πιο παράξενο τίτλο -και ένα ακόμη πιο μυστηριώδες εξώφυλλο που απεικόνιζε μια ακτίνα φωτός να διαπερνά ένα πρίσμα (σκράπας στη Φυσική ων, έπρεπε να περάσουν 3-4 χρόνια για να καταλάβω τι στην ευχή συμβόλιζε αυτό…). Η επιλογή που πρυτάνευσε την επόμενη μέρα είναι η αιτία που σήμερα κάθομαι και γράφω το άρθρο αυτό που θα μπορούσε κάλλιστα να ονομάζεται εναλλακτικά και "ο δίσκος που μου άλλαξε την ζωή". Και μου άλλαξε τη ζωή όχι μόνο σε μουσικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο θεώρησης των πραγμάτων και των καταστάσεων γύρω μου, τόσο πολύ ώστε να θεωρώ τους Φλουντ συνυπεύθυνους μαζί με γονείς και φίλους για ο,τι είμαι και αντιπροσωπεύω στα 27 μου.
Δέκα ακριβώς χρόνια μετά, το 2001, θα πραγματευόμουν το άλμπουμ αυτό ως θέμα Διπλωματικής Εργασίας κατά το Μεταπτυχιακό μου στην Αγγλία, έτσι για να "δέσει ο τραχανάς" (κατά το λαϊκότερον) και να ολοκληρωθεί ένα παζλ το οποίο ξεκίνησε να φτιάχνεται το πρωινό εκείνο του Σεπτεμβρίου σε ένα υπόγειο με δίσκους στο Μοναστηράκι.
Ειλικρινά θα μπορούσα να μιλώ με τις ώρες για το Dark Side, αλλά από την άλλη πλευρά νιώθω ότι δεν υπάρχει πια τίποτα να πούμε γι'αυτό που να μην έχει ήδη ειπωθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Συγκαταλέγω μέσα στις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου εκείνο το καλοκαίρι του 1997, όταν κατόπιν παρακινήσεως του αγαπητού Γιάννη Πετριδη και της εκπομπής του "Από τις 4 ως τις 5", νοίκιασα σε βιντεοκασέτα τον "Μάγο του Οζ" (την αυθεντική ταινία του 1938 με την Τζουντι Γκαρλαντ) και άφησα και τις πέντε μου αισθήσεις να ταξιδέψουν σε κάτι που ούτε καν μπορούσα να διανοηθώ και που σας προ(σ)καλώ να το κάνετε κι εσείς, βάζοντας το άλμπουμ και την ταινία να ξεκινήσουν την ίδια ακριβώς στιγμή (έχοντας την ταινία στο mute και αφήνοντας το dark side να λειτουργήσει ως το ιδανικό soundtrack). Το τι θα δείτε κατά τη διάρκεια των δύο αυτών ωρών είναι έκπληξη, αλλά σας εγγυώμαι ότι θα μείνετε με ανοικτό το στόμα, από αυτά που θα βιώσετε.
Αντιγράφω από το εκτενές άρθρο του γράφοντα στο Βημαgazino Aρ.126, 9-3-2003: "To άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα Abbey Road Studios με την πολύτιμη αρωγή του μηχανικού ήχου Αλαν Παρσονς, ο οποίος με τη δουλειά του έθεσε νέα στάνταρ σε αυτό που ονομάζουμε "τετραφωνικό ηχο" -ένα συνοθυλευμα ηχητικών τοπίων, μια στρατιά από στερεοφωνικά ηχητικά εφε, που δεν είχε αποτυπωθεί ξανά ως τότε σε αυλάκια βινυλιου […]. Ολα μα όλα μαρτυρούν μια ποιότητα ηχογράφησης τόσο υψηλή, ώστε ακόμη και σήμερα αποτελεί "μπούσουλα" για πολλά σύγχρονα συγκροτήματα τα οποία προσπάθησαν -ματαίως- να φτάσουν σε εφάμιλλα επίπεδα καθαρότητας ήχου […]. Τα δε θέματα που διατρέχουν στιχουργικά το άλμπουμ είναι γνωστά: η ανασφάλεια, η αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων, η τρέλα, ο χρόνος που περνά. Τα ορχηστρικα μέρη του δίσκου κυριαρχούνται από κυκλικά περάσματα από υπόγεια κρυμμένα συνθεσάιζερ, ακολουθώντας τις μουσικές επιταγές του σύνθετη Τερρι Ραιλι, χάδια από βαθυστόχαστα σαξόφωνα και σοουλ ζεστές γυναικείες φωνές, αφηνιασμένες κιθάρες κι επαναλαμβανόμενα θέματα αόριστα τοποθετημένα, δομημένα πάνω σε μπλουζ και ποπ επιρροές, που κάνουν το πολύπλευρο υλικό αποδεκτό από ένα ευρύτατο κοινό. […] 741 εβδομάδες παραμονής στα τσαρτς του Billboard, από τον Μάρτιο του 1973 μέχρι τον Ιούνιο του 1987 […] Πιο ουσιαστικά είναι βέβαια τα λόγια που κλείνουν το άλμπουμ: Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Για την ακρίβεια είναι όλο βυθισμένο στο σκοτάδι…"
Στο επετειακο cd για τα τριακοστά γενέθλια ενός από τα κορυφαία άλμπουμ σύγχρονης μουσικής (ανεξαρτήτως είδους και κατηγόριας), πέραν από την -δεδομένη- κορυφαία ποιότητα ήχου, στο βιβλιαράκι που το συνοδεύει θα δείτε τις φωτογραφίες και τα στικερ που συνόδευαν την αυθεντική έκδοση του 1973, φωτογραφίες από τις ηχογραφήσεις του δίσκου το 1972 καθώς και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από το αρχείο των Φλουντ και του Στορμ Θοργκεσον, του γραφίστα της μπάντας και ιδρυτή της Hipgnosis (αν δεν ξέρετε την Hipgnosis τολμούμε να πούμε ότι έχετε ήδη χάσει ένα μεγάλο οπτικό μέρος της ροκ τέχνης και της popular culture εν γένει…).
Δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει φανατικός αναγνώστης του Avopolis που να μην κατέχει το δίσκο αυτό στη συλλογή του με τη μια ή την άλλη μορφή. Αν δεν το έχετε ήδη, κάντε κάτι, κλέψτε, σκοτώστε, βιάστε, αλλά -προς Θεού- αποκτήστε το!
