Θα ήθελα πολύ να σας πω περισσότερα για τους (The Real) Tuesday Weld, αλλά δεν έχω ακούσει το ντεμπούτο τους άλμπουμ "When Cupid Meets Psyche", και ο λόγος είναι ότι δεν παρέλαβα ποτέ το δέμα που το περιείχε, παρέα με άλλα cd αγορασμένα μέσω internet (ας μην ξύνουμε παλιές, σχετικά επουλωμένες πια πληγές!). Απ' ότι καταλαβαίνω, και αυτό το νέο τους πόνημα ακολουθεί τους ίδιους στυλιστικούς κανόνες, μιας και το σχήμα αποτελεί το προσωπικό, απόλυτα ελεγχόμενο όχημα ενός δημιουργού με πολύ συγκεκριμένο καλλιτεχνικό όραμα, του Stephen Coates.
Η νέα δουλειά των (The Real) Tuesday Weld αποτελεί το άτυπο soundtrack ενός βιβλίου γραμμένου από τον Glen Duncan, μιας και τα κομμάτια του είναι εμπνευσμένα από την υπόθεση της νουβέλας αυτής και αποτελούν σχόλια επάνω στο περιεχόμενό της. "Υπάρχει ένας Διάβολος σ' εμένα κι ένας Διάβολος σ' εσένα / και ο Διάβολος σ' εμένα αγαπάει το Διάβολο σ' εσένα" διαβάζουμε στο εσώφυλλο και αυτό που πραγματεύονται τα κομμάτια φαίνεται να είναι τα χίλια πρόσωπα του κερατοφόρου διαβολάκου και τα μύρια απρόοπτα που φέρνει στο δρόμο μας.
Μουσικά το εγχείρημα ακροβατεί επάνω στο λεπτό νήμα μιας φινετσάτης ποπ που αντλεί στοιχεία από δεκάδες πηγές και ηχεί εκλεπτυσμένη και ανυπόταχτη σε κατηγορίες. Κατά τα πρότυπα λοιπόν της ανυπέρβλητης σε σοφιστικέ χαρακτήρα ετικέτας El Records, το "I, Lucifer" θα μπορούσε να είναι το μουσικό χαλί μιας σκοτεινής παράστασης για ματωμένες καρδιές σ' ένα Λονδρέζικο καμπαρέ, είτε το θέμα για μια ταινία με αναπόφευκτο sad end, είτε πάλι ένα ενσταντανέ από μια ιστορία αγάπης φουλ ρομαντική που διαδραματίζεται - που αλλού; - σ' ένα φοιτητικό διαμέρισμα του Παρισιού.
Tα κομμάτια του δίσκου σε μεταφέρουν σε διαφορετικές καταστάσεις και τοποθεσίες κάθε φορά, έτσι όπως μεταβάλουν διαρκώς τις διαθέσεις με το πέρασμά τους. Το φάντασμα του Momus πλανάται διαρκώς επάνω από τη μουσική, εκείνη πάντως που είναι σίγουρα παρούσα είναι η σπουδαία ούτως ή άλλως Pinkie Maclure, που με τη μεστή φωνή της προσδίδει μια τραγικότητα στο "One More Time" απαραίτητη, φέρνοντας το κομμάτι στο ύψος των περιστάσεων που συνήθως διεκπεραιώνουν οι Tindersticks. Αλλού, τα '60s διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία στις μουσικές αναφορές από τα '30s (ουκ ολίγες φορές θα σας έρθουν στο νου εικόνες ασπρόμαυρες και βωβές, με τους σαν βγαλμένους από χειροκίνητο φωνόγραφο ήχους που συχνάζουν στα κομμάτια), ενώ το παρόν υφίσταται εδώ σαν αίσθηση που δεν μπορείς να τεκμηριώσεις. Ίσως και να μην είναι αναγκαία η χρονική περιχαράκωση.
Το έργο που κρατάμε στα χέρια μας είναι τόσο φιλόδοξο και πολυσχιδές, ώστε διεκδικεί με μανία και έναν κάποιο συγκρατημένο τσαμπουκά τον τίτλο του κλασικού. Πριν του τον αποδώσουμε, θα περιμένουμε να δούμε και τη ζωντανή του απόδοση στην πόλη μας σε λίγες ημέρες, και τότε πολλά από τα διλήμματά μας θα έχουν βρει τις απαντήσεις τους. Ή πάλι, ποιος ξέρει, ίσως όχι. Σίγουρα πάντως θα μας έχει μείνει η αγέρωχη ποπ αίσθηση που θα έχει αφήσει πίσω του ο δίσκος αυτός.
